PROMOTION OF INNOVATION FOR CONSERVATION AND CONTINUATION OF THE WISDOM OF MAKING RUAPHANOMPHRA ON ONLINE DIGITAL DATABASE IN SURAT THANI PROVINCE
Main Article Content
Abstract
This research article aims to 1) Study the wisdom and development of the Phanom Phra boat-making tradition, 2) Develop conservation and transmission activities for this cultural knowledge, and 3) Promote innovations for its preservation and continuity through an online digital database in Surat Thani province. The research employs a qualitative approach, with key informants comprising 19 Phanom Phra boat-making experts and 12 individuals involved in the Chak Phra festival. Research tools include in-depth interview guides, and data were collected through in - depth interviews and analyzed using content analysis. The research findings indicate that the wisdom and development of Phanom Phra boat - making involve beliefs, materials, and equipment used in construction, as well as decoration styles and materials. The conservation and transmission activities have evolved, starting preparations from the beginning of Buddhist Lent, creating drafts, gathering materials, and constructing the boat framework using steel. The next steps include decorating the boat and its central pavilion (busabok), assembling parts, painting, installing lighting, and decorating with fabric. Promoting innovations for the preservation and transmission of Phanom Phra boat-making through an online digital database is emphasized. Key innovations include establishing a local wisdom information network, fostering creativity, and adapting the tradition to suit contemporary times and practical living. Conservation networks and platforms include the Surat Thani Buddhist Sangha network (comprising 112 temples), government agency networks (41 organizations) , and private sector networks (7 groups)
Article Details

This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
References
กองวรรณคดีและประวัติศาสตร์กรมศิลปากร. (2536). ประเพณีชักพระหรือลากพระ. กรุงเทพมหานคร: กรมศิลปากร.
เจษฎ์ พรมวังขวา. (2559). การอนุรักษ์และสืบสานประเพณีกำฟ้าของชาวไทยพวน บ้านฝายมูล อำเภอท่าวังผา จังหวัดน่าน. ใน วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการจัดการศิลปะและวัฒนธรรม. มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
ธวัชชัย กูลนรา. (2555). การมีส่วนร่วมของชุมชนและองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นในการอนุรักษ์และส่งเสริมวัฒนธรรมประเพณีท้องถิ่น. ใน วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการศึกษานอกระบบ. มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
ประเพณีไทยดอทคอม. (2566). ประเพณีท้องถิ่นใต้-ลากพระหรือชักพระ. เรียกใช้เมื่อ 1 พฤศจิกายน 2566 จาก http://www.openbase.in.th/node/7373
พยงค์ พรหมชาติ. (2549). ศึกษาทัศนศิลป์และความเชื่อที่ปรากฏในเรือพระเมืองนครศรีธรรมราช. ใน วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาไทยคดีศึกษา. มหาวิทยาลัยทักษิณ.
พระมหาฐิติพงศ์ ชูจิตต์. (2561). บทบาทของพระสงฆ์ต่อการมีส่วนร่วมในการสงวนรักษาประเพณีชักพระจังหวัดสุราษฎร์ธานี. ใน วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารงานวัฒนธรรม. มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฎกฉบับบาลี. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
รัฐศาสตร์ สุขสวัสดิ์. (2550). การพัฒนาหลักสูตรท้องถิ่นเพื่อถ่ายทอดภูมิปัญญาชาวบ้าน เรื่อง ประเพณีลากพระ ชั้นประถมศึกษาปีที่ 5 โรงเรียนบ้านบางดาน สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาสงขลา เขต 5. ใน วิทยานิพนธ์ครุศาสตรมหาบัณฑิต สาขาหลักสูตรและการสอน. มหาวิทยาลัยทักษิณ.
วิจิตรา อุตมะมุณีย์ และคณะ. (2555). กระบวนการมีส่วนร่วมในการสืบทอดภูมิปัญญาขบวนแห่เรือพระชุมชนบ้านเขาแก้ว จังหวัดสงขลา. วารสารศิลปศาสตร์, 4(2), 54-61.
สมเกียรติ ภูมิศิริไพบูลย์. (2541). ศึกษาการทำเรือพระในจังหวัดสงขลา. ใน วิทยานิพนธ์ศิลปะศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาไทยคดีศึกษา. มหาวิทยาลัยทักษิณ.
สุธิวงศ์ พงศ์ไพบูลย์. (2529). นาค: ในวัฒนธรรมภาคใต้ ในสารานุกรมวัฒนธรรมภาคใต้ พ.ศ. 2529. สงขลา: สถาบันทักษิณคดีศึกษา มหาวิทยาศรีนครินทรวิโรฒ.
อังกูล สมคะเนย์. (2553). รูปแบบการถ่ายทอดภูมิปัญญาท้องถิ่นการทำเทียนพรรษาจังหวัดอุบลราชธานี. ใน ดุษฎีนิพนธ์ศิลปศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารการศึกษา. มหาวิทยาลัยราชภัฏอุบลราชธานี.