The Enhancing Adversity Quotient of Mathayom Suksa Three Students of Karnkheha Thasai School in Bangkok Metropolis by Using a Guidance Activities Package
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
The purposes of this research were (1) to compare the enhancing adversity quotient of students before and after using a guidance activities package and (2) to compare the enhancing adversity quotient of students after using a guidance activities package with during the follow up period. There are independent varant is a guidance activities package and dependent variant is adversity quotient. The research sample group was randomly selected 30 students in Mathayom Suksa 3 at Karnkheha Thasai School in Bangkok in the first semester of the academic year 2020. The research used one group pretest posttest design. The research tools comprised (1) 13 guidance activities package, 50 minutes per time and (2) a scale to assess adversity quotient, with reliability coefficient at .88. Statistics employed for data analysis were mean, standard deviation, and t-test.
The research results were that (1) after using a guidance activities package, the adversity quotient was significantly higher than before using a guidance activities package at .01 level of statistical significance; and (2) no significant difference was found between after using a guidance activities package with the follow up period of statistical significance.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของสมาคมจิตวิทยาแห่งประเทศไทย
ข้อความที่ปรากฎในบทความแต่ละเรื่องในวารสารวิชาการเล่มนี้เป็นความคิดเห็นส่วนตัวของผู้เขียนแต่ละท่านไม่เกี่ยวข้องกับสมาคมจิตวิทยาแห่งประเทศไทย แต่อย่างใด ความรับผิดชอบองค์ประกอบทั้งหมดของบทความแต่ละเรื่องเป็นของผู้เขียนแต่ละท่าน หากมีความผิดพลาดใด ๆ ผู้เขียนแต่ละท่านจะรับผิดชอบบทความของตนเองแต่ผู้เดียว
References
กรมวิชาการ กระทรวงศึกษาธิการ. (2545). คู่มือการบริหารจัดการแนะแนว. กรุงเทพฯ: องค์การรับส่งสินค้า และ
พัสดุภัณฑ์.
กฤษฎา คูหาเรืองรอง. (2553). การเปรียบเทียบความสามารถในการคิดแก้ปัญหาและเจตคติต่อวิชาการงานอาชีพ
และเทคโนโลยีของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1 ระหว่างการจัดการเรียนรู้แบบแนวโครงงานแบบวัฏจักรการ
เรียนรู้. (วิทยานิพนธ์ปริญญาครุศาสตร์มหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัยราชภัฎพระนครศรีอยุธยา.
ขวัญหทัย ชัยมงคล. (2559). ผลการใช้ชุดกิจกรรมแนะแนวเพื่อพัฒนาความสามารถในการฟันฝ่าปัญหาและ
อุปสรรคของนักเรียนเมียนมาร์ ชั้นประถมศึกษาตอนปลาย โรงเรียนวัดเชตวันหนองหมู จังหวัดลำพูน.
(วิทยานิพนธ์ปริญญาการศึกษามหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
ขัตติยา น้ำยาทอง. (2551). การศึกษารูปแบบความสัมพันธ์เชิงสาเหตุของปัจจัยที่ส่งผลต่อความสามารถในการ
ฝ่าฟันอุปสรรคอุปสรรคของนิสิตนักศึกษาระดับปริญญาตรี คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยรัฐบาลใน
กรุงเทพมหานคร. (วิทยานิพนธ์ปริญญาการศึกษามหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัยศรีนครินทร-วิโรฒ.
ณัฐกุล กิ่งแก้ว. (2558). ผลการใช้ชุดกิจกรรมแนะแนวต่อการควบคุมตนเองในพฤติกรรม ติดสมาร์ทโฟนของ
นักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปี ที่ 1 โรงเรียนสตรีภูเก็ต จังหวัดภูเก็ต. (วิทยานิพนธ์ปริญญาการศึกษามหาบัณฑิต).
มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
นิธิภา อาจฤทธิ์. (2559). ระดับความสามารถในการเผชิญปัญหาและฟันฝ่าอุปสรรคกับผลกระทบต่อผลสัมฤทธิ์
ทางการเรียนของนักศึกษามหาวิทยาลัยรังสิต. เอกสารการประชุมวิชาการระดับชาติมหาวิทยาลัยรังสิต.
กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยรังสิต.
พรสวรรค์ ภัทรบรรพต. (2556). ผลการใช้ชุดกิจกรรมแนะแนวเพื่อพัฒนาทักษะชีวิตในเด็กกลุ่มด้อยโอกาส
ของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1 โรงเรียนประชานุเคราะห์ 23 จังหวัดพิษณุโลก. (วิทยานิพนธ์ ปริญญาการ
ศึกษามหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
มัณฑรา ธรรมบุศย์. (2544). AQ กับความสำเร็จของชีวิต. วารสารวิชาการ. 4(9), 12-17.
มิเรียม ซุ้นสุวรรณ. (2545). ผลการใช้ชุดกิจกรรมแนะแนวเพื่อพัฒนาทักษะชีวิตด้านสังคมของนักเรียนชั้น
มัธยมศึกษาปีที่ 2 โรงรียนศึกษาสงเคราะห์บางกรวย จังหวัดนนทบุรี. (วิทยานิพนธ์ปริญญาการศึกษามหา
บัณฑิต). มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
วัฒนา ปัดถาวโร. (2552). กระบวนการกลุ่มเพื่อพัฒนาความสามารถในการเผชิญปัญหาและฟันฝ่าอุปสรรค
(AQ) ของเยาวชนในศูนย์ฝึกและอบรมเด็กและเยาวชน เขต 4 จังหวัดขอนแก่น. วารสารศึกษาศาสตร์
มหาวิทยาลัยขอนแก่น. 32(2), 95.
สมร ทองดี และปราณี รามสูต. (2545). แนวคิดในการพัฒนากิจกรรมแนะแนว: ประมวลสาระชุดวิชาการ
พัฒนา เครื่องมือและกิจกรรมแนะแนว. นนทบุรี: สาขาวิชาศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
สุนทรี ผาตินาวิน. (2558). ผลการใช้ชุดกิจกรรมแนะแนวตามเทคนิคตัวแบบเพื่อพัฒนาพฤติกรรมความมี
จิตสำนึกสาธารณะของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1 โรงเรียนแสนสุข จังหวัดชลบุรี. (วิทยานิพนธ์
ปริญญา การศึกษามหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
ศิริลักษณ์ ละเอียดอ่อน. (2552). ผลการใช้ชุดกิจกรรมแนะแนวเพื่อพัฒนาความสามารถในการเผชิญปัญหาและ
ฟันฝ่าอุปสรรคของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 โรงเรียนอนุบาลลืออำนาจ จังหวัดอำนาจเจริญ.
(วิทยานิพนธ์ปริญญาการศึกษามหาบัณฑิตไม่ได้ตีพิมพ์).มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
Lazaro, C. & Antonette, R. (2004). Adversity Quotient and the performance Level of selected
Middle Managers of the Different Departmemnt of the City of Manila as Revealed by
-degree feedback system. For Presentation in the Spacial Session Seoul (Korea).
Stoltz, P.G. (1997). Adversity Quotient: Turning Obstacles into Opportunities. New York:
John Wiley & sons.
Williams Mark W (2003). The Relationship between Principal Response to Adversity and
Audient Achievement. (Doctor’s thesis, Ed.D. Program in Leadership for the
Advancement of Learning and Service, Cardinal Stritch University).