ปัจจัยที่ส่งผลต่อศักยภาพผู้ประกอบการอาหารชุมชนโดยใช้ภูมิปัญญาท้องถิ่นในยุคตลาดดิจิทัลของชุมชน เทศบาลตำบลโคกม้า อำเภอประโคนชัย จังหวัดบุรีรัมย์ Factors Influencing the Potential of Community Entrepreneurs Food Providers Using Local Wisdom in Kok Ma Subdistrict Municipality Prakhon Chai District Buriram Province Digital Market Era
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาสภาพทั่วไปในการบริหารจัดการอาหารชุมชน 2) เปรียบเทียบศักยภาพผู้ประกอบการอาหารชุมชน จำแนกตามปัจจัยส่วนบุคคล 3) ศึกษาปัจจัยที่ส่งผลต่อศักยภาพผู้ประกอบการอาหารชุมชนโดยใช้ภูมิปัญญาท้องถิ่นในยุคตลาดดิจิทัลของชุมชน เทศบาลตำบลโคกม้า อำเภอประโคนชัย จังหวัดบุรีรัมย์ กลุ่มเป้าหมายเป็นผู้ประกอบอาหารชุมชน จำนวน 50 คน โดยใช้วิธีการเลือกคัดแบบเจาะจง หาค่าความเชื่อมั่นของแบบสอบถามอยู่ที่ .898 สถิติที่ใช้ในการวิจัยได้แก่ ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย ค่าเบี่ยงเบนมาตรฐาน t-test , F-test (One-Way ANOVA) และการเปรียบเทียบรายคู่แบบ LSD
ผลวิจัยพบว่า 1) ชุมชนมีการบริหารจัดการอาหารชุมชน พบว่าภาพรวมอยู่ในระดับมาก ด้านที่มีค่าเฉลี่ยมากที่สุดคือ ด้านพฤติกรรม รองลงมาคือด้านผลิตภัณฑ์และบริการ ด้านระบบและกระบวนการทำงาน และด้านกลยุทธ์ 2) ผู้ประกอบการอาหารชุมชนที่มีอายุ รายได้เฉลี่ยต่อเดือน และประสบการณ์ประกอบอาหารในชุมชนต่างกัน มีศักยภาพผู้ประกอบการอาหารชุมชนโดยใช้ภูมิปัญญาท้องถิ่นในยุคตลาดดิจิทัลของชุมชน เทศบาลตำบลโคกม้า แตกต่างกัน อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .01 และ 3) ปัจจัยด้านกลยุทธ์ส่งผลต่อศักยภาพผู้ประกอบอาหารชุมชนโดยใช้ภูมิปัญญาท้องถิ่นในยุคตลาดดิจิทัลของชุมชน เทศบาลตำบลโคกม้า ในภาพรวม
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
References
โกสินทร์ ชำนาญพล และสุดาใจ โล่ห์วนิชชัย. (2562). การพัฒนารูปแบบเทคโนโลยีดิจิทัลเพื่อส่งเสริมศักยภาพผู้ประกอบการ.วารสารราชพฤกษ์. 17(2), 130-138.
ฉวีวรรณ สุวรรณาภา, อรอนงค์ วูวงศ์ และ เสริมศิลป์ สุภเมธีสกุล. (2561). อาหารพื้นบ้าน: กระบวนการจัดการเพื่อพัฒนาคุณภาพชีวิตและจริยธรรมสังคมชุมชนภาคเหนือ : มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย วิทยาเขตแพร่.วารสารสันติศึกษาปริทรรศน์ มจร. 6(4), 1318.
ชลลดา ทวีคูณ และ จิราณีย์ พันมูล. (2558). การประยุกต์ใช้ภูมิปัญญาท้องถิ่นในมิติอาหารเพื่อสุขภาพกรณีศึกษาชุมชน ไทยทรงดำ ตำบลไผ่หูช้าง อำเภอบางเลน จังหวัดนครปฐม.วิทยานิพนธ์ กศ.ด. (การบริหารการศึกษา). คณะศึกษาศาสตร์, บัณฑิตวิทยาลัย : มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลสุวรรณภูมิ.
ชเนศ ลักษณ์พันธุ์ภักดี.(2560). ปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อการตัดสินใจใช้บริการสั่งอาหารแบบเดลิเวอรี่ผ่านสื่ออิเล็กทรอนิกส์ในเขตกรุงเทพมหานครและปริมณฑล. การค้นคว้าอิสระ (บริหารธุรกิจมหาบัณฑิต). คณะพาณิชยศาสตร์และการบัญชี กรุงเทพมหานคร : บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
ฐานันท์ ตั้งรุจิกุล และ คณิดา ไกรสันติ. (2560). แนวทางการพัฒนาศักยภาพการดำเนินงานของวิสาหกิจชุมชนกลุ่มแม่บ้านเกษตรกรบ้านลานไทร อำเภอนาหม่อม จังหวัดสงขลา.การประชุมหาดใหญ่วิชาการระดับ นานาชาติ.สงขลา: มหาวิทยาลัยหาดใหญ่. 8 (1) :969-984.
ไทยรัฐออนไลน์. (2566).Soft Power คืออะไร มีลักษณะอย่างไร. สืบค้นเมื่อวันที่ 10 เมษายน 2567 จาก https://www.thairath.co.th/lifestyle/life/2738450.
ปรีชา ศรีศักดิ์หิรัญ.(2561). เอกสารการสอนชุดวิชาการสื่อสารและการส่งเสริมการตลาด.นนทบุรี:มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
ปรียานันท์ โพธิ์ศิรวัฒน์และคณะ.(2565). แนวทางการพัฒนาศักยภาพผู้ประกอบการเพื่อสร้างความได้เปรียบทางการแข่งขันของสินค้า หนึ่งตำบลหนึ่งผลิตภัณฑ์ในจังหวัดนครสวรรค์.วารสารรามคำแหง ฉบับบัณฑิตวิทยาลัย. 5(3),75-91.
สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2562). ยุทธศาสตร์ชาติ ระยะ. 20 ปี (พ.ศ. 2561-2580). พิมพ์ครั้งที่2. กรุงเทพฯ : สำนักงานเลขานุการของคณะกรรมการยุทธศาสตร์ชาติ สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ.
วิไลภรณ์ สำเภาทอง. (2561). กลยุทธ์การสื่อสารการตลาดออนไลน์และการสร้างมูลค่าเพิ่มของธุรกิจผลิตภัณฑ์เวชสำอาง. บธ.ม. (สาขาวิชาหลักสูตรบริหารธุรกิจมหาบัณฑิต) กรุงเทพ: บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยศิลปากร.
วัชรพงษ์ อินทรวงศ์และปัททมา สุริยกุล ณ อยุธยา. (2559). การศึกษาปัจจัยเชิงสาเหตุด้านภาวะผู้ประกอบการและนวัตกรรม ที่มีต่อผลการดำเนินงาน ของกลุ่มวิสาหกิจชุมชนแปรรูปอาหารจังหวัดนครพนม .NRRU Community Research Journal,12(2), 101-114.
แสงแข สพันธุพงศ์. (2559). การพัฒนาผลิตภัณฑ์อาหารจากพืชสมุนไพรที่ใช้ประกอบอาหารในชุมชนตำบลหนองลาน อำเภอท่ามะกา จังหวัดกาญจนบุรี.กาญจนบุรี: มหาวิทยาลัยราชภัฏกาญจนบุรี.
สนิทเดช จินตนา และ สุพิศ บุญลาภ. (2564). การศึกษาศักยภาพการใช้งานนวัตกรรมดิจิทัลของผู้ประกอบการ วิสาหกิจชุมชน ในจังหวัดปราจีนบุรี. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏสุรินทร์, 23(1),16-30.
สุธีรา เดชนครินทร์ และคณะ. (2562). การประเมินความต้องการจำเป็นในการพัฒนาตนเองของผู้ประกอบการธุรกิจชุมชน: กรณีศึกษา เทศบาลตำบลเกาะแต้ว จังหวัดสงขลา. วารสารวิชาการมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยบูรพา, 27(53),225-254.
สำนักงานเทศบาลตำบลโคกม้า.(2564). ข้อมูลประชากรในเทศบาลตำบลโคกม้า อำเภอประโคนชัย จังหวัดบุรีรัมย์.
เอกชัย พุมดวง.(2558). กลยุทธ์การจัดการความรู้ภูมิปัญญาท้องถิ่นเพื่อการเรียนรู้ตลอดชีวิตของชุมชน ตำบลโคกโคเฒ่า อำเภอเมือง จังหวัดสุพรรณบุรี. การประชุมทางวิชาการของมหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์, (53), 993-1000.
Herbert Simon. (1997). Administrative Behavior: A Study of Decision-Making Process in Administrative Organization. Toronto The Free Press.
Suliyant, S., & Rahab, R. (2012). The role of market orientation and learning orientation in improving innovativeness and performance of small and medium enterprises. Asian Social Science, 8(1): 134-145.
Zehir, C., Can, E., & Karaboga, T. (2015). Linking Entrepreneurial Orientation to Firm Performance. Procedia-Social and Behavioral Sciences, 210, 358-367.