การเพิ่มพูนทักษะการดูแลผู้ป่วยขั้นพื้นฐานของอาสาสมัครสาธารณสุข ประจำหมู่บ้าน เขตพื้นที่ตำบลพะวง อำเภอเมือง จังหวัดสงขลา
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาการเพิ่มพูนทักษะการดูแลผู้ป่วยขั้นพื้นฐานของอาสาสมัครสาธารณสุขประจำหมู่บ้าน เขตพื้นที่ตำบลพะวง อำเภอเมือง จังหวัดสงขลา และ 2) ศึกษาข้อเสนอแนะเกี่ยวกับการเพิ่มพูนทักษะการดูแลผู้ป่วยขั้นพื้นฐานของอาสาสมัครสาธารณสุขประจำหมู่บ้าน เป็นการวิจัยแบบผสานวิธี การวิจัยเชิงปริมาณ เก็บข้อมูลโดยใช้แบบสอบถาม จากกลุ่มตัวอย่างที่มีภูมิลำเนาอยู่ในเขตพื้นที่ตำบลพะวง จำนวน 375 คน และการวิจัยเชิงคุณภาพ เก็บข้อมูลโดยการสัมภาษณ์ผู้ให้ข้อมูลสำคัญ 5 กลุ่ม จำนวน 17 คน ผลการวิจัยพบว่า การเพิ่มพูนทักษะการดูแลผู้ป่วยขั้นพื้นฐานของอาสาสมัครสาธารณสุขประจำหมู่บ้าน โดยภาพรวม มีค่าเฉลี่ยแปลผล อยู่ในระดับปานกลาง ( = 2.97), (S.D. = 0.74) เรียงลำดับตามค่าเฉลี่ยจากสูงไปหาต่ำ พบว่า ด้านการดูแลจิตใจและความสะอาด มีค่าเฉลี่ยสูงที่สุด (
= 3.28), (S.D. = 0.37) รองลงมา ได้แก่ ด้านการให้ความรักและการสนับสนุน (
= 3.13), (S.D. = 0.70) และด้านการดูแลเรื่องอาหารและยา (
= 3.05), (S.D. = 0.69) ด้านการติดตามคำแนะนำจากแพทย์ (
= 3.03), (S.D. = 0.87) ด้านการจัดการกับการเคลื่อนไหว (
= 2.94), (S.D. = 0.90) ด้านการสื่อสาร (
= 2.87), (S.D. = 0.75) และด้านการจัดการกับภาวะฉุกเฉิน มีค่าเฉลี่ยต่ำสุด (
= 2.79), (S.D. = 1.09) 2) ข้อเสนอแนะการเพิ่มพูนทักษะการดูแลผู้ป่วยขั้นพื้นฐานของอาสาสมัครสาธารณสุขประจำหมู่บ้านเขตพื้นที่ตำบลพะวง พบว่า ควรจัดอบรมเชิงปฏิบัติการ ส่งเสริมการเรียนรู้ผ่านสื่อ เช่น คลิปวิดีโอ แอปพลิเคชัน สนับสนุนการแลกเปลี่ยนประสบการณ์ เสริมสร้างทักษะการสื่อสารกับผู้ป่วยและญาติ เพิ่มความรู้เรื่องการใช้ยาอย่างถูกวิธี จัดทำคู่มือหรือเอกสารอ้างอิงที่อ่านเข้าใจง่าย เสริมการทำงานร่วมกับทีมสาธารณสุข จัดกิจกรรมสาธิตการดูแลผู้ป่วยที่บ้าน ฝึกการสังเกตอาการผิดปกติของผู้ป่วย ใช้กรณีสถานการณ์จริงในการเรียนรู้ด้วยจิตอาสา
Article Details

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
กระทรวงสาธารณสุข. (2564). แนวทางการพัฒนาศักยภาพอาสาสมัครสาธารณสุขประจำหมู่บ้านขอนแก่น. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานคณะกรรมการการสาธารณสุขมูลฐาน.
จุฑามณี ตระกูลมุทุตา. (2544). การพัฒนาทรัพยากรมนุษย์ในองค์การ. สงขลา: ภาควิชารัฐประศาสนศาสตร์ คณะวิทยาการจัดการ มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์.
ชูศรี วงศ์รัตน์. (2541). เทคนิคการใช้สถิติเพื่อการวิจัย. (พิมพ์ครั้งที่ 7). กรุงเทพมหานคร: เทพเนรมิต.
นพมาศ โกศล และคณะ. (2561). ความรอบรู้ด้านสุขภาพและพฤติกรรมสุขภาพ 3อ.2ส. ของกลุ่มวัย ทำงาน สำหรับหมู่บ้านจัดการสุขภาพ: กรณีศึกษาชุมชนบ้างวังหิน อำเภอทุ่งใหญ่ จังหวัดนครศรีธรรมราช. ใน เอกสารการประชุม หาดใหญ่วิชาการระดับชาติและนานาชาติ ครั้งที่ 10. สงขลา.
นูไรฮัน ฮะ. (2562). ความต้องการในการพัฒนาสมรรถนะของอาสาสมัครสาธารณสุขประจำหมู่บ้านในเขตอำเภอเมืองภูเก็ต จังหวัดภูเก็ต. ใน วิทยานิพนธ์รัฐประศาสนศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชารัฐประศาสนศาสตร์. มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์.
วิเชียร เทียนจารุวัฒนา. (2564). แนวทางการพัฒนาอาสาสมัครสาธารณสุข-ประจำหมู่บ้าน (อสม.) คุณภาพเพื่อสนับสนุนกำลังคนด้านสาธารณสุขสำหรับระบบสุขภาพในอนาคต. วารสารวิชาการสาธารณสุข, 30(2), 353-366.
ศิริวิมล ปัญญาผล. (2566). บทบาทของอาสาสมัครสาธารณสุขประจำหมู่บ้าน (อสม.) ต่องานสาธารณสุขท้องถิ่น กรณีศึกษา องค์การบริหารส่วนตำบลหนองหัวโพ. ใน วิทยานิพนธ์รัฐศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการเมืองและการจัดการ สำหรับนักบริหาร. มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
ส่งศรี ชมภูวงศ์. (2554). ระเบียบวิธีวิจัยทางสังคมศาสตร์. (พิมพ์ครั้งที่ 2). นครศรีธรรมราช: วีพีเอส.
สมใจ ลักษณะ. (2546). การพัฒนาประสิทธิภาพในการทำงาน. (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพมหานคร: สถาบัน ราชภัฏสวนสุนันทา.
เสน่ห์ จุ้ยโต. (2554). การบริหารนวัตกรรมแนวใหม่. นนทบุรี: มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.