แนวทางการพัฒนานักการเมืองท้องถิ่นตามหลักอปริหานิยธรรม 7
คำสำคัญ:
การพัฒนา, หลักอปริหานิยธรรม 7, นักการเมืองท้องถิ่นบทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์ 1) เพื่อศึกษาหลักอปริหานิยธรรม 7 ในพระพุทธศาสนา 2) เพื่อศึกษาสภาพ ปัญหา และความต้องการในการพัฒนานักการเมืองท้องถิ่นเทศบาลเมืองเลย 3) เพื่อเสนอแนวทางการพัฒนาโดยใช้หลักอปริหานิยธรรม ใช้วิธีการวิจัยแบบผสมผสาน กลุ่มตัวอย่างเชิงปริมาณคือบุคลากรในเทศบาลเมืองเลย 297 คน และผู้ให้ข้อมูลสำคัญเป็นนักการเมืองและผู้มีส่วนได้ส่วนเสีย 29 คน เป็นเชิงคุณภาพ เก็บข้อมูลโดยแบบสอบถามและสัมภาษณ์ สถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูล ได้แก่ ค่าความถี่, ค่าร้อยละ, ค่าเฉลี่ย, ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และวิเคราะห์ข้อมูลโดยวิธีพรรณนา
ผลการวิจัยพบว่า 1) หลักอปริหานิยธรรม 7 ได้แก่ การประชุมสม่ำเสมอ ความพร้อมเพรียง ความเคารพกฎ การรับฟังความคิดเห็น การให้เกียรติสตรี การรักษาวัฒนธรรม และการคุ้มครองสิ่งที่ชอบธรรม 2) ปัญหาที่พบคือ การประชุมที่ยืดเยื้อ ความไม่พร้อมเพรียง การออกข้อบัญญัติที่ยุ่งยาก และการมีส่วนร่วมของประชาชนที่ยังจำกัด ระดับความต้องการพัฒนาโดยรวมอยู่ในระดับปานกลาง () = 3.53, S.D.=0.21 โดยด้านที่ต้องการพัฒนามากที่สุดคือความพร้อมเพรียงในการประชุม และน้อยที่สุดคือการให้เกียรติและคุ้มครองสตรี 3) แนวทางการพัฒนานักการเมืองท้องถิ่นตามหลักอปริหานิยธรรม ทั้ง 7 ด้าน คือ การจัดประชุมอย่างสม่ำเสมอ กำหนดวาระประชุมที่ชัดเจน ปฏิบัติตามกฎหมาย เคารพความคิดเห็นของประชาชนและผู้อาวุโส ยึดหลักความเสมอภาค สนับสนุนวัฒนธรรมท้องถิ่น อนุรักษ์โบราณสถาน และส่งเสริมกิจกรรมทางพุทธศาสนา โดยเน้นการมีส่วนร่วมของประชาชนและการน้อมนำหลักธรรมไปใช้ในชีวิตประจำวัน
เอกสารอ้างอิง
บุญชม ศรีสะอาด. (2554). หลักการวิจัยเบื้องต้น. พิมพ์ครั้งที่9. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์สุวีริยาสาส์น. กรุงเทพมหานคร : โรงพิมพ์ เอส.อาร์ พริ้นติ้งแมส โปรดักส์.
พระราชบัญญัติเทศบาล พุทธศักราช 2496. (2496, 12 กุมภาพันธ์). ราชกิจจานุเบกษา.
พระราชบัญญัติกำหนดแผนและขั้นตอนการกระจายอำนาจให้แก่องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น พุทธศักราช
ราชกิจจานุเบกษา.
พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ.ปยุตโต). (2548). พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลธรรม (พิมพ์ครั้งที่ 13).
พระราชบัญญัติการเลือกตั้งสมาชิกสภาท้องถิ่นหรือผู้บริหารท้องถิ่น พุทธศักราช 2562. (2562, 16 เมษายน).
ราชกิจจานุเบกษา.
พระจตุพล ปญฺญาธโร (ขุนทองแก้ว). (2564). ศึกษาวิธีการพัฒนาองค์กรตามหลักอปริหานิยธรรม: กรณีศึกษาศูนย์แผ่นดินธรรมแผ่นดินทอง อำเภอเสนา จังหวัดพระนครศรีอยุธยา. วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต, สาขาพระไตรปิฎกศึกษา, บัณฑิตวิทยาลัย, มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระกฤษดา ฐิตธมฺโม (แก้วประยูร)และคณะ. (2566). การใช้หลักอปริหานิยธรรมในการบริหารจัดการ องค์การบริหาร ส่วนตำบลท่าโพธิ์ อำเภอสะเดา จังหวัดสงขลา. วารสารมณีเชษฐาราม, 6(2), 211-227.
ไพบูลย์ สุขเจตนี. (2563). การพัฒนาความไว้วางใจทางการเมืองของประชาชนที่มีต่อนักการเมือง ระดับท้องถิ่นในจังหวัดนนทบุรี. วารสารมหาจุฬานาครทรรศน์, 7(10), 234-247.
เรวัตร์ ชาตรีวิศิษฎ์. 2554. ภาวะผู้นำ. กรุงเทพฯ: คอมแพคท์พริ้นท์.
เทศบาลเมืองเลย. จาก http://www.loeicity.go.th/index2.php.
อนุวัฒน์ ศรีษะเกษ. (2563). การประยุกต์ใช้หลักอปริหานิยธรรม 7 เพื่อการทำงาน: กรณีศึกษา อำเภอหนองนาคำ จังหวัดขอนแก่น. วารสารมหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย วิทยาเขตอีสาน, 1(2), 67-84.
