การดำเนินงานระบบดูแลช่วยเหลือนักเรียนในสถานศึกษาขั้นพื้นฐาน สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษานครราชสีมา เขต 7
คำสำคัญ:
การดำเนินงาน, ระบบดูแลช่วยเหลือนักเรียน, การศึกษามัธยมศึกษาบทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาการดำเนินงานระบบดูแลช่วยเหลือนักเรียนในสถานศึกษาขั้นพื้นฐาน สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษานครราชสีมา เขต 7 2) เปรียบเทียบการดำเนินงานระบบดูแลช่วยเหลือนักเรียนในสถานศึกษาขั้นพื้นฐาน สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษานครราชสีมา เขต 7 จำแนกตามสถานภาพและขนาดของสถานศึกษา 3) ศึกษาแนวทางในการพัฒนาการดำเนินงานระบบดูแลช่วยเหลือนักเรียนในสถานศึกษาขั้นพื้นฐาน ประชากรและกลุ่มตัวอย่าง ได้แก่ ผู้บริหารสถานศึกษาและครูผู้สอน จำนวน 2,507 คน กลุ่มตัวอย่างกำหนดขนาดตามตารางเครจซี่ มอร์แกน จำนวน 333 คน เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัยเป็นแบบสอบถาม และแบบสัมภาษณ์ สถิติที่ใช้การวิเคราะห์ข้อมูล ได้แก่ ความถี่ ร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน การทดสอบค่าที และค่าเอฟ
ผลการวิจัยพบว่า 1) การดำเนินงานระบบดูแลนักเรียนในสถานศึกษาขั้นพื้นฐาน สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษานครราชสีมา เขต 7 โดยภาพรวมและรายด้านอยู่ในระดับมาก 2) การเปรียบเทียบการดำเนินงานระบบดูแลช่วยเหลือนักเรียนในสถานศึกษาขั้นพื้นฐาน จำแนกตามตำแหน่ง โดยภาพรวมไม่แตกต่างกัน เมื่อพิจารณาเป็นรายด้านพบว่า มีด้านที่แตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 จำแนกตามขนดของสถานศึกษา เมื่อพิจารณาเป็นรายด้าน พบว่า มีด้านที่แตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 3) แนวทางพัฒนาการดำเนินงานระบบดูแลช่วยเหลือนักเรียน ควรเน้นการรู้จักนักเรียนเป็นรายบุคคล การคัดกรองนักเรียนโดยใช้เครื่องมือที่มีมาตรฐาน การส่งเสริมพัฒนานักเรียนผ่านกิจกรรมที่หลากหลาย การป้องกันและช่วยเหลือด้วยการวางแผนสนับสนุน และการส่งต่อนักเรียนที่มีปัญหาหรือความต้องการพิเศษไปยังผู้เชี่ยวชาญอย่างรวดเร็วและมีประสิทธิภาพ เพื่อการพัฒนาและแก้ไขปัญหาได้อย่างทันท่วงที
References
กรมสามัญศึกษา. (2558). แนวทางการดำเนินงานระบบดูแลช่วยเหลือนักเรียน. สำนักบริหารงานการมัธยมศึกษาตอนปลาย. กรุงเทพมหานคร: กระทรวงศึกษาธิการ.
กรมสุขภาพจิต. (2558). รายงานสถานการณ์สุขภาพจิตเด็กและเยาวชนไทย. สำนักวิจัยและพัฒนากรมสุขภาพจิต. นนทบุรี: กระทรวงสาธารณสุข.
กรมสุขภาพจิต. (2563). แนวทางการประเมินพฤติกรรมเด็กและเยาวชนโดยใช้แบบวัด SDQ. สำนักพัฒนาสุขภาพจิต. นนทบุรี: กระทรวงสาธารณสุข.
กระทรวงศึกษาธิการ. (2558). พระราชบัญญัติการศึกษาแห่งชาติ พ.ศ. 2542 และที่แก้ไข เพิ่มเติม. สำนักนโยบายและแผนการศึกษาขั้นพื้นฐาน. กรุงเทพมหานคร: กระทรวงศึกษาธิการ.
ชนกมณฐ์ แสงสี, & ทินกฤตพัชร์ รุ่งเมือง. (2564). แนวทางการพัฒนางานระบบดูแล ช่วยเหลือนักเรียนของโรงเรียนสังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษานนทบุรีและพระนครศรีอยุธยา. วิทยาลัยการศึกษา, จังหวัดนนทบุรี.
จารุวรรณ รัตนมาลี. (2560). สภาพและปัญหาการดำเนินการระบบการดูแลช่วยเหลือ นักเรียนของข้าราชการครูในโรงเรียนสังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษากาฬสินธุ์ เขต 3. กาฬสินธุ์: มหาวิทยาลัยกาฬสินธุ์.
จิราพร ทองทา. (2563). การศึกษาการดำเนินงานระบบการดูแลช่วยเหลือนักเรียนในโรงเรียนที่มีผู้บริหารและครูผู้สอนตำแหน่งต่างๆ ในเขตพื้นที่การศึกษาภาคกลาง. กรุงเทพมหานคร : มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
ธีระพล อรุณะกสิกร, สมชาย นิลวรรณ, และวิทยา ทองดี. (2560). การพัฒนาทรัพยากรมนุษย์เพื่อสร้างสังคมปัญญา. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
นัฎจรี เจริญสุข. (2562). การดำเนินงานระบบดูแลช่วยเหลือนักเรียนของโรงเรียนสังกัด สำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษา เขต 11 ในจังหวัดสุราษฎร์ธานี. สุราษฎร์ธานี: มหาวิทยาลัยทักษิณ.
บุญชม ศรีสะอาด. (2560). วิจัยทางการศึกษา: แนวคิดและวิธีการ (พิมพ์ครั้งที่ 10). สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
ปรียาพร วงศ์อนุตรโรจน์. (2565). ระดับการดำเนินงานระบบดูแลช่วยเหลือนักเรียนโรงเรียนธัญบุรี สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษา เขต 4 จังหวัด ปทุมธานี. ปทุมธานี: มหาวิทยาลัยราชภัฏวไลยอลงกรณ์.
รัตนา ยืนยง. (2566). การดำเนินงานระบบดูแลช่วยเหลือนักเรียนของโรงเรียนในสังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษากรุงเทพมหานคร. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
เรืองยศ อุตรศาสตร์. (2560). การดำเนินงานระบบการดูแลช่วยเหลือนักเรียนของครูที่ปรึกษาในโรงเรียนมัธยมศึกษา จังหวัดขอนแก่น. ขอนแก่น: มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน. (2565). รายงานการดำเนินงานระบบดูแลช่วยเหลือนักเรียนในสถานศึกษา. สำนักพัฒนานวัตกรรมการจัดการศึกษา. กรุงเทพฯ: กระทรวงศึกษาธิการ.
สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน. (2566). แนวทางการดูแลช่วยเหลือนักเรียนในยุคปัจจุบัน. สำนักวิชาการและมาตรฐานการศึกษา. กรุงเทพฯ: กระทรวงศึกษาธิการ.
สำนักนายกรัฐมนตรี. (2562). รายงานสถิติสุขภาพจิตและพฤติกรรมเด็กและเยาวชนไทย. สำนักยุทธศาสตร์สุขภาพแห่งชาติ. กรุงเทพมหานคร : สำนักนายกรัฐมนตรี. หนังสือและบทความทางวิชาการ.
Krejcie, R. V., & Morgan, D. W. (1970). Determining sample size for research activities. Educational and Psychological Measurement, 33(1), 67.