THE NETWORK OF GOOD PEOPLE FOR CRIME REDUCTION
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
This article aimed to present the network of good people and crime reduction. Thailand faced a severe crime crisis, ranking 1st in ASEAN, 4th in Asia, and 4th globally in crime rates. This situation reflected the increasingly severe prison overcrowding problem. Although the government had invested enormous budgets in suppression, the results were opposite - the more suppression, the more cases increased, reflecting the failure to address the root cause. The decline of the good people's network had left Thai society lacking moral immunity, allowing crime problems to grow rapidly. The restoration of the good people's network through systematically organized Buddhist organizations was therefore a key to sustainable crime solution. Historically, Thai society had Buddhism as a main pillar in shaping people's minds and behaviors through creating a "network of good people" or "network of virtuous friends" that connected homes, temples, and schools. These links to "Buddhist organizations" were crucial in bringing morality to Buddhist activities, combined with Thai arts and culture, which were important in cultivating virtue and ethics among people, with temples serving as centers coordinating these networks. The alarming crime statistics reflected increasingly severe problems. Despite the government's massive budget allocation to address these issues, the results were contrary - more suppression led to more cases. Therefore, it was necessary to establish a network of good people to reduce crime problems through the P-E-A-C-E Model
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
References
พระไตรปิฎก ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2537). ทีฆนิกาย ปาฏิกวรรค, สิงคาลกสูตร เล่มที่ 11. พระนครศรีอยุธยา: มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระธรรมปิฎก (ป.อ. ปยุตฺโต). (2546ก). พจนานุกรมพุทธศาสน์ ฉบับประมวลศัพท์. พระนครศรีอยุธยา: มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระธรรมปิฎก (ป.อ. ปยุตฺโต). (2546ข). พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลธรรม. (พิมพ์ครั้งที่ 10). เรียกใช้เมื่อ 4 ธันวาคม 2566 จาก https://drive.google.com/file/d/1xEGFDF2uF56jD3HMvEwhIRRK4pFju1Te/view
พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ. ปยุตฺโต). (2559). พุทธธรรม. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2540ก). พุทธธรรม. พระนครศรีอยุธยา: มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2540ข). พระไตรปิฎกภาษาไทย. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
มูลนิธิพระดาบส. (2560). แนวพระราชดำริด้านการพัฒนาสังคม. กรุงเทพมหานคร: มูลนิธิพระดาบส.
สมเด็จพระพุทธโฆษาจารย์ (ป.อ. ปยุตฺโต). (2561). พุทธธรรม ฉบับปรับปรุงและขยายความ. 2561. เรียกใช้เมื่อ 4 ธันวาคม 2566 จาก https://www.papayutto.org/th/dhamma_books
สำนักงาน ป.ป.ส. (2566). รายงานผลการดำเนินงานด้านนโยบายยาเสพติด. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานคณะกรรมการป้องกันและปราบปรามยาเสพติด.
สำนักงานพระพุทธศาสนาแห่งชาติ. (2566). รายงานสถิติพระสงฆ์และสามเณรในประเทศไทย พ.ศ. 2566. เรียกใช้เมื่อ 4 ธันวาคม 2566 จาก https://www.onab.go.th/th/page/item/index/id/1
สำนักงานสถิติแห่งชาติ. (2565ก). รายงานสถิติทางศาสนา. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานสถิติแห่งชาติ.
สำนักงานสถิติแห่งชาติ. (2565ข). รายงานประชากรตามศาสนาในประเทศไทย พ.ศ. 2565. เรียกใช้เมื่อ 4 ธันวาคม 2566 จาก https://www.nso.go.th/nsoweb/nso/statistics_and_indicators?impt_branch=304
สำนักงานสถิติแห่งชาติ. (2566). รายงานสถานการณ์ประชากรไทย. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานสถิติแห่งชาติ.
สำนักราชเลขาธิการ. (2515). พระบรมราโชวาทและพระราชดำรัส. กรุงเทพมหานคร: สำนักราชเลขาธิการ.
Aristotle. (1885 a). The Nicomachean ethics of Aristotle (F. H. Peters, Trans.). London: Kegan Paul, Trench.
Aristotle. (1885 b). The Nicomachean ethics of Aristotle (F. H. Peters, Trans.). London: Kegan Paul, Trench.
Baier, C. J. & Wright, B. R. E. (2001). Too much of a good thing? The relationship between religious beliefs and delinquency. Criminology, 39(2), 443-468.
Clear, T. R. & Sumter, M. (2002). Prison religion, in-prison social support, and recidivism of male inmates. Journal of Research in Crime and Delinquency, 39(3), 257-280.
Desmond, M. (2012). How religion prevents school bullying. Oxford Review of Education, 38(3), 371-390.
Human Rights Watch. (2004). Thailand's War on Drugs. New York: HRW Publications.
INTERPOL. (2024). International Crime Classification Framework. Lyon: INTERPOL General Secretariat.
Johnson, B. R. (2005). Religious conversion and desistance from crime: Forging a general theory. Justice Quarterly, 22(2), 201-230.
Johnson, B. R. et al. (2008). Religious programs, institutional adjustment, and recidivism among former inmates in prison fellowship programs. Justice Quarterly, 25(2), 276-305.
Kania, J. & Kramer, M. (2011). Collective impact. Stanford Social Innovation Review, 9(1), 36-41.
Kerpelman, J. L. (2006). Development during adolescence and young adulthood: A dynamic systems approach. California: Sage Publications.
Lipsey, M. W. & Cullen, F. T. (2007). The effectiveness of correctional rehabilitation: A review of systematic reviews. Annual Review of Law and Social Science, 3(1), 297-320.
Miller, R. (2021). Mindfulness and crime reduction: A Buddhist approach. London: Routledge.
O’Brien, B. (2010). Tzu Chi: Serving with compassion. Bangkok: John Wiley & Sons.
Pearce, M. J. & Koenig, H. G. (2015). Spirituality and resilience in young people facing life challenges. Journal of religion and health, 54(3), 885-898.
Putnam, R. D. (1995). Bowling alone: America's declining social capital. Journal of Democracy, 6(1), 65-78.
Regnerus, M. et al. (2006). Who gives, who volunteers? Religious influences on giving and volunteering in the United States. Journal for the Scientific Study of Religion, 45(1), 1-18.
Royal Thai Police. (2023). Crime Statistics Report 2023. Bangkok: RTP Publishing.
Smith, J. (2019). Buddhist Ethics and Social Harmony. Journal of Religious Studies, 22(3), 33-45.
United Nations Office on Drugs and Crime. (2023a). Global Study on Crime Types and Trends. Vienna: UNODC Publication.
United Nations Office on Drugs and Crime. (2023b). World Crime Report 2023. Vienna: UNODC Publication.
Wilcox, C. (2010). What makes people more religious? A comprehensive sociological explanation. Sociology of Religion, 71(4), 441-471.
Williams, R. N. & Hicklin, W. (2000). Building healthy communities through spiritual and religious leadership. Journal of Community Psychology, 28(2), 139-150.
