โมเดลองค์ประกอบและตัวบ่งชี้การบริหารจัดการความเป็นเลิศขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นในภาคตะวันออกเฉียงเหนือ Component Models and Indicators of Excellence Management of local government organizations in the Northeast
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การศึกษาวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์ ศึกษาระดับการบริหารจัดการความเป็นเลิศ ศึกษาประกอบและตัวบ่งชี้เชิงสำรวจ เชิงยืนยัน การบริหารจัดการความเป็นเลิศ รวมทั้งการสร้างและยืนยันโมเดลต้นแบบ การบริหารจัดการความเป็นเลิศ ขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น ในภาคตะวันออกเฉียงเหนือ วิธีศึกษาใช้แบบผสานวิธี (Mixed Method Research) ประชากรที่ศึกษา ได้แก่ ผู้บริหาร เจ้าหน้าขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น เครื่องมือวิจัยที่ใช้ ได้แก่ แบบสอบถาม ซึ่งค่าคุณภาพความเชื่อมั่น (α) =.947 เก็บรวบรวมข้อมูล โดยผู้วิจัยให้ผู้ตอบระบุตอบด้วยตนเองและเก็บรวบรวมข้อมูลแบบออนไลน์ (Google from) บันทึกข้อมูลเข้าสู่ระบบโปรแกรมสำเร็จรูปสำหรับวิเคราะห์ข้อมูลทางสถิติ ซึ่งสถิติที่ใช้ ได้แก่ สถิติพื้นฐาน และสถิติวิเคราะห์องค์ประกอบและตัวบ่งชี้เชิงสำรวจ (Exploratory Factor Analysis: EFA) และสถิติวิเคราะห์องค์ประกอบเชิงยืนยัน (Confirmatory Factor Analysis: CFA) ผลการศึกษาที่สำคัญ พบว่า 1. สภาพระดับการบริหารจัดการความเป็นเลิศ ขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น ในภาคตะวันออกเฉียงเหนือ แบ่งเป็น ด้านการบริหารจัดการความเป็นเลิศแบบมุ่งเน้นผลลัพธ์ ด้านบริหารกิจการบ้านเมืองแบบร่วมมือกัน ด้านบริหารจัดการความเป็นเลิศด้านทรัพยากรองค์กร ภาพรวมพบอยู่ในระดับ ปานกลาง 2. องค์ประกอบและตัวบ่งชี้เชิงสำรวจ การบริหารจัดการความเป็นเลิศขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น ในภาคตะวันออกเฉียงเหนือ พบว่า มี 3 องค์ประกอบ 29 ตัวบ่งชี้ คือ องค์ประกอบที่ 1 ด้านจัดการความเป็นเลิศแบบมุ่งเน้นผลลัพธ์ มี 14 ตัวบ่งชี้ องค์ประกอบที่ 2 ด้านบริหารกิจการบ้านเมืองแบบร่วมมือกัน มี 9 ตัวบ่งชี้ องค์ประกอบที่ 3 ด้านบริหารกิจการบ้านเมืองแบบร่วมมือกัน มี 6 ตัวบ่งชี้ 3. ผลการตรวจสอบองค์ประกอบและตัวบ่งชี้เชิงยืนยันความสอดคล้องกลมกลื่นของโมเดลการบริหารจัดการความเป็นเลิศ อันดับสอง ปรากฏว่า ค่าไคสแควร์เท่ากับ 1860.60 ที่องศาอิสระ (df) = 374 ค่าความน่าจะเป็น (p-value) = 0.01152 ค่าดัชนีวัดระดับความกลมกลืน (GFI) = 0.95 ค่าดัชนีวัดระดับความกลมกลืนที่ปรับแก้แล้ว (AGFI) = 0.77 และค่าดัชนีวัดระดับความกลมกลืนเปรียบเทียบ (CFI) = 0.95 ค่ารากของค่าเฉลี่ยกำลังสองของเศษเหลือในรูป คะแนนมาตรฐาน (SRMR)=0.041 ค่ารากของค่าเฉลี่ยกำลังสองของความคาดเคลื่อน โดยประมาณ (RMSEA) = 0.089 แสดงว่า โมเดล การสร้างประชาธิปไตยของพรรคการเมือง ที่สร้างขึ้นสอดคล้องกับข้อมูลเชิงประจักษ์อยู่ในเกณฑ์ดี
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
References
ธัญยธรณ์ กนลา และสุขพานิช ขันทปราบ. (2557). ภาวะผู้นำในการพัฒนาชุมชนและยุทธศาสตร์การสร้างความแข็งแกร่งด้านความมั่นคงของชาติ : ศึกษากรณีการเอาชนะการครอบงำของบรรษัทค้าปลีกข้ามชาติในชุมชนท้องถิ่นภาคตะวันออกเฉียงเหนือของไทย พ.ศ. 2554. วารสารวิชาการ บัณฑิตวิทยาลัยสวนดุสิต,10(3). 9-17.
บุญชม ศรีสะอาด. (2554). การวิจัยเบื้องต้น (พิมพ์ครั้งที่ 9). กรุงเทพฯ: บริษัทสุวีริยาสาส์น จำกัด.
พรชัย เจดามาน. (2559). ภาวะผู้นายุค 4.0 ในพลวัตศตวรรษที่ 21. สืบค้นจาก.https://www.kroobannok.com/news_file/p71365831851.pdf.
ภานุ เจริญสุข, ธรรมพร ตันตรา. (2565). การบริหารจัดการองคกรปกครองสวนทองถิ่นสู่ความเป็นเลิศเพื่อยกระดับคุณภาพชีวิตของประชาชนในอำเภอสันทราย จังหวัดเชียงใหม. วารสารวิชาการวิทยาลัยบริหารศาสตร, 5(3). 1-12.
ราตรี นินละเอียด กิติชัย รัตนะ และวิชา นิยม. (2557). การประเมินศักยภาพแหล่งท่องเที่ยวทางธรรมชาติในพื้นที่ป่าชายเลนเพื่อเป็นแนวทางในการจัดการการท่องเที่ยวเชิงนิเวศตำบลโคกขาม อำเภอเมือง จังหวัดสมุทรสาคร. รายงานการวิจัยคณะวัฒนธรรมสิ่งแวดล้อมและการท่องเที่ยวเชิงนิเวศ. กรุงเทพฯ : มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2557). รายงานการศึกษาดูงานการบริหารจัดการเขตเศรษฐกิจพิเศษอิสกันดาร์ ประเทศมาเลเซีย และการวางผังเมืองประเทศสิงคโปร์. สืบค้นจาก http://www.nesdb.go.th/ewt_w3c/ewt_dl_link.php?nid=2637.
สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2557). รายงานสำรวจศักยภาพพื้นที่ชายแดนและเขตเศรษฐกิจพิเศษไทย-เมียนมาร์. กรุงเทพฯ: สำนักยุทธศาสตร์และการวางแผนพัฒนาพื้นที่.
สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2557). สรุปโครงการสัมมนาเสริมสร้างศักยภาพเศรษฐกิจชายแดนภายใต้ประชาคมอาเซียน จังหวัดสระแก้ว. สืบค้นจาก http://www.jpp.moi.go.th/interesting.php?id=70.
สุรพล เตียวตระกูล และศรุดา สมพอง. (2562). การปฏิรูปเทศบาลสู่การเป็นองค์การที่เป็นเลิศตามยุทธศาสตร์ประเทศไทย 4.0. วารสาร มจร สังคมศาสตร์ปริทรรศน์, 8(2). 93 – 94.
อมาพร ปวงรังสี. (2565). การถอดบทเรียนการบริหารงานที่เป็นเลิศขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น :กรณีศึกษา โครงการพัฒนาคุณภาพชีวิตผู้สูงอายุพื้นที่เทศบาลตำบลเชิงดอย อำเภอดอยสะเก็ด จังหวัดเชียงใหม่. Journal of Roi Kaensarn Academi, 7(11). 469 – 483.
อลงกต สารกาล และศักดิ์สิทธิ์ ฆารเลิศ. (2561). ว่าด้วยแนวคิดการบริหารจัดการปกครองท้องถิ่นบนฐานเครือข่ายความร่วมมือ. วารสารสังคมศาสตร์ นิติรัฐศาสตร์,1(2).82-103.
อัษฎางค์ ปาณิกบุตร. (2559). ธรรมาภิบาลและการบริหารจัดการบ้านเมืองที่ดี. สืบค้นจาก http://wiki.kpi.ac.th/index.php?title.
Lindeman, R. H., Merenda, P. F. & Gold, R. Z. (1980). Introduction to bivariate and multivariateanalysis. Glenview: Scott Foresman & Co.
Taro, Y. (1973). Statistics: An Introductory Analysis (3rd ed.). New York. Harper and RowPublications.