การพัฒนาคุณภาพชีวิตครูและบุคลากรทางการศึกษาด้วยปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียง Improving the Quality of Life of Teachers and Educational Personnel with the Philosophy of Sufficiency Economy
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
จากที่ครูและบุคลากรทางการศึกษาประสบปัญหาหนี้สินอย่างมาก ผู้เขียนจึงมีวัตถุประสงค์ที่จะนำเสนอทางออกของปัญหาดังกล่าวให้กับครูและบุคลากรทางการศึกษา เนื่องจากข้าราชการครูและบุคลากรทางการศึกษาคือบุคคลซึ่งได้รับการบรรจุและแต่งตั้งตามพระราชบัญญัตินี้ให้รับราชการโดยได้รับเงินเดือนจากเงินงบประมาณแผ่นดิน ปัจจุบันกำลังประสบปัญหาหนี้สินตลอดจนมีค่าใช้จ่ายอื่น ๆ ที่หนักอึ้งจนไม่สามารถทำงานได้เต็มประสิทธิภาพ ทางออกที่นำเสนอคือครูหรือบุคลากรทางการศึกษาควรน้อมนำเอาหลักปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียงมาคอยกำกับการดำเนินชีวิตเพื่อให้สอดคล้องกับสภาพความเป็นจริงขอนตนเองทั้งสามระดับกล่าว คือ ระดับที่ 1) คุณภาพชีวิตตามปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียงในระดับการพออยู่พอกิน ระดับที่ 2) คุณภาพชีวิตตามปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียงในระดับการอยู่ดีกินดี และ ระดับที่ 3) คุณภาพชีวิตตามปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียงในระดับความมั่งมีศรีสุข เพื่อให้ครูและบุคลากรทางการศึกษาสามารถพัฒนาและยกระดับคุณภาพชีวิตทางด้านจิตใจและสังคม สภาพเศรษฐกิจ การเรียนรู้เทคโนโลยีและการรักษาทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม พร้อมทั้งช่วยกันดูแลรักษาหมู่บ้าน/ชุมชนให้พัฒนาไปอย่างยั่งยืนต่อยอดการลงทุนให้เกิดขึ้นในชุมชนโดยเริ่มจากตนเอง ครอบครัว ชุมชน และประเทศชาติ
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
กระทรวงมหาดไทย. (2558). แบบประเมินหมู่บ้านเศรษฐกิจพอเพียงกระทรวงมหาดไทย (4 x 23 ตัวชี้วัด). สืบค้นเมื่อ 1 สิงหาคม 2566 จาก www.cddburiram.com/photo1/139.doc.
กรมการพัฒนาชุมชน. (2548). รายงานประจําปีของกรมการพัฒนาชุมมชน. กรุงเทพฯ : กรมการพัฒนาชุมชนกระทรวงมหาดไทย.
กุหลาบ รัตนสัจธรรม และคณะ. (2535). การพัฒนารูปแบบที่เหมาะสมในวิธีการดําเนินงาน วางแผนพัฒนาคุณภาพชีวิตตามเกณฑ์จําเป็นพื้นฐานในระดับหมู่บ้าน. กรุงเทพฯ: โครงการน้ำพระทัยจากในหลวงเพื่อพัฒนาภาตะวันออกเฉียงเหนือ สถาบันวิจัยพืชสวนและสำนักงานเศรษฐกิจการเกษตร.
ชุมพร พลรักษ์, เฉลิม วงศ์ไพร และเมธี ธรรมรังสี. (2549). พระมหากษัตริย์นักพัฒนา. ฉะเชิงเทรา : โรงพิมพ์ประสานมิตร.
ณรงค์ จริยวิทยานนท์. (2542). สังคมศึกษา 1 วิชาบังคับ. กศน. ม.ปลาย. กรุงเทพฯ : ประสานมิตร
ธเนศน์ นุ่นมัน. (255ต). มหา'ลัยล้น ห้องเรียนร้าง วิกฤตอุดมศึกษาไทย. สืบค้นเมื่อ 7 กันยายน 2566 จาก https://www.posttoday.com/politics/427241.
ธรรมนูญ วิถี.พ.อ. (2547). ป้จจัยท็มีความสัมพันธ์กับคุณภาพซีวิตของทหารกองประจําการ กรมทหารราบที่ 12 รักษาพระองค์. ปัญหาพิเศษ รัฐประศาสนศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชานโยบายสาธารณะ.ชลบุรี:บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยบูรพา.
นิคม มูสิกะคามะ. (2545). วัฒนธรรม : บทบาทใหม่ในยุคโลกาภิวัตน์. กรุงเทพฯ : กรมศิลปากร.
นิศารัตน์ ศิลปเดช. (2540). ประชากรกับการพัฒนาคุณภาพชีวิต. กรุงเทพฯ: ภาควิชาสังคมวิทยา คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ สถาบันราชภัฎธนบุรี.
มูลนิธิชัยพัฒนา.(2548).เศรษฐกิจพอเพียง.สืบค้นเมื่อ 6 สิงหาคม 2566 จาก http://www.sufficencyeconomy.org.
ราชบัณฑิตยสถาน. (2525). พจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ.2525. (พิมพ์ครั้งที่5). กรุงเทพมหานคร: บริษัท อักษรเจริญทัศน์ อจท. จำกัด.
สนุก สิงห์มาตร.(2561). กลยุทธ์การพัฒนาคุณภาพชีวิตตามวิถีปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียงสำหรับครูและบุคลากรทางการศึกษาในพื้นที่จังหวัดยโสธร.วารสารวิชาการธรรมทัศน์,18(1)
สำนักงานคณะกรรมการพิเศษเพื่อประสานงานโครงการอันเนื่องมาจากพระราชดำริ. (2550). เศรษฐกิจพอเพียงปรัชญาชี้ถึงแนวทางการดำรงชีวิต. กรุงเทพมหานคร : สำนักงาน กปร.
สิปปนนท์ เกตุทัต. (2547). ธนาคารสมอง : คลังปัญญาคุณค่าผู้สูงอายุ. ใน สุทธิชัย จิตะพันธ์กุล. (บรรณาธิการ). รายงานการประชุมวิชาการระดับชาติ. กรุงเทพฯ : จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
เสนาะ ติเยาว์. (2543). หลักการบริหาร. กรุงเทพฯ : โรงพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
UNESCO. (1978). Indicator of Environmental Quality of Life. Research and Papers in Social Science, no.38. Paris: UNESCO.