ความต้องการพัฒนาคุณภาพชีวิตของผู้พิการในเขตกรุงเทพมหานคร

บทคัดย่อ

การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาระดับความต้องการพัฒนาคุณภาพชีวิตของผู้พิการในเขตกรุงเทพมหานคร 2) เปรียบเทียบระดับความต้องการพัฒนาคุณภาพชีวิตของผู้พิการในเขตกรุงเทพมหานคร จำแนกตามปัจจัยลักษณะส่วนบุคคล เป็นการวิจัยเชิงปริมาณ ประชากรที่ใช้ในการศึกษาครั้งนี้ คือ ผู้พิการในเขตกรุงเทพมหานคร จำนวน 108,854  คน กลุ่มตัวอย่าง จำนวน 383 คน ได้มาจากการคำนวณสูตรของ ทาโร่ ยามาเน่ ใช้การสุ่มอย่างง่าย โดยวิธีบังเอิญ เครื่องมือที่ใช้ในการศึกษา คือ แบบสอบถาม สถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูล ได้แก่ ค่าความถี่ ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย ค่าส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และทดสอบสมมติฐานด้วย ค่าเอฟ ค่าที ผลการวิจัยพบว่า 1) ความต้องการพัฒนาคุณภาพชีวิตของผู้พิการในเขตกรุงเทพมหานคร ในภาพรวมอยู่ในระดับมาก พิจารณาเป็นรายด้านเรียงจากมากไปหาน้อย ดังนี้ ด้านสิ่งอำนวยความสะดวก ด้านการมีส่วนร่วมในกิจกรรมของสังคม ด้านอาชีพและรายได้ ด้านสุขภาพร่างกายและจิตใจ ด้านการศึกษา และด้านที่อยู่อาศัยและสภาพแวดล้อม 2) การเปรียบเทียบระดับความต้องการพัฒนาคุณภาพชีวิตของผู้พิการในเขตกรุงเทพมหานคร จำแนกตามเพศ อายุ ระดับการศึกษา สถานภาพสมรส อาชีพ รายได้เฉลี่ยต่อเดือน และประเภทความพิการ ที่แตกต่างกัน พบว่าไม่แตกต่างกันทุกปัจจัย ข้อเสนอแนะในการให้บริการสาธารณะต้องให้บริการอย่างเท่าเทียม ต้องพิจารณาถึงความสามารถในการเข้าถึง และการใช้บริการของผู้พิการ ไม่ว่าจะเป็นการติดตั้งสิ่งอำนวยความสะดวก ที่เหมาะสมสำหรับผู้พิการ การปรับปรุงระบบขนส่งทางสาธารณะเพื่อให้เข้าถึงได้สะดวก หรือการสร้างสภาพแวดล้อมที่เหมาะสมสำหรับผู้พิการในสังคม เพื่อให้ทุกคนได้รับประสบการณ์ที่เต็มที่ และไม่มีการแบ่งแยกหรือลดคุณภาพบริการ