THE DEVELOPMENT OF MOOC LEARNING PLATFORM FOR BUDDHIST UNIVERSITY
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
This research aimed to develop a MOOC learning platform for Buddhist University, verify its efficiency, and evaluate platform usage outcomes. Using mixed-method research with a research and development approach, the study was divided into four phases: fundamental data study and analysis, prototype platform development, implementation and improvement, and platform deployment with monitoring. The sample group consisted of 334 Buddhist University students, selected using Taro Yamane's formula and proportional stratified random sampling. Key informants included 20 individuals selected through purposive sampling: five each from senior administrators, online teaching experienced instructors, educational technology experts, and support staff. Research instruments included questionnaires, in-depth interviews, and efficiency evaluations. Data was collected through questionnaires, in-depth interviews, and efficiency assessments. Statistical analyses employed frequency, percentage, mean, standard deviation, and descriptive analysis. The research findings revealed that the developed Buddhist University MOOC platform consists of a frontend (LMS) with communication modules and a backend (CMS) with six core modules: electronic media management, instructor management, learner management, course processing, course structure, and learning activities. The efficiency verification showed the highest overall mean score. Students reported the highest level of satisfaction with functional performance and curriculum creation and management capabilities. The platform usage evaluation demonstrated benefits in expanding Buddhist education opportunities, elevating educational standards to international levels, improving teaching and learning efficiency, establishing institutional networks, and developing personnel potential. This represents a significant step forward for Buddhist education in the digital era.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
References
กฤษณา สิกขมาน. (2555). การศึกษาผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนรายวิชาการสื่อสารภาษาอังกฤษธุรกิจโดยใช้การสอนแบบ E-Learning. ใน รายงานการวิจัย. คณะศิลปศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีปทุม.
กวินธร รัฐอาจ. (2558). การพัฒนารูปแบบการเรียนการสอนแบบห้องเรียนกลับด้านด้วยคลังรายวิชาออนไลน์แบบเปิด. ใน วิทยานิพนธ์การศึกษามหาบัณฑิต สาขาวิชาเทคโนโลยีและสื่อสารการศึกษา. มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
จิราพร ธารแผ้ว และคณะ. (2564). การพัฒนารายวิชา MOOC เรื่อง การผลิตบทเรียนอิเล็กทรอนิกส์. วารสารวิชาการ ปขมท, 10(3), 44-56.
จุลมณี สุระโยธิน และคณะ. (2557). สรุปเนื้อหาการสัมมนาวิชาการ เรื่อง นวัตกรรมการเรียนรู้ทักษะเทคโนโลยีในศตวรรษที่ 21. ใน รายงานการวิจัย. คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
ชัชสันต์ จันทร์เรืองฤทธิ์. (2559). ระบบประเมินความรู้ผ่านเครือข่าย (E-Testing): กรณีศึกษาคลังข้อสอบสนับสนุนการสอบใบประกอบวิชาชีพวิศวกรรมควบคุม. ใน รายงานการวิจัย. มหาวิทยาลัยวลัยลักษณ์.
ชัยยงค์ พรหมวงศ์ และเชาวเลิศ เลิศชโลฬาร. (2536). ระบบและการจัดระบบ. ใน ประมวลสาระชุดวิชาการจัดระบบทางการศึกษา หน่วยที่ 1 (หน้า 1-62). นนทบุรี: มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
รัฐพงษ์ อ่อนจันทร์. (2557). ระบบสอบออนไลน์เคลื่อนที่ขนาดใหญ่. ใน วิทยานิพนธ์วิศวกรรมศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาวิศวกรรมคอมพิวเตอร์. มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีสุรนารี.
ลลิตา ธงภักดี และคณะ. (2560). การจัดการข้อมูลการวัดและการประเมินผลการทดสอบ O-NET ของนักเรียนประถมศึกษาปีที่ 6 และมัธยมศึกษาปีที่ 3 ในเขตพื้นที่การศึกษานครราชสีมา เขต 4. ใน รายงานการวิจัย. มหาวิทยาลัยราชภัฎนครราชสีมา.
สามมิติ สุขบรรจง. (2554). การพัฒนาบทเรียน E-Learning รายวิชาการแสดงและสื่อ. ใน รายงานการวิจัย. วิทยาลัยนวัตกรรมสื่อสารสังคม มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
สำนักงานพัฒนาวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีแห่งชาติ. (2559). โครงการระบบสื่อสาระออนไลน์เพื่อการเรียนรู้ทางไกล เฉลิมพระเกียรติสมเด็จพระเทพรัตนราชสุดาฯ สยามบรมราชกุมารีในโอกาสฉลองพระชนมายุ 5 รอบ 2 เมษายน 2558. เรียกใช้เมื่อ 2 เมษายน 2559 จาก http://www.thailibrary.in.th/2016/04/23/oer-mooc-2
. (2568). ระบบการเรียนการสอนออนไลน์แบบเปิดเสรี MOOC. เรียกใช้เมื่อ 5 กุมภาพันธ์ 2568 จาก https://www.nstda.or.th/home/knowledge_post/moocs-bibliometric/
สุนีย์ ศีลพิพัฒน์ และคณะ. (2550). การเรียนการสอนผ่านระบบอิเล็กทรอนิกส์ ชุดวิชาเศรษฐศาสตร์ระหว่างประเทศโดยใช้ T5 Model. ใน รายงานการวิจัย. มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
Banathy, B. H. (1968). Instructional systems. Belmont. CA: Lear Siegler, Inc: Fearon Publishers.
Bertalanffy, L. V. (1968). General system theory: Foundations, development, applications. New York: George Braziller, Inc.
Davis, F. D. et al. (1989). User acceptance of computer technology: A comparison of two theoretical models. Management Science, 35(8), 982-1003.
Dick, W. & Carey, L. (1989). The systematic design of instruction. Glenview, IL: Scott Foresman and Company.
Kirkpatrick, D. L. (2006). Evaluating Training Programs: The Four Levels. (3rd ed.). San Francisco: Berrett-Koehler Publishers.
Lave, J. & Wenger, E. (1991). Situated learning: Legitimate peripheral participation. Cambridge: Cambridge University Press.
Maslow, A. H. (1943). A theory of human motivation. Psychological Review, 50(4), 370-396.
McCumber, J. (1991). Information Systems Security: A Comprehensive Model. In Proceedings of the (14 th) National Computer Security Conference. National Institute of Standards and Technology.
Nielsen, J. (2024). 10 Usability Heuristics for User Interface Design. Nielsen Norman Group. Retrieved February 6 , 2025, from https://www.nngroup.com/articles/ten-usability-heuristics/
Norman, D. A. (2013). The Design of Everyday Things (Revised and Expanded Edition). New York: Basic Books.
Siemens, G. (2005). Connectivism: A learning theory for the digital age. International Journal of Instructional Technology and Distance Learning, 2(1), 3-10.