ปัญญาประดิษฐ์ (AI) กับอนาคตภาพของการสื่อสารทางการเมือง Artificial Intelligence (AI) and the Future of Political Communication
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความนี้ต้องการสะท้อนความสำคัญของปัญญาประดิษฐ์ที่ได้กลายมาเป็นส่วนสำคัญของการสื่อสารทางการเมืองผ่านความก้าวหน้าอย่างรวดเร็วของเทคโนโลยี จึงไม่อาจมองข้ามศักยภาพของเทคโนโลยีในการปฏิวัติการรณรงค์ทางการเมือง การวิเคราะห์ความคิดเห็นและการกำหนดนโยบายสาธารณะ การถือกำเนิดของ AI ได้พัฒนาไปเพื่อรวมกลยุทธ์ใหม่ ๆ และนวัตกรรมอัลกอริธึมที่มีความสามารถในการประมวลผลข้อมูลจำนวนมหาศาล ทำให้แคมเปญสามารถกำหนดเป้าหมาย กลุ่มประชากรเฉพาะด้วยข้อความส่วนตัวด้วยวิธีการวิเคราะห์พฤติกรรมผู้ใช้กิจกรรมโซเชียลมีเดียและรูปแบบการค้นหาออนไลน์สามารถระบุผู้ที่อาจเป็นผู้สนับสนุนและการปรับแต่งข้อความแคมเปญให้สอดคล้องกับความสนใจและค่านิยมของพวกเขา แนวทางที่กำหนดเป้าหมายนี้ช่วยให้การรณรงค์ทางการเมืองเข้าถึงผู้ชมได้กว้างขึ้นและเชื่อมต่อกับผู้มีสิทธิเลือกตั้งในระดับส่วนตัวมากขึ้น ซึ่งท้ายที่สุดจะมีอิทธิพลต่อกระบวนการตัดสินใจในการกำหนดนโยบายด้วยการให้ข้อมูลเชิงลึก อย่างไรก็ตาม การบูรณาการ AI ในการสื่อสารทางการเมืองยังทำให้เกิดข้อกังวลด้านจริยธรรม ความเป็นส่วนตัวและความปลอดภัยของข้อมูลเป็นสิ่งที่สำคัญยิ่ง ดังนั้น การสร้างสมดุลระหว่างการใช้ AI เพื่อการสื่อสารทางการเมืองและการปกป้องสิทธิ์ความเป็นส่วนตัวของแต่ละบุคคลเป็นสิ่งสำคัญในอนาคต การใช้ AI มีศักยภาพในการปฏิวัติการสื่อสารทางการเมืองโดยทำให้สามารถรณรงค์แบบกำหนดเป้าหมาย วิเคราะห์ความรู้สึกของสาธารณะและการกำหนดนโยบาย ถึงแม้ว่าจะต้องคำนึงถึงข้อพิจารณาด้านจริยธรรม แต่อนาคตของการสื่อสารทางการเมืองก็มีความเกี่ยวพันกับ AI อย่างไม่ต้องสงสัย ในขณะที่ AI ยังคงก้าวหน้าต่อไป ผลกระทบต่อวาทกรรมทางการเมืองและกระบวนการตัดสินใจจะลึกซึ้งยิ่งขึ้น
Article Details

This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
References
ทัศนีย์ เจนวิถีสุข. (2543). การสื่อสารที่ก่อให้เกิดการเปลี่ยนแปลงสังคมที่ปรากฏในพระไตรปิฎก.บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระธรรมปิฎก (ป.อ. ปยุตโต). (2538). พุทธธรรม ฉบับปรับปรุงและขยายความ. (พิมพ์ครั้งที่ 6). กรุงเทพฯ:โรงพิมพ์มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2535). พระไตรปิฎกภาษาบาลี ฉบับมหาจุฬาเตปิฏกํ 2500. กรุงเทพฯ:โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
ศิริภา อินทวิเชียร. (2563). เมืองปัญญาประดิษฐ์. สืบค้นเมื่อ 20 กันยายน 2566 จาก https://www.naewna.com/lady/columnist/44684
ศิริภา อินทวิเชียร. (2563). ปัญญาประดิษฐ์กับการเมือง. สืบค้นเมื่อ 20 กันยายน 2566 จากhttps://www.naewna.com/lady/columnist/44684
สุทัศน์ ประทุมแก้ว พระมหาตะวัน พิมพ์ทอง และพระมหาธงชัย ธรรมทวี. (2565). พุทธจริยธรรมกับการสื่อสารทางการเมืองในสังคมไทย. วารสาร มจร อุบลปริทรรศน์, 7(3), 30-42.
สุวัฒน์ จันทรจำนง. (2540). ความเชื่อของมนุษย์เกี่ยวกับปรัชญาและศาสนา. กรุงเทพฯ: สุขภาพใจ.
เสถียร เชยประทับ. (2540). ความรู้ทั่วไปเกี่ยวกับการสื่อสารทางการเมืองในสหรัฐอเมริกา.กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
Berlo, David K. (1960). The Process of Communication. New York: Holt, Rinehart and Winston.
David L. Altheide. (2008). Media Logic and Political Communication in Political communication. London: Sage Publications.
Dennis W. Johnson. (2001). No Place for Amateurs. London: Routledge.
TECHSAUCE. (2023). วิเคราะห์การเลือกตั้งปี 2566 ผ่าน Social Listening Tool. สืบค้นเมื่อ 20 กันยายน 2566 จาก https://techsauce.co/news/computerlogy-social-listening-election.