การพัฒนาองค์ประกอบและตัวบ่งชี้การตัดสินใจเลือกสมาชิกองค์การบริหารส่วนจังหวัดของประชาชนในภาคตะวันออกเฉียงเหนือตอนกลาง Development of Components and Indicators for Deciding on the Selection of Provincial Administrative Organization Members. Of the People in the Northeastern Region
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การศึกษานี้เพื่อศึกษาองค์ประกอบและตัวบ่งชี้เชิงสำรวจ การตัดสินใจเลือกสมาชิกองค์การบริหารส่วนจังหวัดของประชาชน เพื่อสร้างและตรวจสอบโมเดลองค์ประกอบและตัวบ่งชี้การตัดสินใจเลือกสมาชิกองค์การบริหารส่วนจังหวัดของประชาชน และเพื่อยืนยันความสอดคล้องกลมกลืนของโมเดล องค์ประกอบและตัวบ่งชี้ การตัดสินใจเลือกสมาชิกองค์การบริหารส่วนจังหวัด ของประชาชน ในภาคตะวันออกเฉียงเหนือตอนกลาง ประชากรและกลุ่มตัวอย่าง คือ ประชาชน จำนวน 400 คน ใช้วิธีการสุ่มอย่างง่าย สถิติที่ได้ ได้แก่ สถิติวิเคราะห์องค์ประกอบเชิงสำรวจ และ สถิติวิเคราะห์องค์ประกอบเชิงยืนยัน ผลการศึกษาพบว่า 1) องค์ประกอบและตัวบ่งชี้เชิงสำรวจการตัดสินใจเลือกสมาชิกองค์การบริหารส่วนจังหวัดพบ 7 องค์ประกอบ 56 ตัวบ่งชี้ ได้แก่ ด้านคุณลักษณะของผู้สมัครรับเลือกตั้ง ด้านกลุ่มหรือพรรคการเมือง พิสัยน้ำหนักองค์ประกอบ ด้านวิธีการหาเสียงของผู้สมัครรับเลือกตั้ง พิสัยน้ำหนักองค์ประกอบ องค์ประกอบที่ ด้านสื่อรณรงค์และสื่อบุคคลที่มีอิทธิพลต่อการตัดสินใจ องค์ประกอบที่ ด้านความสัมพันธ์ส่วนตัวกับผู้สมัคร องค์ประกอบที่ ด้านการแลกเปลี่ยนผลประโยชน์ตอบแทน องค์ประกอบที่ ด้านนโยบายของผู้สมัครรับเลือกตั้ง 2) องค์ประกอบเชิงยืนยัน โมเดลการวัดการตัดสินใจเลือกสมาชิกองค์การบริหารส่วนจังหวัด พบ ค่าดัชนีที่ใช้ตรวจสอบความตรงของโมเดล ได้แก่ = 12685.21, df = 1477,
/df = 8.588, p - Value = 0.06, CFI = 0.90, GFI = 0.56, AGFI = 0.52, RMSEA= 0.11, SRMR = 0.18 3) การสร้างและยืนยันโมเดลการวัดพบคือ การตัดสินใจเลือกสมาชิกองค์การบริหารส่วนจังหวัด โดยผู้เชี่ยวชาญให้ความสำคัญกับการใช้สื่อใหม่เป็นสำคัญโดยเฉพาะการกำหนดเนื้อหาที่สำคัญเกี่ยวกับคุณลักษณะของผู้สมัครรับเลือกตั้งเพื่อนำเสนอผ่านสื่อเครือข่ายสังคมออนไลน์ ซึ่งมีอิทธิพลต่อการตัดสินใจเลือกสมาชิกองค์การบริหารส่วนจังหวัดของประชาชน
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
References
กานต์ บุญศิริ (2565). การจัดการการสื่อสารผลการดำเนินงานตามนโยบายและยุทธศาสตร์ ขององค์การบริหารส่วนจังหวัดสงขลา. วารสารวิจัยและพัฒนา มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนสุนันทา,14(2). 192-206.
โกวิทย์ พวงงาม. (2563). คูมือเลือกตั้งทองถิ่น. กรุงเทพฯ : มูลนิธิคอนราด อาเดนาวร์.
พระปัญญาฤทธิ์ สิริวฑฺฒโก และคณะ. (2566). ปัจจัยที่มีผลต่อการตัดสินใจเลือกตั้งสมาชิกสภาผู้แทนราษฎรของประชาชน ในอำเภอเลิงนกทา จังหวัดยโสธร. วารสาร มจร สังคมศาสตร์ปริทรรศน์, 12(3), 331-342.
ภัทรวดี อภิเด่นนภาลัย. (2562). การสื่อสารทางการเมือง ค่านิยม ผลประโยชน์ และระบอบการเมืองที่ส่งผลการตัดสินใจเลือกของประชาชนให้นักการเมืองได้รับเลือกตั้ง พื้นที่จังหวัดสมุทรปราการ เขต 2. วารสารสันติศึกษาปริทรรศน์ มจร, 7(5). 1352-1362.
วุฒิสาร ตันไชย. (2557). การกระจายอำนาจและประชาธิปไตยในประเทศไทย. กรุงเทพฯ: สถาบันพระปกเกล้า.
สัญญา สัญญาวิวัฒน์. (2551). ทฤษฎีสังคมวิทยา: เนื้อหาและแนวการใช้ประโยชน์เบื้องต้น. พิมพ์ครั้งที่ 13 กรุงเทพฯ : จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สุจิต บุญบงการ. (2547). การมีส่วนร่วมทางการเมืองกับพัฒนาการทางการเมือง. นทบุรี: มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
Berlo, David K. 1960. The Process of Communication. New York : Holt, Rinehart and Winston. Mc Croskey.
Delli Carpini, Michael X., Lawrence R. Hamilton, and Scott Keeter. (2014). The Impact of Social Media on Political Participation: Evidence from the United States. Journal of Politics 76(3), 729-748.
Lau, R. P., Pomper, G. M., & Plutzer, M. J. (2006). The role of candidate traits in electoral outcomes. In R. P. Lau & D. Redlawsk (Eds.), Media effects and political decision making. Lawrence, KS: University Press of Kansas.
Mackie, M. B., & Delli Carpini, M. M. (2013). The Impact of Social Media on Political Decision-Making. The Annals of the American Academy of Political and Social Science, 647(1), 214-232.
Xenos, M. A., Newby, A., & Wall, D. C. (2014). The impact of social media on political decision-making. Journal of Communication, 64(2), 296-319.