ความแตกต่างของรูปแบบการสื่อสารและประชาสัมพันธ์พรรคการเมืองไทย: กรณีศึกษาพรรคเพื่อไทยเปรียบเทียบพรรคประชาธิปัตย์

บทคัดย่อ

การสื่อสารทางการเมืองในยุคดิจิทัลมิได้เป็นเพียงแค่การส่งผ่านข้อมูล แต่ได้กลายเป็น พื้นที่ต่อรองเชิงอำนาจและความหมาย ที่ผู้คนสามารถเข้ามามีบทบาทได้อย่างเสมอภาคมากขึ้น ภายใต้สภาพแวดล้อมที่เทคโนโลยีสารสนเทศได้แทรกซึมอยู่ในวิถีชีวิตประจำวัน การทำความเข้าใจปัจจัยสำคัญที่หล่อหลอมให้การสื่อสารทางการเมืองมีประสิทธิภาพและทรงอิทธิพลต่อความคิดและพฤติกรรมของประชาชนจึงเป็นสิ่งจำเป็นอย่างยิ่ง หนึ่งในปัจจัยสำคัญคือ การจัดการข้อมูลข่าวสาร (Information Operations - IO) ซึ่งรัฐและกลุ่มอำนาจต่าง ๆ ใช้ในการควบคุมวาทกรรมในพื้นที่สาธารณะผ่านการออกแบบประเด็น การจัดลำดับความสำคัญของข่าว และการเลือกใช้ช่องทางที่เหมาะสม ถัดมาคือ การมีส่วนร่วมของผู้รับสารในฐานะผู้ผลิตเนื้อหา (Prosumer Engagement) ที่สะท้อนการที่พลเมืองในโลกดิจิทัลไม่ได้เป็นเพียงผู้เสพข่าว หากแต่สามารถร่วมสร้างเนื้อหา แสดงความคิดเห็น แบ่งปันเรื่องราว และสร้างกระแสสังคมได้ด้วยตนเอง นอกจากนี้ ความสามารถในการบริหารความจริง-เท็จ (Information Integrity) ก็มีความสำคัญอย่างยิ่ง โดยเกี่ยวข้องกับการตรวจสอบข้อเท็จจริง การรับมือกับข่าวปลอม และการสร้างความน่าเชื่อถือในโลกที่ข้อมูลล้นเกินและหลากหลาย อีกสองปัจจัยที่ขาดไม่ได้คือ การบริหารแบรนด์ทางการเมือง (Political Branding) ซึ่งผูกโยงระหว่างอัตลักษณ์ของพรรคการเมืองหรือผู้สมัครกับอารมณ์ ความทรงจำ และคุณค่าที่ประชาชนรู้สึกมีส่วนร่วมได้ และสุดท้ายคือ การวิเคราะห์ข้อมูลเชิงลึก (Data Analytics) ที่ใช้ Big Data และ AI เพื่อเก็บ วิเคราะห์ และประเมินทัศนคติของประชาชนอย่างต่อเนื่อง ทำให้สามารถปรับกลยุทธ์การสื่อสารได้แบบเรียลไทม์ ปัจจัยทั้งห้านี้ไม่ได้แยกออกจากกันอย่างเด็ดขาด หากแต่เชื่อมโยงและเสริมพลังซึ่งกันและกัน