การรื้อฟื้นและการพัฒนาการออกแบบผ้าล้อด้วยกระบวนการมีส่วนร่วมของกลุ่มวิสาหกิจชุมชนบ้านใหม่ศาลาเฟือง อำเภอเชียงคาน จังหวัดเลย
DOI:
https://doi.org/10.69598/decorativeartsjournal.1.59-96คำสำคัญ:
การรื้อฟื้นผ้าล้อ, การพัฒนาการออกแบบ, กระบวนการมีส่วนร่วม,กลุ่มวิสาหกิจชุมชนบทคัดย่อ
บทคัดย่อ
การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาการรื้อฟื้นผ้าล้อกลุ่มวิสาหกิจชุมชนบ้านใหม่ศาลาเฟือง อำเภอเชียงคาน จังหวัดเลย และ 2) ศึกษากระบวนการมีส่วนร่วมในการพัฒนาการออกแบบของกลุ่มวิสาหกิจชุมชนบ้านใหม่ศาลาเฟือง อำเภอเชียงคาน จังหวัดเลย กลุ่มเป้าหมายที่ใช้ในการวิจัย ประกอบด้วย สมาชิกกลุ่ม ปราชญ์ท้องถิ่น นักวัฒนธรรม ตัวแทนองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น ผู้ประกอบการ ปราชญ์ด้านการทอผ้า นักวิชาการด้านออกแบบ จำนวน 22 คน วิธีการและเครื่องมือที่ใช้ในการเก็บข้อมูล ประกอบด้วย การศึกษาเอกสาร การสนทนากลุ่ม การประชุม การสังเกตและการประเมินผล วิเคราะห์ข้อมูลด้วยการวิเคราะห์เนื้อหา ผลการศึกษาพบว่า
1) ผ้าล้อหรือผ้ารองบ่อนเป็นผ้าสำหรับการปูที่นอนที่ทอขึ้นมาเพื่อใช้ในโอกาสพิเศษ เช่น การแต่งงาน การต้อนรับแขกที่มานอนพักแรมที่บ้าน ผ้าทอยาว 180 ซ.ม. กว้าง 70 ซ.ม. ด้วยเทคนิคทอแบบขิด ผ้า 1 ผืนมี 5 ลวดลาย เดิมมีการทอทุกครัวเรือนแต่ปัจจุบันไม่ได้มีการทอมากว่า 80 ปี เพราะว่าทำยากและใช้ช่างทอผ้า 3-4 คนต่อ 1 กี่ทอผ้า การทอผ้าจึงจะสำเร็จได้โดยเร็ว เมื่อทอเสร็จแล้วจึงนำมาตกแต่งด้วยการขลิบที่ขอบผ้าทุกด้านด้วยผ้าฝ้ายทอมือสีพื้นที่ย้อมสีธรรมชาติ
2) กระบวนการมีส่วนร่วมในการออกแบบและพัฒนาผ้าล้อ ได้ผ่านแนวคิดการมีส่วนร่วมของสมาชิกกลุ่ม ประกอบด้วย ร่วมคิด ร่วมวางแผน ร่วมตัดสินใจ ร่วมดำเนินการและร่วมประเมินผลของสมาชิกกลุ่ม มีรายละเอียดดังนี้ (1) การเรียนรู้ถึงความเป็นไปได้ในการรื้อฟื้นและการพัฒนาการออกแบบ (2) การวิเคราะห์ลวดลายผ้าล้อและการสร้างความคิดในการออกแบบและการพัฒนา (3) การปฏิบัติการ (4) การวิเคราะห์เพื่อการพัฒนาการออกแบบ และ (5) การประเมินผลการออกแบบและพัฒนา
1) ผ้าล้อหรือผ้ารองบ่อนเป็นผ้าสำหรับการปูที่นอนที่ทอขึ้นมาเพื่อใช้ในโอกาสพิเศษ เช่น การแต่งงาน การค้อยหรับแขกที่มานอนพักแรมที่บ้าน ผ้าทอยาว 180 ซ.ม. กว้าง 70 ซ.ม. ด้วยเทคนิคทอแบบขิด ผ้า 1 ผืนมี 5 ลวดลาย เดิมมีการทอทุกครัวเรือนปัจจุบันไม่ได้มีการทอมากว่า 80 ปี โดยการทอยากและใช้ผู้ทอ 3-4 คนต่อ 1 กี่ทอผ้า การทอผ้าจึงจะสำเร็จได้โดยเร็ว เมื่อทอเสร็จแล้วจะนำมาตกแต่งด้วยการขลิบที่ขอบผ้าทุกด้านด้วยผ้าฝ้ายทอมือสีพื้นที่ย้อมสีธรรมชาติ
2) กระบวนการมีส่วนร่วมในการออกแบบและพัฒนาผ้าล้อจะผ่านแนวคิดการมีส่วนร่วมของสมาชิกกลุม ประกอบด้วย ร่วมคิด ร่วมวางแผน ร่วมตัดสินใจ ร่วมดำเนินการและร่วมประเมินผลของสมาชิกกลุ่ม มีรายละเอียดดังนี้ (1)การเรียนรู้ถึงความเป็นไปได้ในการรื้อฟื้นและการพัฒนาการออกแบบ (2) การวิเคราะห์ลวดลายผ้าล้อและการสร้างความคิดในการออกแบบและการพัฒนา (3) การปฎิบัติการ (4) การวิเคราะห์เพื่อการพัฒนาการออกแบบ และ(5) การประเมินผลการออกแบบและพัฒนา
References
กิตติ์ธนัตถ์ ญาณพิสิษฐ์. (2556). ลวดลายผ้าทอร่วมสมัยภายใต “จินตนาการใหม่”. วารสารศิลปกรรมศาสตร์
มหาวิทยาลัยขอนแก่น, 5(2), 155-213.
กัญญา จึงวิมุติพันธ์. (2553). การประยุกต์มิติทางวัฒนธรรมเพื่อการพัฒนาการออกแบบผลิตภัณฑ์ผ้าย้อมครามบ้านคันพะลาน ตำบลนาตาล อำเภอนาตาล จังหวัดอุบลราชธานี. วารสารวิชาการคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น, 9(1), 61-68.
จรัสพิมพ์ วังเย็น. (2554). แนวคิดหลังสมัยการย้อนสู่โลกแห่งภูมิปัญญา. สถาบันวัฒนธรรมและศิลปะมหาวิทยาลัยศรีนครีนทรวิโรฒ, 13(1), 20-23.
ทีปกา โยธารักษ์. (2559). ผ้าเกาะยอ : ทุนทางวัฒนธรรมในยุคโลกาภิวัฒน์ : กรณีศึกษากลุ่มราชวัตถ์แสงส่องหล้าที่ 1 แห่งชุมชนเกาะยอ หมู่ 3 ตำบลเกาะยอ อำเภอเมือง จังหวัดสงขลา. ภาควิชามานุษยวิทยา คณะโบราณคดี มหาวิทยาลัยศิลปากร.
ปิลันลน์ ปุณญประภา, พฤทธิ์ ศุภเศรษฐศิริ, นพดล อินทร์จันทร์ และ กิตติกรณ์ นพอุดมพันธ์. (2561). ปัจจัยที่ทำให้เกิดปัญหาต่อภูมิปัญญาและการสืบทอดผ้าทอไทยพวนบ้านใหม่ จังหวัดนครนายก. วารสารวิชาการนวัตกรรมสื่อสารสังคม, 6(1), 159-168.
ผกามาศ บุตรสาลี, แก้วมณี อุทิรัมย์ และ อุดมพงษ์ เกศศรีพงษ์ศา. (2562). แนวทางการพัฒนาศักยภาพในการสร้างเอกลักษณ์สินค้าเพื่อเสริมสร้างความเข้มแข็งอย่างยั่งยืนกลุ่มทอผ้าย้อมครามบ้านโพนก่อ ตำบลท่าก้อน
อำเภออากาศอำนวย จังหวัดสกลนคร. วารสารวิจัยและพัฒนา มหาวิทยาลัยราชภัฏบุรีรัมย์, 14(2), 46-56.
พจน์ธรรม เจริญวิทย์ และ อำไพ แสงจันทร์ไทย. (2561). การออกแบบและการพัฒนาผลิตภัณฑ์กระเป๋าสำหรับสุภาพสตรีจากผ้าผ้าฝ้ายย้อมสีธรรมชาติ กลุ่มทอผ้าย้อมสีธรรมชาติไหมแก้วพัฒนา จังหวัดกำแพงเพชร. สักทอง, 24(2), 119-134.
พรชัย ปานทุ่ง. (2562). การพัฒนาผลิตภัณฑ์ผ้าทอแบบมีส่วนร่วมของชุมชนบ้านภูทอง จังหวัดสุโขทัย. วารสารวิจัยเพื่อการพัฒนาเชิงพื้นที่, 11(4), 331-345.
สคราญนิตย์ เล็กสุทธิ์. (2561). การสืบสานภูมิปัญญาท้องถิ่นผ้าฝ้ายทอมือที่สอดคล้องกับหลักพุทธธรรมของกลุ่มผ้าฝ้ายทอมือ บ้านหนองเงือก ตำบลแม่แรง อำเภอป่าซาง จังหวัดลำพูน. วารสารวิชาการมหาวิทยาลัยธนบุรี, 12(29), 135-146.
สุจิตตรา หงส์ยนต์ และ พิกุล สายดวง. (2560). การมีส่วนร่วมในการสืบสานศิลปะการทอผ้าไหมสู่การตระหนักและสืบทอดทางวัฒนธรรมกรณีศึกษาชุมชนในจังหวัดอุบลราชธานี. วารสารมนุษยศาสตรและสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏอุบลราชธานี, 8(4), 223-234.
ศิริพร เวียงเงิน, อริสรา ศรีมาลา และ ตุลาภรณ์ แสนปรน. (2562). ผ้าทอไทลื้อ : ภูมิปัญญาบนลายผ้าของชุมชนบ้านป่าปี้ ตำบลบ้านธิ อำเภอบ้านธิ จังหวัดลำพูน. วารสาร มจร.นครน่านปริทรรศน์, 3(2), 95 -103.
ศักดิ์ชาย สิกขา, ประทับใจ สิกขา และ วีระ พันธ์สุวรรณ. (2555). การศึกษาอัตลักษณ์ท้องถิ่นเพื่อสร้างสรรค์ลายผ้าแถบลุ่มน้ำโขง : กรณีศึกษาบ้านกุ่ม ตำบลห้วยไผ่ อำเภอโขงเจียม จังหวัดอุบลราชธานี. สำนักงานศิลปวัฒนธรรมร่วมสมัย กระทรวงวัฒนธรรม.
อุทิศ ทาหอม, จริยา ดวดไธสง และ อันธิกา คงประโคน. (2561). แนวทางการบริการจัดการกลุ่มทอผ้าไหมบ้านหนองไทรงาม ตำบลชุมเห็ด อำเภอเมือง จังหวัดบุรีรัมย์. วารสารพัฒนศาสตร์, 1(1), 98-129.

Downloads
เผยแพร่แล้ว
How to Cite
ฉบับ
บท
หมวดหมู่
License
Copyright (c) 2022 DEC Journal

This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
จัดทำโดย ฝ่ายวิชาการ คณะมัณฑนศิลป์ มหาวิทยาลัยศิลปากร ลิขสิทธิ์ของบทความเป็นของเจ้าของบทความ บทความที่ได้รับการตีพิมพ์ถือเป็นทรรศนะของผู้เขียน กองบรรณาธิการไม่จำเป็นต้องเห็นด้วยและไม่รับผิดชอบต่อบทความนั้น