การพัฒนานวัตกรรมส่งเสริมการท่องเที่ยวโดยบูรณาการหลักสามัคคีธรรม เพื่อพัฒนานวัตกรรมส่งเสริมการท่องเที่ยวในยุคดิจิทัล
คำสำคัญ:
การพัฒนานวัตกรรม, ส่งเสริม, การท่องเที่ยว, หลักสามัคคีธรรม, ยุคดิจิทัลบทคัดย่อ
บทความวิชาการนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาการพัฒนานวัตกรรมส่งเสริมการท่องเที่ยวในยุคดิจิทัลจำเป็นต้องบูรณาการหลักสามัคคีธรรม ซึ่งประกอบด้วย การสร้างความร่วมมือ การส่งเสริมคุณธรรม และการพัฒนาอย่างยั่งยืน เพื่อให้การท่องเที่ยวเติบโตอย่างสมดุลและสร้างคุณค่าทางเศรษฐกิจ สังคม และสิ่งแวดล้อม โดยการใช้เทคโนโลยีดิจิทัล เช่น แพลตฟอร์มออนไลน์ Big Data AI และ VR/AR ช่วยให้เกิดการบริหารจัดการและการตลาดที่มีประสิทธิภาพ ตลอดจนเสริมสร้างประสบการณ์การท่องเที่ยวที่รับผิดชอบต่อชุมชนและสิ่งแวดล้อม แนวทางปฏิบัติที่สำคัญ ได้แก่ (1) ข้อเสนอแนะสำหรับนักพัฒนาเทคโนโลยี เช่น การพัฒนาแพลตฟอร์มที่เชื่อมโยงนักท่องเที่ยวกับชุมชนโดยตรง การใช้ AI วิเคราะห์พฤติกรรมการท่องเที่ยว และการใช้เทคโนโลยีเสมือนจริงเพื่อให้ความรู้โดยไม่กระทบต่อทรัพยากรธรรมชาติ (2) ข้อเสนอแนะสำหรับหน่วยงานภาครัฐ เช่น การกำหนดนโยบายสนับสนุนการท่องเที่ยวโดยชุมชน การพัฒนาโครงสร้างพื้นฐานที่เป็นมิตรกับสิ่งแวดล้อม และการสนับสนุนเทคโนโลยีดิจิทัลเพื่อเพิ่มความโปร่งใสในอุตสาหกรรมการท่องเที่ยว การบูรณาการหลักสามัคคีธรรมในนวัตกรรมการท่องเที่ยวจะช่วยส่งเสริมการพัฒนาอย่างยั่งยืน ลดผลกระทบต่อสิ่งแวดล้อม กระจายรายได้สู่ท้องถิ่น และสร้างความร่วมมือระหว่างภาคส่วนต่าง ๆ ซึ่งนำไปสู่การเติบโตของอุตสาหกรรมการท่องเที่ยวที่มีความสมดุลและครอบคลุมทุกมิติ
เอกสารอ้างอิง
การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย. (2564). Empowering Tech Tourism แพลตฟอร์มจับคู่ธุรกิจ ตัวช่วยฟื้นฟูอุตสาหกรรมการท่องเที่ยว. เรียกใช้เมื่อ 22 กรกฎาคม 25678 จาก https://thai.tourismthailand.
ณัฐวุฒิ เพ็ญศิริ. (2560). ธรรมาภิบาลและความเป็นธรรมในการประกอบธุรกิจท่องเที่ยว. วารสารการจัดการท่องเที่ยว, 13(1), 45–60.
นฤมล สมหวัง. (2564). เครือข่ายความร่วมมือเพื่อการพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน. วารสารเศรษฐศาสตร์การท่องเที่ยว, 15(1), 34-50.
ปิยะพร ศรีสวัสดิ์. (2563). บทบาทของเทศกาลประเพณีในการเสริมสร้างความสามัคคีในชุมชน. วารสารวิจัยวัฒนธรรมไทย, 3(2), 93-106.
วิทยา มนัสสา. (2561). การส่งเสริมการท่องเที่ยวที่เข้าถึงได้สำหรับทุกคน. วารสารการพัฒนาเมือง, 10(2), 56-69.
สมชาย สุวรรณมณี. (2565). มรดกทางวัฒนธรรมกับการท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์. วารสารการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม, 14(2), 41-60.
สุภางค์ จันทวานิช. (2562). การท่องเที่ยวโดยชุมชน: แนวทางการพัฒนาอย่างยั่งยืน. วารสารพัฒนาสังคม, 15(1), 73-93.
Buhalis, D., & Amaranggana, A. (2015). Smart tourism destinations. Information and communication technologies in tourism.
Gossling, S., & Hall, C. M. (2019). Sustainable tourism: A global perspective. Tourism Management.
Gretzel, U., Sigala, M., Xiang, Z., & Koo, C. (2015). Smart tourism: Foundations and developments. Electronic Markets.
Han, D. I. D., Jung, T., & Gibson, A. (2021). Augmented reality applications in tourism. Tourism Management Perspectives.
Huang, M.-H., & Rust, R. T. (2021). AI in service. Journal of Service Research, 24(1), 3-7.
Sigala, M. (2020). Digital transformation in tourism. Tourism Management Perspectives.
Tussyadiah, I., Wang, D., Jung, T. H., & Tom Dieck, M. C. (2018). Virtual reality, presence, and attitude change. Tourism Management.
UNWTO. (2021). Sustainable tourism development guidelines. World Tourism Organization.
