การบูรณาการหลักพุทธธรรมตามหลักปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียงในการดำเนินชีวิตของประชาชน ในเขตพื้นที่องค์การบริหารส่วนตำบลบัวแดง อำเภอปทุมรัตต์ จังหวัดร้อยเอ็ด The Integration of Buddhist Principle Based on Sufficiency Economy Philosolphy in the Lives of People in Bua Daeng Subdistrict Administrative Organization, Pathumrat District, Roi Et Province
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การพัฒนาประเทศไปสู่ความทันสมัยส่งผลกระทบต่อสังคมไทยในด้านเศรษฐกิจ การเมือง วัฒนธรรม สังคม และสิ่งแวดล้อม ทั้งในแง่บวก เช่น การเติบโตทางเศรษฐกิจ และแง่ลบ เช่น ความเหลื่อมล้ำทางเศรษฐกิจและสังคม ส่งผลต่อคุณภาพชีวิตของประชาชนในเขตองค์การบริหารส่วนตำบลบัวแดง อำเภอปทุมรัตต์ จังหวัดร้อยเอ็ด นำไปสู่ปัญหาความยากจนที่ฝังรากลึกจากระบบเศรษฐกิจแบบเสรีและข้อจำกัดเชิงโครงสร้าง การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์ 1) เพื่อศึกษาการบูรณาการหลักพุทธธรรมตามหลักปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียงในการดำเนินชีวิตของประชาชน 2) เพื่อเปรียบเทียบการบูรณาการหลักพุทธธรรมตามหลักปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียงในการดำเนินชีวิตของประชาชน จำแนกตามปัจจัยส่วนบุคคล และ 3) เพื่อศึกษาข้อเสนอแนะการบูรณาการหลักพุทธธรรมตามหลักปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียงในการดำเนินชีวิตของประชาชน การวิจัยใช้วิธีเชิงปริมาณกลุ่มตัวอย่างคือประชาชน 354 คน โดยเก็บข้อมูลผ่านแบบสอบถามที่มีความเที่ยงตรงเชิงเนื้อหา 0.67-1.00 และค่าความเชื่อมั่น .90 วิเคราะห์ข้อมูลด้วยสถิติความถี่ ร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และการทดสอบสมมุติฐานด้วย t-test และ F-test
ผลการวิจัยพบว่า: 1) ระดับการบูรณาการหลักพุทธธรรมตามหลักปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียงในการดำเนินชีวิตของประชาชน โดยรวมอยู่ในระดับมาก (= 4.26, S.D. = 0.70) 2) การเปรียบเทียบการบูรณาการหลักพุทธธรรมตามหลักปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียงในการดำเนินชีวิตของประชาชนจำแนกตามปัจจัยส่วนบุคคล โดยรวมไม่แตกต่างกัน เมื่อจำแนกตามอายุ โดยรวมและด้านเงื่อนไขคุณธรรม แตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 และ 3) ข้อเสนอแนะได้แก่ ควรมีความพอดีที่ไม่น้อยเกินไป และไม่มากเกินไป โดยไม่เบียดเบียนตนเองและผู้อื่น ควรเป็นผู้ที่มีเหตุผลเป็นการตัดสินใจเกี่ยวกับระดับความพอเพียงอย่างมีเหตุผล ควรเป็นผู้ที่มีความพอประมาณ การประยุกต์ใช้ข้อเสนอแนะนี้ช่วยส่งเสริมศักยภาพในการดำเนินชีวิตให้สอดคล้องกับหลักเศรษฐกิจพอเพียง และสร้างคุณภาพชีวิตที่สมดุลและยั่งยืนในระยะยาว
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
ธนวัฒน์ ชาวโพธิ์. (2565). ภาวะผู้นำตามหลักสัปปุริสธรรม 7 ของนักศึกษามหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย วิทยาเขตศรีล้านช้าง. วารสารวิจัยศรีล้านช้าง, 2(4), 57–65.
ธานินทร์ ศิลป์จารุ. (2563). การวิจัยและวิเคราะห์ข้อมูลทางสถิติด้วย SPSS และ AMOS. กรุงเทพฯ: ซีเอ็ดยูเคชั่น.
ปาริชาติ คุณปลื้ม. (2564). การนำหลักปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียงไปประยุกต์ใช้ในยุคที่มีการแพร่ระบาดของโคโรนาไวรัส. วารสารด้านการบริหารรัฐกิจและการเมือง, 10(2), 1–10.
องค์การบริหารส่วนตำบลบัวแดง. (2565). แผนพัฒนาท้องถิ่น พ.ศ. 2565–2570 (เพิ่มเติมครั้งที่ 5).ร้อยเอ็ด
พระธรรมปิฎก (ประยุทธ์ ปยุตฺโต). (2546). พจนานุกรมพุทธศาสน์ ฉบับประมวลธรรม. กรุงเทพฯ: มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระมหาประยุทธ์ ปยุตฺโต (ยาวิชัย), พระครูศรีสุธรรมนิวิฐ, และวรกฤต เถื่อนช้าง. (2564). การบูรณาการหลักสัปปุริสธรรมในการบริหารจัดการการศึกษาของสถานศึกษา มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย วิทยาเขตนครสวรรค์. วารสารการศึกษาศาสนาและศิลปวัฒนธรรม, 6(11), 1–15.
เริงวิชญ์ นิลโคตร และคณะ. (2564). การบูรณาการหลักปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียงเพื่อพัฒนาเครือข่ายเกษตรอย่างยั่งยืนในพื้นที่จังหวัดนครปฐม. วารสารสังคมศาสตร์และวัฒนธรรม, 5(2), 45–60.
ละเอียด ศิลาน้อย. (2562). วิธีวิทยาการกำหนดขนาดของกลุ่มตัวอย่างเพื่อการวิจัยเชิงปริมาณ เชิงสำรวจ และเชิงทดลอง. กรุงเทพฯ: บางกอกบลูพริ้นต์.
วัชรินทร์ ศรีวิรานนท์. (2564). การประยุกต์ใช้ปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียงในการบริหารจัดการการดำเนินธุรกิจก่อสร้างของห้างหุ้นส่วนจำกัด ทีเอ็นคอนสตรัคชัน เชียงใหม่.วิทยานิพนธ์ปริญญาวิทยาศาสตรมหาบัณฑิต. เชียงใหมา: มหาวิทยาลัยแม่โจ้.
สำนักงานคณะกรรมการพิเศษเพื่อประสานโครงการอันเนื่องมาจากพระราชดำริ. (2541). แนวคิดและทฤษฎีการพัฒนาอันเนื่องมาจากพระราชดำริ. กรุงเทพฯ: บริษัท 21 เซ็นจูรี่ จำกัด.
สมเด็จพระญาณสังวร (เจริญ สุวฑฺฒโน). (2543). ทศบารมี ทศพิธราชธรรม (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหามกุฏราชวิทยาลัย.
อมร รักษาสัตย์ (บรรณาธิการ). (2515). การเมืองการปกครองไทยตามรัฐธรรมนูญฉบับประชาชน. กรุงเทพฯ: ศูนย์หนังสือจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
อภิชัย พันธเสน. (2544). พุทธเศรษฐศาสตร์. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์อัมรินทร์.
Krejcie, R. V., & Morgan, D. W. (1970). Determining sample size for research activities. Educational and Psychological Measurement, 30(3), 607–610.