การพัฒนาการท่องเที่ยวโดยชุมชนของเครือข่ายการท่องเที่ยว ชุมชนเชิงเกษตรตำบลท่าเสม็ด อำเภอชะอวด จังหวัดนครศรีธรรมราช
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาการพัฒนาการท่องเที่ยวโดยชุมชนของเครือข่ายการท่องเที่ยวชุมชนเชิงเกษตรตำบลท่าเสม็ด อำเภอชะอวด จังหวัดนครศรีธรรมราชและ 2) ศึกษาข้อเสนอแนะเกี่ยวกับแนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวโดยชุมชนของเครือข่ายการท่องเที่ยวชุมชนเชิงเกษตรตำบลท่าเสม็ด อำเภอชะอวด จังหวัดนครศรีธรรมราช เป็นการวิจัยแบบผสานวิธี การวิจัยเชิงปริมาณ เก็บข้อมูลโดยใช้แบบสอบถาม เสนอให้ใช้กลุ่มตัวอย่าง ได้แก่ ประชาชนที่อาศัยอยู่ในพื้นที่ตำบลท่าเสม็ด จำนวน 355 คน การวิจัยเชิงคุณภาพ ใช้แบบสัมภาษณ์แบบมีโครงสร้างกับผู้ให้ข้อมูลสำคัญ จำนวน 25 คน การวิเคราะห์เชิงคุณภาพใช้เทคนิคเชิงพรรณนา เชิงปริมาณใช้สถิติค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย () และส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน (S.D.) ผลการวิจัยพบว่า การพัฒนาการท่องเที่ยวโดยชุมชนของเครือข่ายการท่องเที่ยวชุมชนเชิงเกษตรตำบลท่าเสม็ด อำเภอชะอวด จังหวัดนครศรีธรรมราช โดยรวม มีค่าเฉลี่ยแปลผลอยู่ในระดับมาก (
= 4.14) เมื่อพิจารณาเป็นรายด้านโดยเรียงลำดับค่าเฉลี่ยจากสูงไปหาต่ำ พบว่า ด้านการสร้างพื้นที่การเรียนรู้ มีค่าเฉลี่ยสูงที่สุด (
= 4.70) รองลงมา ได้แก่ ด้านทรัพยากรธรรมชาติและวัฒนธรรม (
= 4.59) ด้านการบริหารจัดการแหล่งท่องเที่ยว (
= 4.10) และด้านการสร้างรายได้สำหรับชุมชน (
= 3.83) ส่วนด้านการสร้างความเข้มแข็งและการแบ่งปัน มีค่าเฉลี่ยต่ำที่สุด (
= 3.49) 2) ข้อเสนอแนะการพัฒนาการท่องเที่ยวโดยชุมชนของเครือข่ายการท่องเที่ยวชุมชนเชิงเกษตรตำบลท่าเสม็ด พบว่า ควรนำเทคโนโลยีสมัยใหม่มาใช้ในการบริหารจัดการการท่องเที่ยว จัดพื้นที่จำหน่ายสินค้าและบริการให้สวยงามน่าสนใจพร้อมการตลาดออนไลน์ สร้างความรู้สึกเป็นเจ้าของร่วมของคนในชุมชนและแบ่งปันผลประโยชน์อย่างเท่าเทียม ส่งเสริมและพัฒนาการเรียนรู้อย่างต่อเนื่อง วางกฎระเบียบเพื่อดูแลฟื้นฟูธรรมชาติและวัฒนธรรมเพื่อความยั่งยืนสืบไป
Article Details

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
กชธมน วงศ์คำ. (2562). การจัดการท่องเที่ยวโดยชุมชนบ้านหัวขัว ตำบลแกดำ อำเภอแกดำ จังหวัดมหาสารคาม. ใน รายงานการวิจัย. มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม.
ทรงพล รวมใหม่. (2565). การพัฒนาการท่องเที่ยวของชุมชนผ่านเทคโนโลยีปัญญาประดิษฐ์เพื่อการพัฒนาที่ยั่งยืน. ใน ดุษฎีนิพนธ์พุทธศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาการพัฒนาสังคม. มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
นัยเนตร ขาวงาม. (2565). แนวทางพัฒนาการบริหารจัดการการท่องเที่ยวโดยชุมชน จังหวัดเชียงใหม่. ใน วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาพัฒนาการท่องเที่ยว. มหาวิทยาลัยแม่โจ้.
พระครูใบฎีกาทศพล ลกฺขสุวณฺโณ (คำแสน). (2564). การพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์ของเทศบาลตำบลแม่ยาว อำเภอเมืองเชียงราย จังหวัดเชียงราย. ใน วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการพัฒนาสังคม. มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระปลัดกิตติธัช สีลานุโลโม (กุลระวัง). (2564). การพัฒนาวิสาหกิจชุมชนท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์ต้นน้ำกลายของหมู่บ้านพัฒนา จังหวัดนครศรีธรรมราช. ใน วิทยานิพนธพุทธศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการพัฒนาสังคม. มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
เมษ์ธาวิน พลโยธี และคณะ. (2565). แนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวโดยชุมชนอย่างยั่งยืน กรณีศึกษา ชุมชนไทดำ บ้านนาป่าหนาด อำเภอเชียงคาน จังหวัดเลย. วารสารวิชาการการท่องเที่ยวไทยนานาชาติ, 18(1), 1-25.
ศิลปวิชญ์ น้อยสมมิตร. (2562). รูปแบบการพัฒนาการจัดการท่องเที่ยวชุมชนอย่างยั่งยืนในพื้นที่จังหวัด พระนครศรีอยุธยา. ใน ดุษฎีนิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชารัฐประศาสนศาสตร์. มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
ส่งศรี ชมภูวงศ์. (2554). ระเบียบวิธีวิจัยทางสังคมศาสตร์. (พิมพ์ครั้งที่ 2). นครศรีธรรมราช: วีพีเอส.
สำนักงานการท่องเที่ยวและกีฬาจังหวัดนครศรีธรรมราช. (2565). แผนพัฒนายุทธศาสตร์การท่องเที่ยว จังหวัดนครศรีธรรมราช พ.ศ. 2565-2570. เรียกใช้เมื่อ 28 สิงหาคม 2566 จาก https://nakhonsi.mots.go.th/ewt_dl_link.php?nid=769
สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2560). แผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ ฉบับที่ 13 (พ.ศ. 2566-2570). เรียกใช้เมื่อ 30 สิงหาคม 2566 จาก https://www.nesdc.go.th/ewt_news.php?nid=13651
สำนักพัฒนาแหล่งท่องเที่ยว. (2550). คู่มือเครือข่ายการท่องเที่ยวโดยชุมชน. เรียกใช้เมื่อ 31 สิงหาคม 2566 จาก https://www.dot.go.th/ebooks/ebooks-view/321