ปัญญาประดิษฐ์ (AI) กับอนาคตภาพของการสื่อสารทางการเมือง Artificial Intelligence (AI) and the Future of Political Communication

Main Article Content

ยงวิทย์ ศรีเพชร
วทัญญู ภูครองนา

บทคัดย่อ

          บทความนี้ต้องการสะท้อนความสำคัญของปัญญาประดิษฐ์ที่ได้กลายมาเป็นส่วนสำคัญของการสื่อสารทางการเมืองผ่านความก้าวหน้าอย่างรวดเร็วของเทคโนโลยี จึงไม่อาจมองข้ามศักยภาพของเทคโนโลยีในการปฏิวัติการรณรงค์ทางการเมือง การวิเคราะห์ความคิดเห็นและการกำหนดนโยบายสาธารณะ การถือกำเนิดของ AI ได้พัฒนาไปเพื่อรวมกลยุทธ์ใหม่ ๆ และนวัตกรรมอัลกอริธึมที่มีความสามารถในการประมวลผลข้อมูลจำนวนมหาศาล ทำให้แคมเปญสามารถกำหนดเป้าหมาย กลุ่มประชากรเฉพาะด้วยข้อความส่วนตัวด้วยวิธีการวิเคราะห์พฤติกรรมผู้ใช้กิจกรรมโซเชียลมีเดียและรูปแบบการค้นหาออนไลน์สามารถระบุผู้ที่อาจเป็นผู้สนับสนุนและการปรับแต่งข้อความแคมเปญให้สอดคล้องกับความสนใจและค่านิยมของพวกเขา แนวทางที่กำหนดเป้าหมายนี้ช่วยให้การรณรงค์ทางการเมืองเข้าถึงผู้ชมได้กว้างขึ้นและเชื่อมต่อกับผู้มีสิทธิเลือกตั้งในระดับส่วนตัวมากขึ้น ซึ่งท้ายที่สุดจะมีอิทธิพลต่อกระบวนการตัดสินใจในการกำหนดนโยบายด้วยการให้ข้อมูลเชิงลึก อย่างไรก็ตาม การบูรณาการ AI ในการสื่อสารทางการเมืองยังทำให้เกิดข้อกังวลด้านจริยธรรม ความเป็นส่วนตัวและความปลอดภัยของข้อมูลเป็นสิ่งที่สำคัญยิ่ง ดังนั้น การสร้างสมดุลระหว่างการใช้ AI เพื่อการสื่อสารทางการเมืองและการปกป้องสิทธิ์ความเป็นส่วนตัวของแต่ละบุคคลเป็นสิ่งสำคัญในอนาคต การใช้ AI มีศักยภาพในการปฏิวัติการสื่อสารทางการเมืองโดยทำให้สามารถรณรงค์แบบกำหนดเป้าหมาย วิเคราะห์ความรู้สึกของสาธารณะและการกำหนดนโยบาย ถึงแม้ว่าจะต้องคำนึงถึงข้อพิจารณาด้านจริยธรรม แต่อนาคตของการสื่อสารทางการเมืองก็มีความเกี่ยวพันกับ AI อย่างไม่ต้องสงสัย ในขณะที่ AI ยังคงก้าวหน้าต่อไป ผลกระทบต่อวาทกรรมทางการเมืองและกระบวนการตัดสินใจจะลึกซึ้งยิ่งขึ้น

Article Details

How to Cite
ศรีเพชร ย., & ภูครองนา ว. (2023). ปัญญาประดิษฐ์ (AI) กับอนาคตภาพของการสื่อสารทางการเมือง: Artificial Intelligence (AI) and the Future of Political Communication. วารสารวิชาการรัตนบุศย์, 5(3), 713–728. สืบค้น จาก https://so07.tci-thaijo.org/index.php/rtnb/article/view/3765
บท
บทความวิชาการ

References

ทัศนีย์ เจนวิถีสุข. (2543). การสื่อสารที่ก่อให้เกิดการเปลี่ยนแปลงสังคมที่ปรากฏในพระไตรปิฎก.บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

พระธรรมปิฎก (ป.อ. ปยุตโต). (2538). พุทธธรรม ฉบับปรับปรุงและขยายความ. (พิมพ์ครั้งที่ 6). กรุงเทพฯ:โรงพิมพ์มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2535). พระไตรปิฎกภาษาบาลี ฉบับมหาจุฬาเตปิฏกํ 2500. กรุงเทพฯ:โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

ศิริภา อินทวิเชียร. (2563). เมืองปัญญาประดิษฐ์. สืบค้นเมื่อ 20 กันยายน 2566 จาก https://www.naewna.com/lady/columnist/44684

ศิริภา อินทวิเชียร. (2563). ปัญญาประดิษฐ์กับการเมือง. สืบค้นเมื่อ 20 กันยายน 2566 จากhttps://www.naewna.com/lady/columnist/44684

สุทัศน์ ประทุมแก้ว พระมหาตะวัน พิมพ์ทอง และพระมหาธงชัย ธรรมทวี. (2565). พุทธจริยธรรมกับการสื่อสารทางการเมืองในสังคมไทย. วารสาร มจร อุบลปริทรรศน์, 7(3), 30-42.

สุวัฒน์ จันทรจำนง. (2540). ความเชื่อของมนุษย์เกี่ยวกับปรัชญาและศาสนา. กรุงเทพฯ: สุขภาพใจ.

เสถียร เชยประทับ. (2540). ความรู้ทั่วไปเกี่ยวกับการสื่อสารทางการเมืองในสหรัฐอเมริกา.กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

Berlo, David K. (1960). The Process of Communication. New York: Holt, Rinehart and Winston.

David L. Altheide. (2008). Media Logic and Political Communication in Political communication. London: Sage Publications.

Dennis W. Johnson. (2001). No Place for Amateurs. London: Routledge.

TECHSAUCE. (2023). วิเคราะห์การเลือกตั้งปี 2566 ผ่าน Social Listening Tool. สืบค้นเมื่อ 20 กันยายน 2566 จาก https://techsauce.co/news/computerlogy-social-listening-election.