การธำรงรักษาหัวคะแนนทางการเมืองท้องถิ่น
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิชาการนี้มุ่งนำเสนอแนวคิดและหลักการการธำรงรักษาหัวคะแนนทางการเมืองท้องถิ่น หัวคะแนน คือ บุคคลหรือกลุ่มบุคคลในชุมชนที่มีอิทธิพลในการชักจูงให้ประชาชนเลือกผู้สมัครรับเลือกตั้ง โดยหัวคะแนนมีบทบาทและมีอิทธิพลและสามารถชักจูงให้ประชาชนในพื้นที่เลือกผู้สมัคร การประสานงานกับผู้มีสิทธิ์เลือกตั้ง การให้ข้อมูลข่าวสาร การนำข้อเรียกร้องของชุมชนไปยังผู้สมัคร การส่งเสริมภาพลักษณ์ของนักการเมืองในสายตาของประชาชน โดยการธำรงรักษาหัวคะแนนมีแนวคิดสำคัญ 3 ประการ ได้แก่ 1) การสร้างตัวกลางการสื่อสารมืออาชีพ ซึ่งหัวคะแนนทำหน้าที่เป็นผู้ถ่ายทอดสารจากผู้สมัครสู่ประชาชนอย่างมีประสิทธิภาพ โดยต้องมีทักษะการสื่อสาร การโน้มน้าวใจ และความเข้าใจบริบททางสังคมและการเมืองในพื้นที่ เพื่อให้สารเข้าถึงกลุ่มเป้าหมายอย่างตรงจุดและน่าเชื่อถือ 2) การสร้างความซื่อสัตย์และจงรักภักดี เป็นรากฐานของความสัมพันธ์ที่มั่นคงและยั่งยืน หัวคะแนนที่มีความซื่อสัตย์ต่อผู้สมัครและได้รับความเชื่อถือจากประชาชน ส่งผลต่อการรักษาเสียงสนับสนุนได้ และ 3) การปฏิบัติงานอย่างต่อเนื่อง ซึ่งหมายถึง การมีปฏิสัมพันธ์และการสนับสนุนกันในระยะยาว ไม่ใช่เฉพาะช่วงก่อนหรือระหว่างการเลือกตั้งเท่านั้น การมีบทบาทสม่ำเสมอช่วยสร้างความผูกพันทางการเมืองอย่างยั่งยืน โดยหลักการสำคัญมี 3 ประการ ได้แก่ 1) ความสัมพันธ์แบบต่างตอบแทน เพื่อส่งเสริมความรู้สึกมีคุณค่าและผลประโยชน์ร่วมกัน 2) ความใกล้ชิดและการสื่อสารตรง เพื่อลดความคลาดเคลื่อนทางข้อมูลและเพิ่มความไว้วางใจ และ 3) การให้สิ่งจูงใจอย่างเหมาะสม เช่น โอกาสในการเข้าถึงตำแหน่งหรือทรัพยากรในชุมชน เพื่อกระตุ้นการมีส่วนร่วมอย่างต่อเนื่อง แนวคิดและหลักการเหล่านี้เป็นพื้นฐานสำคัญของการจัดการหัวคะแนนที่มีประสิทธิภาพในระบบการเมืองท้องถิ่น
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
ขัตติยา ใจซื่อ. (2565). พฤติกรรมการเลือกตั้งของประชาชนในพื้นที่ภาคตะวันออกเฉียงเหนือ. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ธัญญ์นิธิ ศิริพงศ์ไพบูลย์. (2562). การเมืองวัฒนธรรมกับการเลือกตั้งท้องถิ่นในประเทศไทย. กรุงเทพมหานคร: ศูนย์วิจัยการเมืองท้องถิ่น มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
พูนสุข พูนสุขเจริญ. (2560). พฤติกรรมการเลือกตั้งกับบทบาทของหัวคะแนน : กรณีศึกษาเทศบาลเมืองในภาคกลาง. วารสารรัฐศาสตร์ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่, 25(2), 115-132.
มานิต ธีระตันติกานต์. (2564). อุปถัมภ์ทางการเมืองท้องถิ่นไทย: วิถี ความสัมพันธ์ และการเปลี่ยนแปลง. วารสารรัฐศาสตร์ปริทรรศน์, 31(1), 59-78.
วิทยาธร ท่อแก้ว. (2568). แนวทางการพัฒนาทักษะการสื่อสารของหัวคะแนนเพื่อการหาเสียงเลือกตั้งท้องถิ่น. วารสารสังคมพัฒนศาสตร์, 8(2), 176-188.
สุภลักษณ์ กาญจนขุนดี. (2561). การเลือกตั้งท้องถิ่นกับประชาธิปไตยรากหญ้า. กรุงเทพมหานคร: มติชน.
โอฬาร ถิ่นบางเตียว. (2563). การธำรงรักษาอำนาจผ่านกลไกชุมชน: กรณีศึกษาการเลือกตั้งผู้บริหาร อปท. วารสารการเมืองท้องถิ่นศึกษา, 18(3), 85-105.
Bourdieu, P. (1986). The forms of capital. In J. Richardson (Ed.), Handbook of Theory and Research for the Sociology of Education (pp. 241-258). Connecticut: Greenwood.
Deci, E. L. & Ryan, R. M. (1985). Intrinsic motivation and self-determination in human behavior. New York: Springer.
Fox, J. (1992). Democratization and local power: The politics of adjustment in Mexico. WorldDevelopment, 20(9), 1403-1417.
Gonzalez-Ocantos, E. (2021). The Digital Transformation of Political Clientelism: NewTechnologies and Old Practices. London: Oxford University Press.
Hetherington, M. J. (2005). Why Trust Matters: Declining Political Trust and the Demise of American Liberalism. New Jersey: Princeton University Press.
Hicken, A. & Nathan, N. L. (2023). The Political Logic of Poverty Relief: Electoral Strategies andSocial Policy in Southeast Asia. Cambridge: Cambridge University Press.
Keefer, P. & Khemani, S. (2005). Democracy, public expenditures, and the poor. World Bank Research Observer, 20(1), 1-27.
Kitschelt, H. & Wilkinson, S. (2007). Patrons, Clients and Policies: Patterns of Democratic Accountability and Political Competition. Cambridge: Cambridge: Cambridge UniversityPress.
Lasswell, H. D. (1948). The structure and function of communication in society. In L. Bryson (Ed.), The Communication of Ideas (pp. 37-51). New York: Harper and Row.
Mansbridge, J. (2003). Rethinking representation. American Political Science Review, 97(4), 515-528.
Mares, I. & Young, L. (2023). Conditional Compliance: The Politics of Vote Buying and Electoral Corruption. Illinois: University of Chicago Press.
Mauss, M. (2000). The Gift: The form and reason for exchange in archaic societies (W. D. Halls,Trans.). New York: W.W. Norton.
McNair, B. (2011). An Introduction to Political Communication. (5th ed.). New York: Routledge.
Nelson, M. H. (2010). Local Government Reform in Thailand. In J. Funston (Ed.), Divided Over Thaksin (pp. 115-138). Terrace: ISEAS Publishing.
Putnam, R. D. (2000). Bowling Alone: The Collapse and Revival of American Community. New York: Simon & Schuster.
Schaffer, F. C. (2007). Elections for sale: The causes and consequences of vote buying. Colorado: Lynne Rienner Publishers.
__________ (2020). The Hidden Costs of Political Machines: How Clientelism Undermines Democracy. Cambridge: Cambridge University Press.
Schenkkan, N. (2018). Digital Authoritarianism in the Local Politics. Washington: Freedom HouseReport.
Scott, J. C. (1972). Patron-Client Politics and Political Change in Southeast Asia. The AmericanPolitical Science Review, 66(1), 91-113.
Ufen, A. (2008). Political party and party system institutionalization in Southeast Asia: Lessonsfor democratic consolidation in Indonesia, the Philippines and Thailand . The PacificReview, 21(3), 327-350.
Verba, S. et al. (1995). Voice and equality: Civic voluntarism in American politics. Massachusetts: Harvard University Press.
