กลวิธีการเล่าเรื่องและการใช้ภาษาภาพยนตร์ในภาพยนตร์เรื่องสิบสามชีวิต (THIRTEEN LIVES)
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
งานวิจัยเรื่อง กลวิธีการเล่าเรื่องและการใช้ภาษาภาพยนตร์ในภาพยนตร์เรื่อง “สิบสามชีวิต” (Thirteen Lives) มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษากลวิธีการเล่าเรื่องในภาพยนตร์เรื่อง “สิบสามชีวิต” และ 2) ศึกษาการใช้ภาษาภาพยนตร์ในภาพยนตร์เรื่อง “สิบสามชีวิต” โดยใช้ระเบียบวิธีวิจัยเชิงคุณภาพผ่านการวิเคราะห์เนื้อหา ภาพยนตร์ซึ่งกำกับโดย รอน ฮาเวิร์ด นำเสนอเหตุการณ์การช่วยเหลือทีมฟุตบอลเยาวชนที่ติดอยู่ในถ้ำหลวง ขุนน้ำนางนอน อำเภอแม่สาย จังหวัดเชียงราย สะท้อนคุณค่าความร่วมมือระหว่างมนุษย์ต่างเชื้อชาติและการเผชิญภัยธรรมชาติ ผลการวิจัยพบว่า การเล่าเรื่องประกอบด้วย 6 ประเด็น ได้แก่ 1) โครงเรื่อง (Plot) แบบเรียงลำดับเหตุการณ์ 2) แก่นความคิด (Theme) เน้นความเสียสละและความสามัคคี 3) ความขัดแย้ง (Conflict) ได้แก่ ความขัดแย้งภายในจิตใจ ความขัดแย้งระหว่างบุคคล และความขัดแย้งกับพลังภายนอก 4) ตัวละคร (Character) ผู้กระทำและผู้ถูกกระทำที่มีมิติสมจริง 5) ฉาก (Scene) ฉากธรรมชาติ และฉากประดิษฐ์เพื่อเพิ่มความสมจริง และ 6) มุมมองในการเล่าเรื่อง (Point of view) คือ การเล่าเรื่องแบบรู้รอบด้าน ข้อค้นพบภาษาภาพยนตร์ มี 4 องค์ประกอบสำคัญ ได้แก่ 1) การใช้แสงและเงา (Light and Shadows) เช่น การจัดแสงแบบไฮคีย์ (High Key) การจัดแสงแบบโลว์คีย์ (Low Key) และจัดแสงแบบใช้ทิศทาง (Light Directionality) 2) สี (Color) การใช้สีโทนธรรมชาติและโทนสีเย็น เพื่อสื่อถึงความรู้สึกตึงเครียดและลึกลับวังเวง 3) การถ่ายภาพยนตร์ (Cinema Photography) พบการใช้มุมกล้องแบบปานกลางมากที่สุด และมีการเคลื่อนกล้องเฉพาะในจังหวะสำคัญ 4) การตัดต่อ (Editing) มักใช้เทคนิคการตัดต่อ 2 ลักษณะ คือ การตัดแบบต่อเนื่อง และการตัดต่อแบบสลับเหตุการณ์
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
ขวัญจิต กิจวิสาละ. (2564). ศาสตร์การเล่าเรื่องในสื่อสารศึกษา. วารสารศาสตร์, 14(3), 9-85.
ณัฐปคัลภ์ อัครภูริณาคินทร์. (2563). กลวิธีการเล่าเรื่อง และการใช้ภาษาภาพยนตร์ในภาพยนตร์ที่กำกับโดย หม่อมหลวงพันธุ์เทวนพ เทวกุล. ใน วิทยานิพนธ์นิเทศศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการเขียนบทและการกำกับภาพยนตร์และโทรทัศน์. มหาวิทยาลัยรังสิต.
ประชารักษ์ วงษ์ศรีแก้ว. (2564). การเล่าเรื่องและภาษาภาพยนตร์ในภาพยนตร์ปาล์มทองคำ ในปี ค.ศ. 2010-2019. ใน วิทยานิพนธ์นิเทศศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการเขียนบทและการกำกับภาพยนตร์และโทรทัศน์. มหาวิทยาลัยรังสิต.
ภัทรนันท์ ไวทยะสิน และคณะ. (2561). “ความคิดรวบยอดและ สไตล์” ใจความสำคัญของการสื่อสารในการผลิตงานภาพยนตร์. วารสารวิชาการนวัตกรรม สื่อสารสังคม, 6(1), 84-95.
ภัทริยา วิริยะศิริวัฒนะ. (2558). การวิเคราะห์การเล่าเรื่องในภาพยนตร์เรื่อง LES MISERABLES. ใน วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขานิเทศศาสตร์และนวัตกรรม. สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์.
รัฐวุฒิ มะลิซ้อน. (2562). การวิเคราะห์การเล่าเรื่อง และการใช้ภาษาภาพยนตร์ ของ พิง ลำพระเพลิง. ใน วิทยานิพนธ์นิเทศศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการเขียนบทและการกำกับภาพยนตร์และโทรทัศน์. มหาวิทยาลัยรังสิต.
วนัชพร รัตนจินดา. (2560). การวิเคราะห์ภาพยนตร์เรื่อง Black Swan (2010) โดยใช้ทฤษฎีสัญญะวิทยาและทฤษฎีจิตวิเคราะห์. ใน สารนิพนธ์วารสารศาสตรบัณฑิต กลุ่มวิชาภาพยนตร์และภาพถ่าย. มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
สุรศักดิ์ บุญอาจ. (2021). ประพันธกรและรูปแบบการเล่าเรื่องในภาพยนตร์ของนวพล ธำรงรัตนฤทธิ์. วารสารวิชาการ มหาวิทยาลัยกรุงเทพธนบุรี, 10(1), 142-159.
อดิษฐ์ เมธยาภิรมย์. (2561). การเล่าเรื่องผ่านภาพยนตร์โฆษณาส่งเสริมสังคม ระหว่าง พ.ศ. 2558 – 2560. ใน วิทยานิพนธ์ศิลปะศาสตรมหาบัณฑิต สาขานิเทศศาสตร์และนวัตกรรม. สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์.
Adepati, M. K. & Samanik, S. (2018). Narrative Structure of The Minds of Billy Milligan Novel and Split Film: A Comparative Study. English Language and Literature International Conference (ELLiC) (pp. Vol. 2, pp. 440-444). Indonesia: Electronic ISSN: 2579-7263.
Harari, Y. N. (2018). Sapiens: A Brief History of Humankind. London: Vintage.
Todorov, T. . (1969). Grammaire du Décaméron [Grammar of the Decameron]. Approaches to Semiotics, Vol. 3. The Hague: Mouton.
