การส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์ตลาดริมคลอง เทศบาลตำบลหัวไทร อำเภอหัวไทร จังหวัดนครศรีธรรมราช
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) เพื่อศึกษาการส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์ตลาดริมคลองเทศบาลตำบลหัวไทร อำเภอหัวไทร จังหวัดนครศรีธรรมราช และ 2) เพื่อศึกษาข้อเสนอแนะเกี่ยวกับแนวทางการส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์ตลาดริมคลองเทศบาลตำบลหัวไทร อำเภอ หัวไทร จังหวัดนครศรีธรรมราช เป็นการวิจัยแบบผสานวิธี การวิจัยเชิงปริมาณ เก็บข้อมูลโดยใช้ แบบสอบถาม วิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้โปรแกรมสำเร็จรูป หาค่าเฉลี่ย () ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน (S.D.) จากกลุ่มตัวอย่างที่มีภูมิลำเนาอยู่ในเขตพื้นที่เทศบาลตำบลหัวไทร จำนวน 351 คน และ การวิจัยเชิงคุณภาพ เก็บข้อมูลโดยการสัมภาษณ์ผู้ให้ข้อมูลสำคัญ จำนวน 23 คน ผลการวิจัยพบว่า การส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์ตลาดริมคลองเทศบาลตำบลหัวไทร อำเภอหัวไทร จังหวัดนครศรีธรรมราช โดยรวม มีค่าเฉลี่ยแปลผล อยู่ในระดับมาก (
= 3.51) เมื่อพิจารณาเป็นรายด้านโดยเรียงลำดับตามค่าเฉลี่ยจากสูงไปหาต่ำ พบว่า ด้านการสร้างความรับผิดชอบทางสังคม มีค่าเฉลี่ยสูงที่สุด (
= 3.62) รองลงมา ได้แก่ ด้านการสนับสนุนภูมิปัญญาและวัฒนธรรมท้องถิ่น (
= 3.59) และด้านการสนับสนุนธุรกิจที่เป็นมิตรกับสิ่งแวดล้อม (
= 3.48) ส่วนด้านการสร้างความตระหนักรู้การอนุรักษ์ มีค่าเฉลี่ยต่ำสุด (
= 3.43) 2) ข้อเสนอแนะการส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์ตลาดริมคลองเทศบาลตำบลหัวไทร อำเภอหัวไทร จังหวัดนครศรีธรรมราช พบว่า ควรการสร้างความตระหนักรู้เรื่องการอนุรักษ์ ที่ต้องอาศัยความเข้าใจ ความร่วมมือจากทุกฝ่าย ส่งเสริมสนับสนุนให้ใช้วัสดุธรรมชาติ เน้นใช้พลังงานทดแทน ปรับตัวสู่แนวทางที่ยั่งยืนอย่างมีจิตสำนึก ผ่านอัตลักษณ์ของชุมชน เป็นประโยชน์ต่อชุมชนต่อการสืบสานวัฒนธรรมและภูมิปัญญาท้องถิ่นให้คงอยู่ต่อไป
Article Details

This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
References
กชธมน วงศ์คำ. (2562). การจัดการท่องเที่ยวโดยชุมชนบ้านหัวขัว ตำบลแกดำ อำเภอแกดำ จังหวัดมหาสารคาม. ใน รายงานการวิจัย. มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม.
ทักษิณา คุณารักษ์. (2545). การส่งเสริมการท่องเที่ยวเบื้องต้น. เชียงใหม่: สาขาวิชาการท่องเที่ยว คณะมนุษยศาสตร์มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
ธนะวิทย์ เพียรดี. (2564). แนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวโดยชุมชนไปสู่แหล่งท่องเที่ยวสีเขียวอย่างมีความรับผิดชอบ: กรณีศึกษาบ้านเกาะเคี่ยม ตำบลกันตังใต้ อำเภอกันตัง จังหวัดตรัง. วารสารรัฐศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนสุนันทา, 4(1), 24-25.
นางสุจารีย์ เหมพัฒน์. (10 มกราคม 2568). เจ้าพนักงานธุรการชำนาญงานเทศบาลตำบลหัวไทร. (พระธนากร ภทฺทโก (นวลลออ), ผู้สัมภาษณ์)
นิสากร ยินดีจันทร์ และคณะ. (2564). การพัฒนาศักยภาพชุมชนในการจัดการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนกรณีศึกษาเครือข่ายท่องเที่ยวโดยชุมชนจันทบุรี. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 2564(1), 257-258.
บุญชม ศรีสะอาด. (2545). วิจัยเบื้องต้น. (พิมพ์ครั้งที่ 7). กรุงเทมหานคร: สุวีริยาสาสน์การพิมพ์.
พระครูสมุห์วชิรวิชญ์ ธีรปญฺโญ (ภูมี). (2566). การพัฒนาศักยภาพแหล่งท่องเที่ยวชุมชนเชิงอนุรักษ์: กรณีศึกษาชุมชนเขาช้างสี อำเภอลานสกา จังหวัดนครศรีธรรมราช. ใน วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการพัฒนาสังคม. มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระมหาศิรินญ์ชัย ธนญฺชยเมธี (สูกรรัตนวงศ์). (2566). รูปแบบการจัดกิจกรรมการท่องเที่ยวชุมชนเชิงอนุรักษ์ อำเภอฝาง จังหวัดเชียงใหม่. วารสาร มจร การพัฒนาสังคม, 8(3), 172-182.
ล้วน สายยศ และอังคณา สายยศ. (2540). เทคนิคทางการวิจัยทางการศึกษา. กรุงเทพมหานคร: สุวีริยาสาสน์.
วิภาดา เถาธรรมพิทักษ์. (2565). แรงจูงใจของนักท่องเที่ยวชาวไทยในการเดินทางท่องเที่ยวไปยังแหล่งท่องเที่ยวทางวัฒนธรรม : กรณีศึกษาย่านเมืองเก่าสงขลา จังหวัดสงขลา. วารสารการบริการและการท่องเที่ยวไทย, 17(2), 56-70.
ส่งศรี ชมภูวงศ์. (2554). ระเบียบวิธีวิจัยทางสังคมศาสตร์. (พิมพ์ครั้งที่ 2). นครศรีธรรมราช: วีพีเอส.
สำนักท่องเที่ยวโดยชุมชน. (2561). กระบวนการพัฒนาการท่องเที่ยวชุมชนอย่างยั่งยืน. กรุงเทพมหานคร: สำนักท่องเที่ยวโดยชุมชน.