การสื่อสารประเด็นความรักและการเล่าเรื่องความขัดแย้งผ่านละครไทย “เกมรักทรยศ”
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษา การสื่อสารประเด็นความรักของละครไทยเรื่อง “เกมรักทรยศ” และการเล่าเรื่องความขัดแย้งผ่านละครไทยเรื่อง “เกมรักทรยศ” เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพ ได้ศึกษาทฤษฎีสามเหลี่ยมแห่งความรัก องค์ประกอบของความรัก การเล่าเรื่อง และความขัดแย้ง เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย ได้แก่ แบบบันทึก แบบสังเกตการณ์ เก็บรวบรวมด้วยการบันทึก จากการสังเกตการณ์ละครไทย เรื่อง “เกมรักทรยศ” รวมทั้งหมด 16 ตอน วิเคราะห์ข้อมูลในประเด็นการสื่อสารความรักและการเล่าเรื่องความขัดแย้ง เสนอเนื้อหาเชิงพรรณนา ผลการวิจัยพบว่า การสื่อสารประเด็นความรักจากละครไทย “เกมรักทรยศ” สรุปได้ 7 ประเด็นดังนี้ 1) การสื่อสารความรักคือความชอบ (Liking) 2) การสื่อสารความรักแบบหลงใหล (Infatuated Love) 3) การสื่อสารความสัมพันธ์แบบปราศจากรัก (Empty Love) 4) การสื่อสารความรักแบบโรแมนติก (Romantic Love) 5) การสื่อสารความรักแบบมิตรภาพ (Companionate Love) 6) การสื่อสารความรักแบบไร้สติปัญญา (Fatuous) และ 7) ความรักที่สมบูรณ์แบบ (Consummate Love) และการเล่าเรื่องความขัดแย้งผ่านละครไทยเรื่อง “เกมรักทรยศ” สรุปได้ 4 ประเด็น ได้แก่ 1) ความขัดแย้งภายในตัวบุคคล (Intrapersonal Conflict) แบ่งออกเป็น 3 ชนิด ดังนี้ 1.1) Approach-Approach Conflict คือความขัดแย้งจากบุคคลที่ต้องเลือกทำระหว่างตัวเลือกที่มากกว่า 1 ตัว 1.2) Avoidance-Avoidance Conflict คือ ความขัดแย้งที่เกิดจากต้องเลือกทางเลือกใดทางเลือกหนึ่งจากทางเลือกสองทางหรือมากกว่า และ 1.3) Approach-Avoidance Conflict คือ ความขัดแย้งที่เกิดขึ้นเนื่องจากต้องเลือกทำในสิ่งที่เป็นทั้งผลทางบวกและผลทางลบ 2) ความขัดแย้งระหว่างบุคคล (Interpersonal Conflict) 3) ความขัดแย้งภายในกลุ่ม (Intragroup Conflict) 4) ความขัดแย้งระหว่างกลุ่ม (Intergroup Conflict)
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
References
กาญจนา แก้วเทพ. (2544). ศาสตร์แห่งสื่อและวัฒนธรรมศึกษา. กรุงเทพมหานคร: เอดิสันเพรส โพรดักส์.
จงรักษ์ หงษ์งาม และวิมุต วานิชเจริญธรรม. (2565). บุคลิกลักษณะกับการทำนายโอกาสการหย่าร้างด้วยเครื่องมือ Logistic Regression Analysis. วารสารเศรษฐศาสตร์และกลยุทธ์การจัดการ, 9(2), 38-52.
จุไรรัตน์ ทองคำชื่นวิวัฒน์. (2556). การสร้างภาพตัวแทนในละครโทรทัศน์. ใน ดุษฎีนิพนธ์นิเทศศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชานิเทศศาสตร์. มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิต.
ติณณ์ โบสุวรรณ. (2562). อิทธิพลของอำนาจต่อพฤติกรรมเพื่อผลประโยชน์ส่วนตัว: การศึกษาอิทธิพลการป้องปรามของการรับรู้การถูกตรวจสอบเป็นตัวแปรกำกับ. ใน วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาจิตวิทยา. จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ประมวล เพ็งจันทร์ และคณะ. (2551). ประมวลความรัก. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์สุขภาพใจ.
ปริญญา เกื้อหนุน. (2537). เรื่องสั้นอเมริกันและอังกฤษ. กรุงเทพมหานคร: โอเดี้ยนสโตร์.
ผุสดี ตั้งจิตนุกุล. (2554). ทัศนคติที่มีต่อความรักวัยรุ่น. ใน วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาจิตวิทยาการศึกษาและการแนะแนว. มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
พิมพ์พันธุ์ แสงศรี. (2562). การตัดสินใจหย่าร้างของเพศหญิง อำเภอเมือง จังหวัดเพชรบุรี. ใน วิทยานิพนธ์บริหารธุรกิจมหาบัณฑิต สาขาวิชาการตลาด. มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
มติชนออนไลน์. (2566). สถิติตัวเลขการหย่าร้างในประเทศไทยปี พ.ศ. 2555 - 2565. เรียกใช้เมื่อ 10 มกราคม 2567 จาก https://www.matichon.co.th/news-monitor/news_3886708
สมภพ เรืองตระกูล. (2543). โรคซึมเศร้าและการฆ่าตัวตาย. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์เรือนแก้วการพิมพ์.
อนุชา อาภาภิรม. (2544). การพัฒนาอย่างยั่งยืน คำตอบอยู่ในความหลากหลาย. กรุงเทพมหานคร: บริษัทรุ่งเรืองสาส์นการพิมพ์ จำกัด.
อัจฉรา ลิ้มวงษ์ทอง. (2557). การบริหารความขัดแย้งในองค์กร. กรุงเทพมหานคร: บุ๊คส์ ทู ยู.
Carpentier, J. et al. (2012). Ruminations and Flow: Why Do People with a More HarmoniousPassion Experience Higher Well-Being?. Canada: University of Quebec Montreal.
Sternberg, R. J. (1986). Triangular Theory of Love. Psychological Review, 93(2), 119-135.
Wolman, B. (1973). Dictionary of Behavior Science. New York: Van N. Strand Reinhart.