แนวทางการบริหารวิชาการเพื่อยกระดับผลสัมฤทธิ์ทางการเรียน ของโรงเรียนในสหวิทยาเขตศรีบูรพา สำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษาปราจีนบุรี นครนายก
คำสำคัญ:
การบริหารวิชาการ, ผลสัมฤทธิ์ทางการเรียน, โรงเรียนมัธยมศึกษาบทคัดย่อ
การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาการบริหารวิชาการเพื่อยกระดับผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนของโรงเรียนในสหวิทยาเขตศรีบูรพา 2) เปรียบเทียบการบริหารวิชาการเพื่อยกระดับผลสัมฤทธิ์ทางการเรียน จำแนกตามกลุ่มสาระการเรียนรู้ วุฒิการศึกษา ตำแหน่ง ประสบการณ์การทำงาน และขนาดโรงเรียน และ 3) ศึกษาแนวทางการบริหารวิชาการเพื่อยกระดับผลสัมฤทธิ์ทางการเรียน สำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษาปราจีนบุรี นครนายก กลุ่มตัวอย่าง ได้แก่ ผู้ทรงคุณวุฒิ จำนวน 5 คน และผู้บริหารสถานศึกษาและครูผู้สอน จำนวน 235 คน เครื่องมือที่ใช้ คือ แบบสัมภาษณ์และแบบสอบถามที่มีความตรงเชิงเนื้อหาระหว่าง .67 – 1.00 และค่าความเที่ยงเท่ากับ .93 สถิติที่ใช้ในวิเคราะห์ข้อมูล ได้แก่ ค่าความถี่ ร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน การทดสอบ ค่าที การทดสอบความแตกต่างรายคู่แบบ LSD และการวิเคราะห์เนื้อหา
ผลการวิจัยพบว่า 1) การบริหารวิชาการเพื่อยกระดับผลสัมฤทธิ์ทางการเรียน โดยรวมอยู่ ในระดับมาก โดยด้านที่มีค่าเฉลี่ยสูงสุด คือ ด้านการนิเทศการศึกษาเพื่อยกระดับผลสัมฤทธิ์ รองลงมา คือ ด้านการพัฒนาหลักสูตรและการวางแผนงานวิชาการ ด้านการวัด ประเมินผลและพัฒนาคุณภาพการศึกษา ด้านการพัฒนาสื่อ นวัตกรรม และเทคโนโลยีเพื่อยกระดับผลสัมฤทธิ์ ด้านการจัดการเรียนรู้เพื่อยกระดับผลสัมฤทธิ์ ตามลำดับ 2) การเปรียบเทียบความคิดเห็นของครูต่อการบริหารวิชาการเพื่อยกระดับผลสัมฤทธิ์ทางการเรียน พบว่า กลุ่มสาระการเรียนรู้และตำแหน่ง มีความแตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 ส่วนวุฒิการศึกษา ประสบการณ์การทำงาน และขนาดโรงเรียน ไม่แตกต่างกัน 3) แนวทางการบริหารวิชาการเพื่อยกระดับผลสัมฤทธิ์ทางการเรียน ประกอบด้วย ด้านการพัฒนาหลักสูตรและการวางแผนงานวิชาการ ด้านการจัดการเรียนรู้เพื่อยกระดับผลสัมฤทธิ์ ด้านการพัฒนาสื่อ นวัตกรรม และเทคโนโลยีเพื่อยกระดับผลสัมฤทธิ์ ด้านการนิเทศการศึกษาเพื่อยกระดับผลสัมฤทธิ์ และด้านการวัด ประเมินผลและพัฒนาคุณภาพการศึกษา
เอกสารอ้างอิง
เกตกนก สวยค้าข้าว. (2561). การบริหารงานวิชาการของโรงเรียนราชินีบูรณะ สำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษาเขต 9. สารนิพนธ์ปริญญาศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยศิลปากร.
ชนพัทธ์ รัตนพันธ์. (2562). การบริหารสถานศึกษาเพื่อความเป็นเลิศทางวิชาการของโรงเรียนวิทยาศาสตร์จุฬาภรณราชวิทยาลัยตรัง. สารนิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย: จุฬาลงกรณมหาวิทยาลัย.
ปิยพันธ์ ศิริรักษ์และคณะ. (2563). การบริหารงานวิชาการสู่ความเป็นเลิศในสถานศึกษาขั้นพื้นฐาน สังกัดสํานักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษาเขต 25.
วารสารบัณฑิตศึกษามหาจุฬาขอนแก่น. 7(2), 314-325.
ณพรรษกรณ์ ชัยพรม. (2565). การบริหารงานวิชาการของโรงเรียนมัธยมวัดเบญจมบพิตร. การค้นคว้าอิสระปริญญามหาบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยศิลปากร.
ลัดดาวัลย์ เพชรโรจน์ และคณะ. (2562). สถิติสำหรับการวิจัยและเทคนิคการใช้ SPSS. (ปรับปรุงครั้งที่ 3). กรุงเทพฯ: เจริญดีมั่นคงการพิมพ์.
สนธิ สถาพร. (2559). การบริหารงานวิชาการที่ส่งผลต่อประสิทธิผลของการจัดการเรียนการสอนที่เน้นผู้เรียนเป็นสำคัญของสถานศึกษาสังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษาเขต 9. วารสารศิลปากรศึกษาศาสตร์วิจัย. 8(1), 362-377.
สถาบันทดสอบการศึกษาแห่งชาติ (องค์การมหาชน). (2560). รายงานประจำปี 2560. กรุงเทพมหานคร: สถาบันทดสอบการศึกษาแห่งชาติ (องค์การมหาชน).
เสาวภา นิสภโกมล. (2558). กลยุทธ์การบริหารงานวิชาการโรงเรียนมัธยมศึกษาตามแนวคิดการพัฒนาพลเมืองคุณภาพ. วิทยานิพนธ์ปริญญาดุษฎีบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย: จุฬาลงกรณมหาวิทยาลัย.
สำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษาปราจีนบุรี นครนายก. (2566). รายงานการดำเนินงานประจำปีงบประมาณ 2566. กลุ่มนโบายและแผน สำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษาปราจีนบุรี นครนายก.
สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา. (2560). แผนการศึกษาแห่งชาติพ.ศ. 2560 – 2579. กรุงเทพมหานคร: บริษัท พริกหวานกราฟฟิค จำกัด.
อัศนีย์ สุกิจใจ. (2560). รูปแบบการพัฒนาภาวะผู้นำเชิงวิชาการตามหลักพุทธธรรมของผู้บริหารโรงเรียนวิถีพุทธในจังหวัดนครสวรรค์. ดุษฎีนิพนธ์พุทธศาสตรดุษฎีบัณฑิต.บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
Krejcie, R.V., & D.W. Morgan. (1970). Determining Sample Size for Research Activities. Educational and Psychological Measurement. 30(3), p. 607 – 610.
