แนวทางการพัฒนาและการส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมของกลุ่มจังหวัดในโครงการพัฒนาระเบียงเศรษฐกิจพิเศษภาคตะวันออก
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาการจัดการท่องเที่ยวเชิงวัฒนาธรรมของกลุ่มจังหวัดในโครงการพัฒนาระเบียงเศรษฐกิจพิเศษภาคตะวันออก 2) ศึกษาศักยภาพเมืองการท่องเที่ยวเชิงวัฒนาธรรมของกลุ่มจังหวัด และ 3) หาแนวทางการพัฒนาและการส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมของกลุ่มจังหวัด เป็นซอฟต์พาวเวอร์เทศกาล ประเพณีไทย เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพ ผู้ให้ข้อมูลสำคัญ จำนวน 23 ท่าน เป็น ตัวแทนผู้ประกอบการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม 6 ท่าน ผู้นำชุมชนการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม 6 ท่าน ตัวแทนสำนักงานการท่องเที่ยวและกีฬาจังหวัด 3 ท่าน และผู้เชี่ยวชาญ 5 ท่าน โดยใช้วิธีการคัดเลือกแบบเจาะจง ใช้แบบสัมภาษณ์กึ่งโครงสร้าง เป็นเครื่องมือในการวิจัย โดยการสัมภาษณ์เชิงลึก วิเคราะห์ข้อมูลโดยการวิเคราะห์เนื้อหา ผลการวิจัยพบว่า 1) มีการจัดการท่องเที่ยวเชิงวัฒนาธรรม ในด้าน บุคลากรการท่องเที่ยว โครงสร้างพื้นฐานการท่องเที่ยว การบริการท่องเที่ยวให้ได้มาตรฐาน การจัดกิจกรรมการท่องเที่ยว สภาพแวดล้อมทางการท่องเที่ยว การมีส่วนร่วมของชุมชน 2) มีศักยภาพในการพัฒนาและส่งเสริมเป็นเมืองการท่องเที่ยวเชิงวัฒนาธรรม 3) แนวทางการพัฒนาและการส่งเสริม เป็นซอฟต์พาวเวอร์เทศกาล ประเพณีไทย ได้แก่ 3.1) การท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมอย่างยั่งยืน โดยการพัฒนาและส่งเสริมความหลากหลายของธรรมชาติ สังคม และวัฒนธรรม 3.2) การเชื่อมโยงการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมในกลุ่มจังหวัด จัดตั้งศูนย์บริการและให้ข้อมูลการท่องเที่ยว ในในทุกระดับ 3.3) การยกระดับวัฒนธรรมสิ่งแวดล้อมและเศรษฐกิจของชุมชนท้องถิ่น โดยการจัดกิจกรรมในลักษณะการร่วมกันเป็นเจ้าภาพ 3.4) การพัฒนาและปลูกจิตสำนึกการท่องเที่ยวอย่างรับผิดชอบร่วมกันทุกภาคส่วน สร้างความตระหนัก และความเข้าใจถึงผลกระทบของการท่องเที่ยว 3.5) การพัฒนาให้เห็นถึงความแตกต่าง โดยการรวบ รวมข้อมูล ร่องรอยหลักฐานทางประวัติศาสตร์ สังคมและวัฒนธรรม อัตลักษณ์ประจำถิ่น
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
กรมส่งเสริมวัฒนธรรม กระทรวงวัฒนธรรม. (2562). วัฒนธรรม วิถีชีวิต และภูมิปัญญา. เรียกใช้เมื่อ 5 พฤษภาคม 2568 จาก http://lib.culture.go.th/library/multimedia/48819.pdf
กิตติศักดิ์ กลิ่นหมื่นไวย. (2561). แนวทางการส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมชุมชนท่ามะโอ อำเภอเมือง จังหวัดลำปาง. วารสารวิชาการมหาวิทยาลัยธนบุรี, 12(28), 85-97.
ชิตาวีร์ สุขคร. (2562). การท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมในประเทศไทย. วารสารเพื่อการพัฒนาการท่องเที่ยวสู่ความยั่งยืน, 1(2), 1-7.
ดวงฤทธิ์ เบ็ญจาธิกุล ชัยรุ่งเรือง. (2567). การขับเคลื่อน Soft Power: อัตลักษณ์ท้องถิ่นภาคใต้ เพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยวจังหวัดชุมพร. วารสารสันติศึกษาปริทรรศน์ มจร, 11(5), 1921-1935.
ธัญญลักษณ์ รุ้งแสงจันทร์. (2566). อำนาจอ่อนกับการพัฒนาสังคมไทย. วารสารสังคมสงเคราะห์ศาสตร์, 31(1), 89-117.
นฤดล สวัสดิ์ศรี และมัสลิน ปูนอน. (2562). ศึกษาแนวทางการพัฒนาธุรกิจท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมในจังหวัด มหาสารคามเพื่อไปสู่เมืองเศรษฐกิจสร้างสรรค์. ใน รายงานการวิจัย. มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม.
นิธิกิตติกานต์ เหมสุวรรณ์ และคณะ. (2568). กลยุทธ์การส่งเสริมเทศกาลสงกรานต์เพื่อเป็นซอฟต์พาวเวอร์ทางการตลาดการท่องเที่ยวไทย. วารสารวิชาการมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยบูรพา, 33(1), 70-84.
พรศิลป์ บัวงาม. (2564). แนวทางการพัฒนาศักยภาพการท่องเที่ยวตามเกณฑ์มาตรฐาน การท่อง เที่ยวโดยชุมชน อำเภอนบพิตำ จังหวัดนครศรีธรรมราช. วารสารรัชต์ภาคย์, 15(41), 230-241.
วรพงศ์ ผูกภู่ และคณะ. (2564). หลักการและองค์ประกอบ ในการพัฒนาชุมชนท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม. เรียกใช้เมื่อ 5 พฤษภาคม 2568 จาก https://www.randdcreation.com/ content/6829/หลักการและองค์ประกอบ-ในการพัฒนาชุมชนท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม
วรภพ วงค์รอด. (2557). แนวทางการจัดการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมแบบมีส่วนร่วมของชุมชนวัฒนธรรมในพื้นที่ จังหวัดนครสวรรค์. วารสารวิชาการและวิจัยสังคมศาสตร์, 9(26), 13-28.
ศิริพร ถาวรวิสิทธิ์. (2564). แนวทางการพัฒนาและส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมของจังหวัดน่านในฐานเมืองรอง. ใน วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาการจัดการการโรงแรมและการท่องเที่ยว. มหาวิทยาลัยพะเยา.
สำนักงานส่งเสริมเศรษฐกิจสร้างสรรค์. (2566). Soft power เครื่องมือผลักดันเศรษฐกิจสร้างสรรค์ไทย. เรียกใช้เมื่อ 5 พฤษภาคม 2568 จาก https://www.cea.or.th/th/single-statistic/cea-soft-power
สินธุ์ สโรบล. (2546). การท่องเที่ยวโดยชุมชน : แนวคิดและประสบการณ์พื้นที่ภาคเหนือ. เชียงใหม่: วนิดา เพรส; สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.
สีลาภรณ์ นาครทรรพ. (2538). ตัวชี้วัดสำหรับงานพัฒนาชนบท: ประสบการณ์จากนักพัฒนา. กรุงเทพมหานคร: สถาบันชุมชนท้องถิ่นพัฒนา สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาแห่งชาติ.
สุกัญญา วงศ์เจริญชัยกุล. (2561). การศึกษาแนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม อำเภอเมือง จังหวัดอุทัยธานี. ใน วิทยานิพนธ์บริหารธุรกิจมหาบัณฑิต สาขาวิชาหลักสูตรบริหารธุรกิจมหาบัณฑิต แผน ก แบบ ก 2. มหาวิทยาลัยศิลปากร.
อธิวิศน์ ห้วยหงส์ทอง. (2561). แนวทางการส่งเสริมการท่องเที่ยวทางวัฒนธรรม ของชุมชนไทดำ ตำบลบ้านดอน อำเภออู่ทอง จังหวัดสุพรรณบุรี. วารสารวิจัยสังคม, 41(2), 141-176.
อรวรรณ เหมือนภักตร์ และผกามาศ ชัยรัตน์. (2565). กลยุทธ์การประชาสัมพันธ์เพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยวจังหวัดลำปาง. วารสารวิชาการมหาวิทยาลัยการกีฬาแห่งชาติ, 14(1), 163-173.
Pudaruth, S. K. (2018). Cultural tourism in Mauritius: From rhetoric to reality. Global Journal of Human- Social Science: Sociology & Culture, 18(3), 1-15.
Stratan A. et al. (2015). Identifying cultural tourism potentials in Republic of Moldova through cultural consumption among tourists. Procedia- Social and Behavioral Sciences, 188(2015), 116-121.
