การขับเคลื่อนยุทธศาสตร์การท่องเที่ยวแบบบูรณาการของ จังหวัดสมุทรสาคร
คำสำคัญ:
การขับเคลื่อนยุทธศาสตร์, ประสิทธิผล, การท่องเที่ยวแบบบูรณาการบทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์ (1) เพื่อศึกษาประสิทธิผลของการขับเคลื่อนยุทธศาสตร์การท่องเที่ยวแบบบูรณาการของจังหวัดสมุทรสาคร และ (2) เพื่อศึกษาปัจจัยที่ส่งผลต่อประสิทธิผลของการขับเคลื่อนยุทธศาสตร์การท่องเที่ยวแบบบูรณาการของจังหวัดสมุทรสาคร การวิจัยใช้วิธีการวิจัยเชิงปริมาณ กลุ่มตัวอย่าง ที่ใช้ในการศึกษา ได้แก่ ประชาชนที่อาศัยอยู่ในพื้นที่แหล่งท่องเที่ยว 4 ตำบล ในเขตอำเภอเมืองสมุทรสาคร จังหวัดสมุทรสาคร ประกอบด้วย ตำบลมหาชัย ตำบลพันท้ายนรสิงห์ ตำบลท่าฉลอม และตำบลบางหญ้าแพรก กำหนดขนาดกลุ่มตัวอย่างโดยใช้ตารางของยามาเน่ ที่ระดับความเชื่อมั่นร้อยละ 95 ได้กลุ่มตัวอย่าง จำนวน 399 คน และทำการเลือกกลุ่มตัวอย่างโดยใช้วิธีการสุ่มแบบแบ่งชั้นภูมิ โดยใช้แบบสอบถามเป็นเครื่องมือในการเก็บรวบรวมข้อมูลจากลุ่มตัวอย่าง วิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้สิถิติเชิงพรรณา ได้แก่ ความถี่ ร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และใช้การวิเคราะห์สหสัมพันธ์สัมพันธ์ของเพียร์สัน และการวิเคราะห์การถดถอยพหุคูณ เพื่อทดสอบสมมติฐาน
ผลการวิจัยพบว่า 1) ประสิทธิผลของการขับเคลื่อนยุทธศาสตร์การท่องเที่ยวโดยรวมอยู่ในระดับมาก 2) ปัจจัยที่ส่งผลต่อประสิทธิผลของการขับเคลื่อนยุทธศาสตร์การท่องเที่ยว ได้แก่ การบริหารจัดการและการวางแผน (X1) การมีส่วนร่วมของชุมชน (X2) และการพัฒนาสิ่งอำนวยความสะดวกและโครงสร้างพื้นฐาน (X4) ปัจจัยเหล่านี้สามารถพยากรณ์ประสิทธิผลของการขับเคลื่อนยุทธศาสตร์การท่องเที่ยวได้ร้อยละ 67.9 โดยมีสมการการพยากรณ์ประสิทธิผลของการขับเคลื่อนยุทธศาสตร์ (Yβ) เป็นดังนี้ คือ Yβ = .293(X1) + .195(X2) + .451(X4)
เอกสารอ้างอิง
กิตติคุณ ธรรมมาศ. (2561). การมีส่วนร่วมของชุมชนในการพัฒนาการท่องเที่ยว. วารสารการพัฒนา, 9(1), 22-35.
กลุ่มยุทธศาสตร์การพัฒนาจังหวัด. (2565). ยุทธศาสตร์จังหวัดสมุทรสาครระยะ 20 ปี. สำนักงานจังหวัดสมุทรสาคร จังหวัดสมุทรสาคร.
บุญเลิศ สายคำ. (2561). การบริหารโครงการท่องเที่ยวอย่างมีประสิทธิภาพ. วารสารการจัดการการท่องเที่ยว, 9(1), 23-36.
ปริญญา อุตสาหกิจ. (2562). ผลกระทบของการมีส่วนร่วมของชุมชนต่อการท่องเที่ยว. วารสารการวิจัยการท่องเที่ยว 10(2), 47-58.
กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2566). แผนยุทธศาสตร์พัฒนาการท่องเที่ยว ฉบับที่ 3 พ.ศ. 2566–2570. https://secretary.mots.go.th/category/60
ราชฤทธิ์ พูนผล. (2560). การวางแผนยุทธศาสตร์การท่องเที่ยว. วารสารการบริหารจัดการ, 8(2), 45-56.
ศิริพร ชัยมงคล. (2561). เส้นทางการท่องเที่ยวและความพึงพอใจของนักท่องเที่ยว. วารสารการท่องเที่ยวเชิงนิเวศ, 7(2), 27-38.
สมจิตร จงเจริญสุข. (2559). การจัดการทรัพยากรในการท่องเที่ยว. วารสารการท่องเที่ยว, 7(1), 32-44.
สมชาย วิริยะรัตน์. (2560). การพัฒนาสิ่งอำนวยความสะดวกและโครงสร้างพื้นฐานในการท่องเที่ยว. วารสารการท่องเที่ยวและโรงแรม, 8(1), 41-53.
สุนทร วัฒนาพร. (2555). การบริหารจัดการยุทธศาสตร์การท่องเที่ยวแบบบูรณาการในจังหวัดสมุทรสาคร. ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขารัฐประศาสนศาสตร์, บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยศรีปทุม.
Bramwell, B., & Sharman, A. (1999). Collaboration in local tourism policy making. Annals of Tourism Research. University of Michigan Press.
Cronbach, L. J. (1951). Coefficient alpha and the internal structure of tests. Psychometrika, 16(3), 297-334.
Hambleton, R. K. (1984). Validating the test scores. In R. A. Berk. (Ed). A guide to criterion-referenced test construction. (199–223). Baltimore and London: The Johns Hopkins University Press.
Mazanec J. A., Wöber, K., & Zins A. H. (2007). Tourism Destination Competitiveness: From Definition to Explanation? Journal of Travel Research. 46(1). https://doi.org/ 10.1177/0047287507302389.
Morrison, J. (2009). International Business Environment: Global and Local Marketplaces in a Changing World (2nd ed.). Palgrave Macmillan.
Parasuraman, A., Zeithaml, V.A. and Berry, L.L. (1988) SERVQUAL A Multiple-Item Scale for Measuring Consumer Perception
s of Service Quality. Journal of Retailing, 64, 12-40.
Yamane, Taro. (1973). Statistics an introductory analysis. New York: Harper & Row.
