Leadership Styles Model of Local Administrators That Influence the Smart City Development of Local Administrative Organizations in the Lower Northeastern Region 1 Leadership Styles Model of Local Administrators That Influence the Smart City Development of Local Administrative Organizations in the Lower Northeastern Region 1
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
การวิจัยเรื่องรูปแบบภาวะผู้นำของผู้บริหารท้องถิ่นที่มีอิทธิพลต่อการเป็นเมืองอัจฉริยะขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นในกลุ่มจังหวัดภาคตะวันออกเฉียงเหนือตอนล่าง 1 มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาระดับภาวะผู้นำของผู้บริหารท้องถิ่นในกลุ่มจังหวัดภาคตะวันออกเฉียงเหนือตอนล่าง 1 2) ศึกษาปัจจัยภาวะผู้นำที่มีอิทธิพลต่อการเป็นเมืองอัจฉริยะขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นในกลุ่มภาคตะวันออกเฉียงเหนือตอนล่าง 1 และ 3) สร้างและยืนยันรูปแบบภาวะผู้นำของผู้บริหารองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นในกลุ่มจังหวัดภาคตะวันออกเฉียงเหนือตอนล่าง 1 ใช้วิธีวิจัยแบบผสานวิธี แบ่งเป็น 3 ระยะ คือระยะที่ 1 ใช้วิธีวิจัยเชิงปริมาณ ศึกษาจากกลุ่มตัวอย่างจำนวน 819 คน ระยะที่ 2 ใช้วิธีวิจัยเชิงคุณภาพ (สร้างและยืนยันรูปแบบ) ตามวัตถุประสงค์ ศึกษาจากกลุ่มตัวอย่างเป้าหมาย (ผู้ทรงคุณวุฒิ) จำนวน 10 คน เครื่องมือที่ใช้ในการเก็บรวบรวมข้อมูลเป็นการนำข้อมูลที่ได้จากผลจากการตอบแบบสอบถามมาสร้างรูปแบบ เพื่อให้ผู้ทรงคุณวุฒิได้ประเมินความเหมาะสมของรูปแบบหรือวิธีการพัฒนารูปแบบภาวะผู้นำของผู้บริหารท้องถิ่นและความสอดคล้องกันของความคิดเห็นระหว่างผู้ให้ข้อมูลสำคัญ โดยวิธีการสัมภาษณ์และการประเมินรูปแบบ และระยะที่ 3 การวิเคราะห์ข้อมูลเพื่อยืนยันความเหมาะสมรูปแบบโดยการใช้วิธีการทางสถิติได้แก่ การวิเคราะห์ค่ามัธยฐาน (Med) และการวิเคราะห์ค่าพิสัยระหว่างควอไทล์หรือค่า IQR
ผลการวิจัยพบว่า 1) ระดับภาวะผู้นำของผู้บริหารท้องถิ่นในกลุ่มจังหวัดภาคตะวันออกเฉียงเหนือตอนล่าง 1 การวิเคราะห์การศึกษาระดับภาวะผู้นำของผู้บริหารท้องถิ่นที่มีอิทธิพลต่อการเป็นเมืองอัจฉริยะขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นในกลุ่มจังหวัดภาคตะวันออกเฉียงเหนือตอนล่าง 1 โดยแยกเป็นระดับรูปแบบภาวะผู้นำของผู้บริหารท้องถิ่นโดยภาพรวมอยู่ในระดับมาก 2) ระดับการเป็นเมืองอัจฉริยะขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น (Smart City) ในกลุ่มจังหวัดภาคตะวันออกเฉียงเหนือตอนล่าง 1 โดยภาพรวมอยู่ในระดับปานกลาง 3) ผลการวิเคราะห์ค่าสัมประสิทธิ์สหสัมพันธ์เพียร์สันของภาวะผู้นำของผู้บริหารท้องถิ่นที่มีอิทธิพลต่อการเป็นเมืองอัจฉริยะขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นในกลุ่มจังหวัดภาคตะวันออกเฉียงเหนือตอนล่าง 1 พบว่า ความสัมพันธ์ระหว่างตัวแปรอิสระและตัวแปรตาม มีความสัมพันธ์กันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ 0.05 ตัวแปรพยากรณ์มีค่าสัมประสิทธิ์สหสัมพันธ์พหุคูณ (R) โดยรวมเท่ากับ 0.971 แสดงให้เห็นว่าตัวแปรอิสระสามารถอธิบายความแปรผันของความสามารถเป็นเมืองอัจฉริยะได้อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ 0.01 ผลการยืนยันรูปแบบภาวะผู้นำของผู้บริหารท้องถิ่นที่มีอิทธิพลต่อการเป็นเมืองอัจฉริยะขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นในกลุ่มจังหวัดภาคตะวันออกเฉียงเหนือตอนล่าง 1 ปัจจัยที่มีอิทธิพล ได้แก่ 1.ภาวะผู้นำผู้รับใช้ 2.ภาวะผู้นำการเปลี่ยนแปลง 3.ภาวะผู้นำแบบตามสถานการณ์
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
References
กองทุนพัฒนานวัตกรรม. (2545). รายงานประจำปี 2545 กองทุนพัฒนานวัตกรรม (Government publication). กรุงเทพฯ: กระทรวงวิทยาศาสตร์ เทคโนโลยีและสิ่งแวดล้อม.
คมกฤช ประการะสังข์. (2559). ภาวะผู้นำแบบผู้รับใช้ของผู้บริหารสถานศึกษาที่ส่งผลต่อการบริหารแบบมีส่วนร่วมในการบริหารงานของสถานศึกษา สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาชลบุรี เขต 1.วิทยานิพนธ์ปริญญาครุศาสตรมหาบัณฑิต. ฉะเชิงเทรา: มหาวิทยาลัยราชภัฏราชนครินทร์.
จิรพจน์ สังข์ทอง. (2562). ปัจจัยการบริหารที่ส่งผลต่อความสำเร็จของนวัตกรรมท้องถิ่น: กรณีศึกษาองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นในเขตภาคใต้.วิทยานิพนธ์ปริญญารัฐประศาสนศาสตรมหาบัณฑิต.สงขลา: มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์.
ปริญญา ตันสกุล. (2550). ศาสตร์แห่งการเป็นผู้นำ. กรุงเทพฯ: จิตจักรวาล.
ภาสกร ประถมบุตร. (2562). “เมืองอัจฉริยะ” วาระแห่งชาติ กลไก ลดความเหลื่อมล้ำ. สืบค้นเมื่อ 2 ตุลาคม 2565, จาก https://mgronline.com/stockmarket/detail/9620000113177
วิษณุกร แตงแก้ว. (2563). ภาวะผู้นำตามสถานการณ์ที่ส่งผลต่อประสิทธิผลในการบริหารงานบุคคลของโรงเรียนประถมศึกษา สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาสุราษฎร์ธานี เขต 3.วิทยานิพนธ์ครุศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารการศึกษา. สุราษฎร์ธานี: มหาวิทยาลัยราชภัฏสุราษฎร์ธานี.
สถาบันพระปกเกล้า. (2562). รายงานสถานการณ์การกระจายอำนาจ: บทสำรวจรายงานเมืองอัจฉริยะขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น ประจำปี พ.ศ. 2562. กรุงเทพฯ:วิทยาลัยการพัฒนาการปกครองท้องถิ่น สถาบันพระปกเกล้า.
สิริพัชร งามไตรไร. (2565). ภาวะผู้นำการเปลี่ยนแปลงที่ส่งผลต่อการบริหารงานแบบมุ่งผลสัมฤทธิ์ กรณีศึกษาเทศบาลนครหาดใหญ่ อำเภอหาดใหญ่ จังหวัดสงขลา.วิทยานิพนธ์รัฐประศาสนศาสตรมหาบัณฑิต สาขารัฐประศาสนศาสตร์. สงขลา: มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์.
สุเทพ รักษาพล, & ภักดี โพธิ์สิงห์. (2564). นโยบายการส่งเสริมเมืองอัจฉริยะเพื่อลดความเหลื่อมล้ำในสังคม. วารสารการบริหารการปกครองและนวัตกรรมท้องถิ่น, 5(3), 143–160.
สำนักงานส่งเสริมเศรษฐกิจดิจิทัล. (2563). ดีป้า ร่วมมือ สถ. ขับเคลื่อนการพัฒนาเมืองน่าอยู่อัจฉริยะพร้อมเปิดโอกาสให้ประชาชน–ท้องถิ่นมีส่วนร่วม หวังผลักดันให้เกิดการพัฒนาอย่างเป็นรูปธรรมและยั่งยืน. สืบค้นเมื่อ 2 ตุลาคม 2565, จาก https://www.depa.or.th/th/article-view/20200702_01.
Yamane, T. (1967). Statistics: An introductory analysis (2nd ed.). New York: Harper & Row.