INTEGRATION OF PRACTICAL CONNECTIVITY BETWEEN SAPPURISA DHAMMA AND VOCATIONAL EDUCATION ADMINISTRATION

Authors

  • Siwakorn Inphusa Mahachulalongkorn rajavidyalay University, Thailand
  • Phra Maha Phisit Wisitthapanyo Mahachulalongkorn rajavidyalay University, Thailand
  • Phra Honda Vatsatho Mahachulalongkorn rajavidyalay University, Thailand
  • Prachitr Mahahing Mahachulalongkorn rajavidyalay University, Thailand
  • Yingsak Hapa Mahachulalongkorn rajavidyalay University, Thailand

Keywords:

Integration, Sappurisa Dhamma, Vocational Education Administration

Abstract

Vocational Education Administration and human resources development to meet national development needs play an important role in the economic and social development of the country through the production and development of quality manpower to meet labor market needs. Vocational Education Administration focuses on practical learning management or bilateral education. Encourage entrepreneurs to play a role in educational management, helping students to have clear goals, skills that meet their needs, and be able to work in real life. Integration refers to the process of combining related parts into a cohesive whole to achieve goals effectively. Buddhist principles are teachings of the Buddha found in the Pali Canon. Integrating Buddhism with modern sciences can be done in two ways: Buddhist Science uses Buddhism as a foundation and is supplemented with modern science, while Dharmic Science uses modern science as a foundation and is supplemented with Buddhist principles. Management is the application of science and art to handle resources and coordinate personnel to achieve organizational goals effectively. Integration of Practical Connectivity Between Sappurisa Dhamma and Vocational Education Administration includes: 1) : Understanding principles and management strategies. 2) : Planning and setting clear goals. 3) : Understanding one's own abilities and limitations. 4) : Using resources and budgets efficiently.
5) : Managing time appropriately. 6) : Understanding and coordinating with the community. And 7) : Understanding and developing personnel. Applying these principles helps enhance the effectiveness of vocational education management, ensuring it meets the needs of students and society appropriately.

References

กระทรวงศึกษาธิการ. (2564). แผนพัฒนาการอาชีวศึกษา พ.ศ. 2564-2568. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานคณะกรรมการการอาชีวศึกษา.

เกรียงศักดิ์ เจริญวงศ์ศักดิ์. (2546). การคิดเชิงบูรณาการ. (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพมหานคร: ซัคเซส มีเดีย.

ธีระรัตน์ กิจจารักษ์. (2542). เอกสารคำสอนวิชาการบริหารการศึกษา. เพชรบูรณ์: สถาบันราชภัฎเพชรบูรณ์.

แผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ ฉบับที่ 13 (พ.ศ. 2566-2570). (2565, 1พฤศจิกายน). ราชกิจจานุเบกษา. เล่มที่ 139 ตอนพิเศษ 258 ง. หน้า 9.

พงษ์ศักดิ์ ภูกาบขาว. (2553). ข้อเสนอเชิงนโยบายเพื่อความมีประสิทธิผลของโรงเรียนร่วมจังหวัดขอนแก่น. ใน วิทยานิพนธ์ปริญญาปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารการศึกษา. มหาวิทยาลัยขอนแก่น.

พระครูใบฏีกาวิเชียร มหาวชิรปัญโญ (คันทา). (2565). การนำหลักพุทธรรมมาบูรณาการการบริหาร และการนำสถานศึกษาสู่ความสำเร็จ. Journal of Modern Learning Development, 8(3), 382-384.

พระครูปฐมธีรวัฒน์ (บัญชา เทียนทอง). (2563). การบูรณาการเชิงพุทธกับการบริหาร. วารสารศิลปะศาสตร์ ราชมงคลสุวรรณภูมิ, 2(2), 486.

พระธนิษฐ์ ศรีสมบัติ, จิราภรณ์ ผันสว่าง และ สุเทพ เมยไธสง. (2566). การประยุกต์ใช้หลักพุทธธรรมในการครองตน ครองคน และครองงานของบุคลากรในสถานศึกษา สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาร้อยเอ็ด เขต 1. วารสารพุทธปรัชญาวิวัฒน์, 7(1), 1-11.

พระธรรมโกศาจารย์ (ประยูร ธัมมจิตโต). (2549). พุทธวิธีการบริหาร. กรุงเทพมหานคร:มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณ์ราชวิทยาลัย.

พระธรรมปิฎก (ป.อ.ปยุตฺโต). (2543 ก). พุทธธรรมฉบับปรับปรุงและขยายความ. (พิมพ์ครั้งที่ 9). กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

พระราชบัญญัติการศึกษาแห่งชาติ พ.ศ. 2542. (2542, 19 สิงหาคม). ราชกิจจานุเบกษา. เล่ม 116 ตอนที่ 74 ก. หน้า 1.

พระราชบัญญัติการศึกษาแห่งชาติ พ.ศ. 2542 และที่แก้ไขเพิ่มเติม (ฉบับที่ 2) พ.ศ. 2545. (2545, 19 ธันวาคม). ราชกิจจานุเบกษา. เล่ม 119 ตอนที่ 123 ก. หน้า 19.

เฟื่องฟ้า บุญจันทร์. (2564). บทบาทของการจัดการอาชีวศึกษาต่อการพัฒนาเศรษฐกิจและสังคม. วารสารการอาชีวศึกษา, 42(2), 1-10.

วิชัย วงษ์ใหญ่. (2545). กระบวนการพัฒนาหลักสูตรและการเรียนการสอนภาคปฏิบัติ. (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพมหานคร: สุวีริยาสาส์น.

สมเด็จพระพุทธโฆษาจารย์ (ป. อ. ปยุตฺโต), (2566). พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลธรรม. (พิมพ์ครั้งที่ 62). กรุงเทพมหานคร: วัดญาณเวศกวัน.

สมเด็จพระพุทธโฆษาจารย์ (ป. อ. ปยุตฺโต), (2566). พจนานุกรมพุทธศาสน์ ฉบับประมวลศัพท์. (พิมพ์ครั้งที่ 62). กรุงเทพมหานคร: วัดญาณเวศกวัน.

สมศักดิ์ คงเที่ยง. (2542). หลักการบริหารการศึกษา. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยรามคำแหง.

สำนักงานคณะกรรมการการอาชีวศึกษา. (2567). รายงานประจำปี 2566. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานคณะกรรมการการอาชีวศึกษา.

สำลี รักสุทธิ. (2546). คู่มือการเขียนแผนการจัดการเรียนรู้ตามเกณฑ์ใหม่ของ ก.ค. บูรณาการเน้นผู้เรียนเป็นสำคัญ ผลที่เกิดกับผู้เรียน. กรุงเทพมหานคร: เพิ่มทรัพย์การพิมพ์.

Bartol, K.M. and Martin, D.C. (1997). Management. (2nded). New York: McGraw-Hill.

Beane, J. A. (1991). Curriculum Planning and Development. Boston: Allyn and Bacon.

Herbert, A. S. (1947). Administrative Behavior. New York: Macmillan.

Robbins, S. P. (1994). Essentials of Organization Behavior. (4thed). Englewood Cliffs, New Jersey: Prentice-Hall.

Downloads

Published

2024-10-23