ภาวะผู้นำเชิงจริยธรรมที่พึงประสงค์ของผู้บริหารองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น ในอำเภออาจสามารถ จังหวัดร้อยเอ็ด A Study on Desirable Ethical Leadership of Local Government Executives in At Samat District, Roi Et Province
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิจัยมีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาระดับภาวะผู้นำเชิงจริยธรรมที่พึงประสงค์ของผู้บริหารองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นในอำเภออาจสามารถ จังหวัดร้อยเอ็ด เป็นการวิจัยเชิงปริมาณ ประชากรที่ใช้ในการวิจัยครั้งนี้ คือ พนักงานส่วนท้องถิ่น ในพื้นที่อำเภออาจสามารถ จังหวัดร้อยเอ็ด ที่ประกอบด้วยข้าราชการส่วนท้องถิ่น พนักงานจ้างตามภารกิจ พนักงานจ้างทั่วไป และพนักงานจ้างเหมาบริการ ได้กลุ่มตัวอย่างจำนวน 196 คน จากการเปิดตารางสำเร็จรูปของ Krejcie และ Morgan เครื่องมือเป็นแบบสอบถาม สถิติที่ใช้ในการวิจัย ได้แก่ การวิเคราะห์ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย และส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน
ผลการวิจัยพบว่า ระดับภาวะผู้นำเชิงจริยธรรมที่พึงประสงค์ของผู้บริหารองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นในอำเภออาจสามารถ จังหวัดร้อยเอ็ด โดยด้านความยุติธรรมโดดเด่นที่การปฏิบัติหน้าที่ด้วยความเป็นกลางและเที่ยงธรรม รองลงมาคือ การไม่ละเมิดสิทธิ การสร้างบรรยากาศอบอุ่น และการตัดสินใจอย่างมีเหตุผล ด้านความรับผิดชอบเน้นการไม่คิดแก้แค้น ความมุ่งมั่น และการปฏิบัติหน้าที่อย่างตรงไปตรงมาและรวดเร็ว ด้านความซื่อสัตย์แสดงผ่านการปฏิบัติหน้าที่โดยไม่มีผลประโยชน์ทับซ้อน โปร่งใส และรักษาคำพูด ด้านความไว้วางใจสะท้อนจากความซื่อตรง ความมั่นคง และการสร้างมนุษย์สัมพันธ์ที่ดี ด้านการมุ่งผลสัมฤทธิ์ของงานคือความตั้งใจพัฒนาตนเองและส่งเสริมบุคลากร ด้านความเคารพเน้นการปฏิบัติด้วยความสุภาพ อ่อนน้อม และยอมรับความแตกต่าง ส่วนด้านความเป็นพลเมืองดีสะท้อนผ่านการเป็นสมาชิกที่ดีของสังคม รักษาศีลธรรม และเคารพกฎหมาย ทั้งหมดนี้สะท้อนถึงผู้นำที่มีคุณธรรมครบถ้วนและส่งผลดีต่อองค์กรอย่างยั่งยืน
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
ฉัฏฐ์สุดา ชัยโฉม, จักรี ศรีจารุเมธีญาณ และชุลีพร นาหัวนิล. (2564). ระบบบริหารราชการไทย. วารสารพุทธมัคค์, 6 (1), 241-247.
ดิเรก ปัทมสิริวัฒน์และกอบกุล รายะนาคร. (2552). การขับเคลื่อนองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นเพื่อการจัดการ. บริการสาธารณะที่ดี. กรุงเทพฯ: สำนักงานกองทุนสนับสนุนการสร้างเสริมสุขภาพ.
ธนบรรณ น้ำกระจาย อุทัย กมลศิลป์ สงวน หล้าโพนทัน. (2567). บูรณาการหลักสัปปุริสธรรมในการบริหารงานของผู้นำองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นในจังหวัดร้อยเอ็ด. วารสารเสฏฐวิทย์ปริทัศน์, 4(1), 320-333.
ธีรวรรณ ผายเงินและสัญญาศรณ์ สวัสดิ์ไธสง และละมัยร่มเย็น. (2568). วัฒนธรรมองค์การและภาวะผู้นำเชิงจริยธรรมที่ส่งผลต่อประสิทธิภาพการบริหารงานบุคคลขององค์กร ปกครองส่วนท้องถิ่นในเขตอำเภอศรีสงคราม จังหวัดนครพนม. Interdisciplinary Academic and Research Journal, 5(2), 627-646.
บุญธรรม กิจปรีดาบริสุทธิ์. (2553). เทคนิคการสร้างเครื่องมือรวบรวมข้อมูลสำหรับการวิจัย. กรุงเทพฯ:
ศรีอนันต์การพิมพ์.
รัชนีวรรณ สุวรรณชัยรบ. (2566). ความต้องการจำเป็นและแนวทางการพัฒนาภาวะผู้นำเชิงจริยธรรมของผู้บริหารสถานศึกษา สังกัดสำนักงานส่งเสริมการศึกษานอกระบบและการศึกษาตามอัธยาศัยจังหวัดสกลนคร. วิทยานิพนธ์ปริญญาครุศาสตรมหาบัณฑิต, บัณฑิตวิทยาลัย : มหาวิทยาลัยราชภัฏสกลนคร.
สำนักงานคณะกรรมการข้าราชการพลเรือน. (2552). ชุดฝึกอบรมหลักสูตรการพัฒนาคุณธรรม. เอกสารประกอบการบรรยาย การฝึกอบรมหลักสูตรการพัฒนาคุณธรรม จริยธรรมสำหรับผู้บริหาร :ภาวะผู้นำเชิงจริยธรรม.
สำนักปลัดองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น. (2565). เอกสารบรรยายสรุปข้อมูลพื้นฐานและสภาพทั่วไปขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นอำเภอสุวรรณภูมิ จังหวัดร้อยเอ็ด. วันที่ 26 ธันวาคม 2565.ร้อยเอ็ด: สำนักปลัดองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น. (อัดสำเนา).
อาจอง ชุมสาย ณ อยุธยา. (2553). คุณธรรมนำความรู้ (ฉบับปรับปรุงใหม่). กรุงเทพฯ : ฟรีมายด์.
อุษณี มงคลพิทักษ์สุข. (2560). วัฒนธรรมองค์การกับประสิทธิผลขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น. วารสารร่มพฤกษ์, 35(2), 142-162.
Bailey, K.D. (1987). Methods of Social Research (3rd ed). London: Collier Macmillan.
Boyne, G. A. (2003). What is public service improvement? Public Administration, 81(2),
–227. https://doi.org/10.1111/1467-9299.00315.
Goodstein, J., & Butterfield, K. D. (2015). Restorative justice. In R. S. Cropanzano & M. L. Ambrose (Eds.), The Oxford handbook of justice in the workplace (pp. 523–538). Oxford University Press.
Denhardt, J. V., & Denhardt, R. B. (2015). The new public service: Serving, not steering (4th ed.). Routledge. https://doi.org/10.4324/9781315709765.
Greenberg, J. (1987). A taxonomy of organizational justice theories. Academy of Management Review, 12(1), 9–22.
Huberts, L. (2018). Integrity and public administration. Palgrave Macmillan.
Mayer, R. C., Davis, J. H., & Schoorman, F. D. (1995). An integrative model of organizational trust. Academy of Management Review, 20(3), 709–734. https://doi.org/10.5465/amr.1995.9508080335.
Organ, D. W. (1988). Organizational citizenship behavior: The good soldier syndrome. Lexington Books.
Podsakoff, P. M., MacKenzie, S. B., Paine, J. B., & Bachrach, D. G. (2000). Organizational citizenship behaviors: A critical review of the theoretical and empirical literature and suggestions for future research. Journal of Management, 26(3), 513–563. https://doi.org/10.1177/014920630002600307.
Rogers, C. R. (1959). A theory of therapy, personality, and interpersonal relationships: As developed in the client-centered framework. In S. Koch (Ed.), Psychology: A study of a science (3),184–256.
Tschannen-Moran, M., & Hoy, W. K. (2000). A multidisciplinary analysis of the nature, meaning, and measurement of trust. Review of Educational Research, 70(4), 547–593. https://doi.org/10.3102/00346543070004547.
Tyler, T. R., & Blader, S. L. (2000). Cooperation in groups: Procedural justice, social identity, and behavioral engagement. Psychology Press.
Weber, M. (1946). From Max Weber: Essays in sociology (H. H. Gerth & C. Wright Mills, Trans. & Eds.). Oxford University Press. (Original work published 1922).
