การพัฒนารูปแบบการจัดการเรียนรู้ห้องเรียนกลับด้าน เพื่อเสริมสร้างทักษะ การสื่อสารของกลุ่มสาระการเรียนรู้ภาษาไทย สำหรับนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 6
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยมีวัตถุประสงค์ เพื่อศึกษารูปแบบการจัดการเรียนรู้ห้องเรียนกลับด้าน เพื่อพัฒนารูปแบบการจัดการเรียนรู้ห้องเรียนกลับด้าน และเพื่อประสิทธิผลของรูปแบบการจัดการเรียนรู้ห้องเรียนกลับด้าน เพื่อเสริมสร้างทักษะการสื่อสารของกลุ่มสาระการเรียนรู้ภาษาไทย สำหรับนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 การวิจัยนี้เป็นการวิจัยแบบผสานวิธี (Mixed Methods Research) กลุ่มเป้าหมาย คือ นักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 โรงเรียนบ้านคลองไม้แดง จำนวน 30 คน โดยใช้วิธีการคัดเลือกแบบเจาะจง (Purposive selection เครื่องมือที่ใช้ในการเก็บรวบรวมข้อมูล คือ แบบสัมภาษณ์นักเรียน แบบประเมินทักษะการสื่อสาร แบบทดสอบวัดผลสัมฤทธิ์ทางการเรียน และแบบประเมินความพึงพอใจของนักเรียน สถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูล คือ ค่าเฉลี่ย () ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน (S.D.) และการทดสอบค่าที ( t-test dependent samples) ผลการวิจัยพบว่า 1) รูปแบบการจัดการเรียนรู้ห้องเรียนกลับด้านเพื่อเสริมสร้างทักษะการสื่อสารของกลุ่มสาระการเรียนรู้ภาษาไทยสำหรับนักเรียน ชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 มี รูปแบบการจัดการเรียนรู้โดยให้ผู้เรียนโดยให้ผู้เรียนศึกษาหาความรู้ผ่านสื่อต่างๆ นอกเวลาเรียน เช่น อินเตอร์เน็ต เอกสารประกอบการเรียน แหล่งเรียนรู้ในชุมชนของตนเอง เป็นต้น ส่วนในห้องเรียนจะเป็นการจัดกิจกรรมอื่นๆ แทน ที่ส่งเสริมการเรียนรู้ 2) ผลการทดสอบวัดผลสัมฤทธิ์ทางการเรียน มีค่าเฉลี่ยคะแนนทดสอบหลังเรียน (
= 25.83, S.D = 1.05) สูงกว่าก่อนเรียน (
= 21.17, S.D = 1.13) และแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 ผลการประเมินทักษะ การสื่อสารอยู่ในระดับดีเยี่ยม 3) มีความพึงพอใจต่อรูปแบบการจัดการเรียนรู้ห้องเรียนกลับด้าน เพื่อเสริมสร้างทักษะการสื่อสารของกลุ่มสาระการเรียนรู้ภาษาไทยสำหรับนักเรียน ชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 ระดับมากที่สุด (
= 4.52, S.D = 0.51)
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
กระทรวงศึกษาธิการ. (2560). หลักสูตรแกนกลางการศึกษาขั้นพื้นฐาน พุทธศักราช 2551 ฉบับปรับปรุง 2560. กรุงเทพมหานคร: ชุมนุมสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทย จำกัด.
ปิยะวดี พงษ์สวัสดิ์ และพัลลภ พิริยะสุรวงศ์. (2558). ห้องเรียนกลับด้านโดยใช้การเรียนรู้แบบโครงงานเป็นฐาน. วารสารวิชาการครุศาสตร์อุตสาหกรรม พระจอมเกล้าพระนครเหนือ, 6(2), 228-233.
พัชฏา บุตรยะถาวร และคณะ. (2559). ผลการสอนโดยใช้วิธีการสอนแบบห้องเรียนกลับด้านด้วยการเรียนออนไลน์กับวิธีการสอนแบบสืบเสาะ เรื่อง ระบบไหลเวียนเลือด. วารสารศึกษาศาสตร์ ฉบัับวิจัย บัณฑิตศึกษา มหาวิทยาลัยขอนแก่น, 10(2), 84-90.
พิมพันธ์ เดชะคุปต์. (2559). การจัดการเรียนรู้ในศตวรรษที่ 21. (พิมพ์ครั้งที่ 4). กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ฤทธิไกร ไชยงาม. (2562). มาตรวัดเจตคติแบบลิเคิร์ท (Likert rating scales). เรียกใช้เมื่อ 20 ธันวาคม 2567 จาก https://www.gotoknow.org/posts/659229
ศูนย์ดำเนินงาน PISA แห่งชาติ สถาบันส่งเสริมการสอนวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี. (2561). การแก้ปัญหาแบบร่วมมือ (Collaborative Problem Solving) บทสรุปสำหรับผู้บริหาร. เรียกใช้เมื่อ 20 กุมภาพันธ์ 2565 จาก https://pisathailand.ipst.ac.th/pisa2015-cps-summary/
สำนักวิชาการและมาตรฐานการศึกษา. (2557). คู่มือหลักสูตรอาเซียน (ASEAN Curriculum Sourcebook). กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์ชุมนุมสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทย จำกัด.
สุรศักดิ์ ปาเฮ. (2556). ห้องเรียนกลับทาง: ห้องเรียนมิติใหม่ในศตวรรษที่ 21. เอกสารประกอบการนำเสนอในการประชุมผู้บริหารโรงเรียนในสังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถม ศึกษาแพร่เขต 2, แพร่. เรียกใช้เมื่อ 20 กุมภาพันธ์ 2565 จาก http://phd.mbuisc.ac.th/academic/flipped%20classroom2.pdf
เสาวนีย์ คูณทา และจิตณรงค์ เอี่ยมสำอาง. (2562). การพัฒนากิจกรรมการเรียนรู้ตามแนวคิดห้องเรียนกลับด้านร่วมกับการโค้ชเพื่อส่งเสริมความสามารถในการสร้างเว็บไซต์ สำหรับนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3. วารสารศิลปากรศึกษาศาสตร์วิจัย, 11(1), 366-381.
