วัฒนธรรมชุมชน : ความยั่งยืน การอนุรักษ์ เพื่อการบูรณาการการสอนวิชาหน้าที่พลเมืองและศีลธรรม หน่วยศิลปวัฒนธรรมไทย วิทยาลัยเทคนิคแพร่
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยเรื่อง วัฒนธรรมชุมชน : ความยั่งยืน การอนุรักษ์ เพื่อการบูรณาการการสอนวิชาหน้าที่พลเมืองและศีลธรรม หน่วยศิลปวัฒนธรรมไทย วิทยาลัยเทคนิคแพร่ เป็นการนำวัฒนธรรมมาในการจัดการเรียนการสอยโดยการวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ1)ศึกษาเส้นทางแหล่งท่องเที่ยวทางวัฒนธรรมในเขตอำเภอเมืองแพร่ 2) การบูรณาการการสอนวิชาหน้าที่พลเมืองและศีลธรรม หน่วยศิลปวัฒนธรรมไทย วิทยาลัยเทคนิคแพร่
ประชากรและกลุ่มตัวอย่างแบบเจาะจง ประกอบด้วย 1) กลุ่มผู้รู้ คือ กลุ่มบุคคลที่มีข้อมูลเชิงลึกในด้านการท่องเที่ยวทางวัฒนธรรม 2)กลุ่มผู้ปฏิบัติ คือ ครู นักเรียน ชาวบ้านผู้ที่เคยเดินทางท่องเที่ยว 3) กลุ่มบุคคลทั่วไป คือ ประชาชนทั่วไปที่เคยรับรู้หรือที่เคยเข้ามาท่องเที่ยว การวิจัยครั้งนี้ใช้วิธีวิจัยเชิงคุณภาพทางวัฒนธรรม เครื่องมือในการเก็บรวมรวบข้อมูล คือ แบบสำรวจ แบบสัมภาษณ์ แบบสังเกต จัดประชุมกลุ่มย่อยและการประชุมเชิงปฏิบัติการ
ผลการวิจัยพบว่า 1) เส้นทางการท่องเที่ยวสามารถเดินทางท่องเที่ยวได้ 3 เส้นทางหลัก เส้นทางที่ 1 คือวัดศรีชุม->วัดพระบาทมิ่งเมืองวรวิหาร->คุ้มเจ้าหลวง->เมืองแพร่->ศาลหลักเมืองแพร่->คุ้มวิชัยราชาคุ้มโบราณตำนานเมืองแพร่->พิพิธภัณฑ์การป่าไม้เมืองแพร่->วัดพระนอน->บ้านวงศ์บุรี->วัดหลวง->วัดหัวข่วง->วัดจอมสวรรค์->พิพิธภัณฑ์เสรีไทย->วัดสระบ่อแก้ว->วัดศรีชุม ซึ่งมีประเพณี และขนบธรรมเนียมที่เป็นเอกลักษณ์ มีสภาพแวดล้อมในพื้นที่ให้มีความโดดเด่น ตามสภาพภูมิทัศน์ ภูมิศาสตร์และประวัติศาสตร์ของพื้นที่นั้น ๆ มีการสนับสนุนกิจกรรม การท่องเที่ยว ตามแบบวัฒนธรรม วิถีการดำเนินชีวิตของคนแพร่ การจัดในรูปแบบสาธิตและทดลองการทำอาหารท้องถิ่น 2) การบูรณาการการสอนวิชาหน้าที่พลเมืองและศีลธรรม หน่วยศิลปวัฒนธรรมไทย วิทยาลัยเทคนิคแพร่ ได้ทำการบูรณาการในรายวิชารหัส 20000-1501 วิชาหน้าที่พลเมืองและศีลธรรม หน่วยศิลปวัฒนธรรมไทย เรื่อง วัฒนธรรมไทย สาระการเรียนรู้ภูมิปัญญาไทย โดยใช้เส้นทางที่ 1 ซึ่งมีขั้นตอนดังนี้ 1) ตั้งคณะกรรมการระดับสถานศึกษา 2) วิเคราะห์กรอบสาระการเรียนรู้ ภูมิปัญญาไทย ที่สถานศึกษาศึกษากำหนด 3) วิเคราะห์หลักสูตรสถานศึกษา เพื่อจะได้ทราบถึงจุดเน้น หรือประเด็นที่สถานศึกษาให้ความสำคัญ 4) ศึกษา/วิเคราะห์ข้อมูลสารสนเทศของสถานศึกษาและชุมชน เพื่อนำมาเป็นข้อมูลจัดทำสาระการเรียนรู้ภูมิปัญญาไทย 5) จัดทำสาระการเรียนรู้ภูมิปัญญาไทยของสถานศึกษาและจัดการเรียนการสอนโดยอาศัยใบงานและการศึกษาสถานที่จริง
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
ครรชิต พุทธโกษา.(2554). คู่มือการพัฒนาชุมชนแห่งการเรียนรู้ฉบับสมบูรณ์.กรุงเทพมหานคร: สำนักงานคณะกรรมการวิจัยแห่งชาติ (วช).
ทิวาวรรณ ศิริเจริญ.(2560). การออกแบบเส้นทางการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมวิถีไทหล่ม “เที่ยวไทหล่ม เมืองสงบ มากเสน่ห์”.รายงานการวิจัย สาขาวิชาการท่องเทียวและการโรงแรม คณะวิทยาการจัดการ มหาวิทยาลัยราชภัฏเพชรบูรณ์.
ในตะวัน กำหอม.(2559). การวิจัยประยุกต์ทางวัฒนธรรม เล่ม 2. กรุงเทพมหานคร: วิทยาลัยทองสุข.
พรรณเพ็ญ วัฒนมงคลลาภ.(2560). แนวทางในการพัฒนาชุมชนในเขตอำเภอเมืองแพร่ให้เป็น แหล่งท่องเที่ยวทางวัฒนธรรมอย่างยั่งยืน.การค้นคว้าอิสระ หลักสูตรศิลปศาสตรมหาบัณฑิต.
พัชรี ทองเรือง.(2560). รูปแบบชุมชนแห่งการเรียนรู้ที่ยั่งยืน.บัณฑิตวิทยาลัย.มหาวิทยาลัยราชภัฏนครศรีธรรมราช. มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย วิทยาเขตนครศรีธรรมราช.
พิณสุดา สิริธรังศรี.(2555). การจัดการศึกษาแบบมีส่วนร่วมขององค์กรในชุมชน: บรรณาธิการ.ประสบการณ์จากการปฏิบัติ. กรุงเทพฯ: DPU Cool print.
ฤทัยพรรณ ทองจับ.(2564). ประเพณีชักพระ:การบูรณาการเพื่อส่งเสริมการจัดการเรียนรู้กลุ่มสาระการเรียนรู้สังคมศึกษา ศาสนาและวัฒนธรรม โรงเรียนบ้านคลองขุด สำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษา. หลักสูตรศึกษาศาสตร์มหาบัณฑิต สาขาวิชาสังคม ศาสนาและวัฒนธรรม. วิทยาลัยทองสุข.
วรนันทร์ ฉายารัตน์.(2564). “การท่องเที่ยวเศรษฐกิจตามเส้นทาง EEC”: พื้นที่เขตพัฒนาพิเศษภาคตะวันออกเพื่อบูรณาการการสอนกลุ่มสาระสังคมศึกษา ศาสนาและวัฒนธรรมโรงเรียนนิคมสร้างตนเองจังหวัดระยอง. หลักสูตรศึกษาศาสตร์มหาบัณฑิต.สาขาวิชาสังคม ศาสนาและวัฒนธรรม.วิทยาลัยทองสุข.
วรวิทย์ นิเทศศิลป์ และชวลิต ขอดศิริ.(2560).การบูรณาการการเรียนการสอนด้วยวิธีการทำนุบำรุงศิลปวัฒนธรรมท้องถิ่นล้านนา.วิทยานิพนธ์ สถาบันวิจัยพุทธศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณ์ราชวิทยาลัย.
เสรี พงศ์พิศ.(2551). คืนสู่รากเหง้า: ทางเลือกและทัศนะวิจารณ์ว่าด้วยภูมิปัญญาชาวบ้าน.กรุงเทพมหาคร: เทียนวรรณ.
สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา.(2551).การพัฒนาตัวชี้วัดประสิทธิภาพการจัดการเรียนรู้ของสถานศึกษาในระดับการศึกษาขั้นพื้นฐาน.กรุงเทพมหานคร : บริษัท พริกหวานกราฟฟิค
Hong, P.Y., A. Sheriff and S. Naeger. (2009). A Bottom-up Definition of Self- sufficiency:Voices from Low-income Jobseekers. Oualitative Social Work. 8(3): 357-376.
