การอนุรักษ์ศิลปวัฒนธรรมท้องถิ่นในยุคดิจิทัล: โอกาสและความท้าทาย Preservation of Local Arts and Culture in the Digital Age: Opportunities and Challenges
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิชาการนี้มีเจตจำนงสะท้อนถึงการอนุรักษ์ศิลปวัฒนธรรมท้องถิ่นในยุคดิจิทัลซึ่งมีความสำคัญอย่างยิ่งในปัจจุบัน เนื่องจากเทคโนโลยีดิจิทัลได้เข้ามามีบทบาทในการเปลี่ยนแปลงวิถีชีวิตและวัฒนธรรมทั่วโลก บทความนี้มุ่งศึกษาโอกาสและความท้าทายที่เกี่ยวข้องกับการอนุรักษ์ศิลปวัฒนธรรมท้องถิ่นผ่านเทคโนโลยีดิจิทัล การใช้สื่อดิจิทัลช่วยให้การเผยแพร่ศิลปวัฒนธรรม สามารถเข้าถึงผู้คนได้กว้างขวางมากขึ้น อาทิเช่น การเก็บรักษาและเผยแพร่ข้อมูลทางออนไลน์ การนำเสนองานศิลปะผ่านแอปพลิเคชัน (Application) หรือแพลตฟอร์มเสมือนจริง (Virtual Platform) และการทำให้ศิลปวัฒนธรรมท้องถิ่นสามารถมีชีวิตอยู่ในยุคปัจจุบันได้อย่างยั่งยืน อย่างไรก็ตาม การเปลี่ยนแปลงนี้ก็มาพร้อมกับความท้าทายหลายประการ เช่น การบิดเบือนข้อมูลทางวัฒนธรรม ความลักลั่นระหว่างประเพณีดั้งเดิมกับเทคโนโลยีใหม่ และความเสี่ยงในการสูญเสียคุณค่าทางวัฒนธรรมที่เกิดจากการพาณิชย์ในสื่อดิจิทัล ดังนั้น การนำเสนอกรอบแนวคิดที่ผสมผสานระหว่างการอนุรักษ์แบบดั้งเดิมกับนวัตกรรมดิจิทัล การเสนอแนวทางในการจัดการกับปัญหาเพื่อรักษาและฟื้นฟูศิลปวัฒนธรรมท้องถิ่นอย่างมีประสิทธิภาพ การเสนอให้ผู้มีส่วนได้ส่วนเสีย รวมถึงชุมชน ศิลปินและภาครัฐ ร่วมมือกันในการประยุกต์ใช้เทคโนโลยีอย่างเหมาะสม เพื่อให้การอนุรักษ์ศิลปวัฒนธรรมท้องถิ่นสามารถดำเนินไปได้อย่างสมดุลและสอดคล้องกับยุคสมัย
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
References
นฤมล วิจิตรวงศ์. (2561). การเปลี่ยนแปลงของศิลปวัฒนธรรมไทยในยุคโลกาภิวัตน์.วารสารศิลปวัฒนธรรมไทยศึกษา.
เบญจมาศ ศรีจันทร์ (2560). ความสำคัญของศิลปวัฒนธรรมท้องถิ่นและผลกระทบต่อการพัฒนาชุมชน.กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัย.
ประภาส พันธ์น้อย (2559). บทบาทของศิลปวัฒนธรรมท้องถิ่นในการส่งเสริมความยั่งยืนของชุมชน.เชียงใหม่: สำนักพิมพ์ชนบทยั่งยืน.
ปรีชา เถาทอง. (2564). ศิลปวัฒนธรรมไทยในยุคดิจิทัล. การประชุมวิชาการศิลปวัฒนธรรมไทย.
มณีรัตน์ จงเจริญ (2565). การอนุรักษ์ศิลปวัฒนธรรมท้องถิ่นผ่านเทคโนโลยีดิจิทัล. วารสารการพัฒนาและการศึกษาท้องถิ่น, 4(2), 67-82.
ศุภชัย สุขสุวรรณ (2564). ผลกระทบของการพัฒนาเทคโนโลยีต่อศิลปวัฒนธรรมท้องถิ่นในยุคดิจิทัล.วารสารสังคมศาสตร์ดิจิทัล, 7(1), 23-40.
สาริณี สุทธิพงษ์ (2566). การบูรณาการเทคโนโลยีดิจิทัลในงานอนุรักษ์ศิลปวัฒนธรรมท้องถิ่น.วารสารวิชาการดิจิทัลและวัฒนธรรม, 10(2), 112-130.
วิศรุต สุริยะวงศ์ (2565). แนวโน้มอนาคตของการศึกษาและการอนุรักษ์ศิลปวัฒนธรรมท้องถิ่นในยุคดิจิทัล.วารสารสังคมศาสตร์แห่งอนาคต, 7(1), 45-60.
Anderson, C. (2006). The Long Tail: Why the Future of Business is Selling Less of More. Hyperion.
Anderson, B. R. (1991). Imagined Communities: Reflections on the Origin and Spread of Nationalism. Verso.
Gombrich, R. (1988). Theravada Buddhism: A Social History from Ancient Benares to Modern Colombo. Routledge.
Jenkins, H. (2006). Convergence Culture: Where Old and New Media Collide. New York University Press.
Keyes, C. F. (1989). Thailand: Buddhist Kingdom as Modern Nation-State. Westview Press.
Lessig, L. (2004). Free Culture: The Nature and Future of Creativity. Penguin Books.
McLuhan, M. (1964). Understanding Media: The Extensions of Man. McGraw-Hill.
Parekh, B. (2006). Rethinking Multiculturalism: Cultural Diversity and Political Theory. Palgrave Macmillan.
Swearer, D. K. (1995). The Buddhist World of Southeast Asia. SUNY Press.
Tambiah, S. J. (1976). World Conqueror and World Renouncer: A Study of Buddhism and Polity in Thailand against a Historical Background. Cambridge University Press.