การศึกษาความสามารถในการแก้โจทย์ปัญหาทางคณิตศาสตร์ของนักเรียน ระดับประถมศึกษา กรณีศึกษา : โรงเรียนบ้านใหม่น้ำเงิน สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาพะเยา เขต 2

บทคัดย่อ

การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์ เพื่อศึกษาความสามารถในการแก้โจทย์ปัญหาทางคณิตศาสตร์ของนักเรียนระดับประถมศึกษา กรณีศึกษา : โรงเรียนบ้านใหม่น้ำเงิน สำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาพะเยา เขต 2 กลุ่มเป้าหมายคือ นักเรียนชั้น ป. 1 – 6 ปีการศึกษา 2567 จำนวน 16 คน ประกอบด้วย ป.1=4 คน ป.2=3 คน ป.3=2 คน ป.4=2 คน ป.5=2 คน และ ป.6=3 คน เครื่องมือที่ใช้ 1)แบบทดสอบความสามารถในการแก้โจทย์ปัญหาทางคณิตศาสตร์ 2)แบบวัดการรับรู้ความสามารถของตนเอง 3)แบบวัดการสนับสนุนทางการเรียนจากผู้ปกครอง 4)แบบวัดเจตคติต่อวิชาคณิตศาสตร์           5)แบบวัดแรงจูงใจใฝ่สัมฤทธิ์ทางการเรียนคณิตศาสตร์ สถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูล ได้แก่ ร้อยละ ค่าเฉลี่ย และส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน

ผลการวิจัยพบว่า นักเรียนมีความสามารถในการแก้โจทย์ปัญหาทางคณิตศาสตร์มากที่สุด คือ ระดับดี ร้อยละ 62.50 รองลงมาคือระดับพอใช้ ร้อยละ 25.00 และระดับดีมาก ร้อยละ 12.50      ผลการศึกษาความสัมพันธ์ของความสามารถในการแก้โจทย์ปัญหาทางคณิตศาสตร์กับปัจจัย ดังนี้      การรับรู้ความสามารถของตนเองอยู่ระดับเห็นด้วย ( =3.93, =0.74) การสนับสนุนทางการเรียนจากผู้ปกครองอยู่ระดับเห็นด้วย ( =3.98, =0.91) เจตคติต่อวิชาคณิตศาสตร์อยู่ระดับเห็นด้วยอย่างยิ่ง ( =4.00, =0.96) และแรงจูงใจใฝ่สัมฤทธิ์ทางการเรียนคณิตศาสตร์อยู่ระดับเห็นด้วย   อย่างยิ่ง ( =4.30, =0.74) การศึกษาระดับความเห็นความสัมพันธ์ของความสามารถในการแก้โจทย์ปัญหาทางคณิตศาสตร์กับปัจจัยของนักเรียนรายบุคคล กลุ่มคะแนนพอใช้มีความเห็นระดับไม่แน่ใจและเห็นด้วย กลุ่มผลคะแนนดีมีความเห็นระดับเห็นด้วยและเห็นด้วยอย่างยิ่ง และกลุ่มคะแนน     ดีมากมีความเห็นระดับเห็นด้วยอย่างยิ่งทั้งหมด นั่นหมายถึง ความสามารถในการแก้โจทย์ปัญหา       ทางคณิตศาสตร์มีความสัมพันธ์กันกับปัจจัยที่ศึกษา