วัฒนธรรม การสื่อสาร และการบริหารจัดการ: การศึกษาโฮเรนโซในประเทศไทย นักวิจัยอิสระ

Main Article Content

ธัญจิรา นาเจริญกุล

บทคัดย่อ

บทความชิ้นนี้ต้องการศึกษาการประยุกต์ใช้ โฮเรนโซ (หลักการสื่อสารในองค์กรตามวัฒนธรรมการบริหารแบบญี่ปุ่น) ในประเทศไทย โฮเรนโซ หมายถึงวิธีการการรายงาน การแจ้ง และการปรึกษาหารือ ที่ใช้ในการบริหารจัดการองค์กรญี่ปุ่นทุกคนภายในองค์กรญี่ปุ่นล้วนต้องปฏิบัติตามหลักการนี้ การวิจัยสำหรับบทความชิ้นนี้ใช้การสัมภาษณ์เชิงลึกกับพนักงานที่ทำงานให้กับบริษัทข้ามชาติญี่ปุ่นแห่งหนึ่งในกรุงเทพมหานครจำนวน 9 คน งานวิจัยชิ้นนี้พบว่า คนไทยมีวิธีการนำ โฮเรนโซ มาปฏิบัติในแบบของตัวเอง ซึ่งแตกต่างจากวิธีที่คนญี่ปุ่นปฏิบัติ การใช้ โฮเรนโซ ของคนไทยมักจะเป็นไปในเรื่องของการรายงานเป็นหลักซึ่งไม่ได้แยกขาดจากการแจ้ง และการปรึกษาหารือ อีกทั้งในการรายงาน คนไทยจะมองถึงเป้าหมายระยะสั้นและเป็นผู้สื่อสารในรูปแบบตอบสนอง/แบบผสม นั่นทำให้คนไทยเห็นความสำคัญส่วนบุคคลมากกว่าองค์กร การรายงานของคนไทยยังถูกมองว่ามีข้อมูลเพียงผิวเผิน และขาดข้อมูลเชิงประจักษ์ ถึงอย่างนั้นการปฏิบัติแบบคนไทยก็มีความยืดหยุ่นมากกว่า และอาจเป็นผลดีต่อการประยุกต์ใช้ โฮเรนโซ ในกลุ่มพนักงานคนไทยอีกด้วย นอกจากนี้ โฮเรนโซ ยังเน้นให้เห็นลำดับขั้นของตำแหน่งในองค์กรชัดขึ้น ผู้จัดการที่อยู่ในตำแหน่งระดับผู้บริหารมีแนวโน้มที่จะสามารถให้คำปรึกษาลูกทีมได้ด้วยประสบการณ์และทักษะที่มากกว่า นั่นชี้ให้เห็นว่าบทบาทที่ดีของ โฮเรนโซ ขึ้นอยู่กับความสัมพันธ์เชิงลำดับขั้นภายในองค์กร สุดท้ายนี้คนไทยมักจะรายงานเฉพาะเรื่องที่ไม่สามารถแก้ไขปัญหาได้ด้วยตนเอง ถึงแม้ว่าปัญหานั้นจะเกิดจากความผิดของตนเองก็ตาม นั่นแสดงให้เห็นว่าลักษณะการรายงานของคนไทยมีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับวิธีคิดเกี่ยวกับการแก้ปัญหาของคนไทย

Article Details

บท
บทความวิชาการ

References

Adu-Oppong, A. A., & Agyin-Birikorang, E. A. (2014). Communication in the Workplace: Guidelines for Improving Effectiveness. Global Journal of Commerce & Management Perspective, 3(5), 208-213.

Aoki, A. (2010). Rapport Management Thai and Japanese Social Talk during Group Discussion. International Pragmatics Association, 20(3), 289-313.

De Mooij, M., & Hofstede, G. (2010). The Hofstede model: Applications to global branding

and advertising strategy and research. International Journal of advertising, 29(1), 85-110.

Dobi, S., & Bugár, L. (2008). Japanese Management Strategies. Proceedings-6th International Conference on Management, Enterprise and Benchmarking (MEB 2008), 30-31 May 2008, Budapest, Hungary, (pp. 201-216).

Eringa, K., Caudron, L.N., Rieck, K., Xie, F., & Gerhardt, T. (2015). How relevant are Hofstede’s dimensions for inter-cultural studies? A replication of Hofstede’s research among current international business students. Research in Hospitality Management, 5(2), 187-198.

Fang, T. (2003). A critique of Hofstede’s fifth national culture dimension. International Journal of Cross-Cultural Management, 3(3), 347-368.

Ferraro, G. P. (2005). The Cultural Dimension of International Business (5th ed.). Upper Saddle River, NJ: Prentice Hall.

Ferreira, M. P., Serra, F. A. R., & Pinto, C. S. F. (2014). Culture and Hofstede (1980) in international business studies: a bibliometric study in top management journals. REGE-Revista de Gestão, 21(3), 379-399.

Gesteland, R. R. (2002). Cross-Cultural Business Behaviour: Marketing, Negotiating, Sourcing and Managing Across Cultures (3rd ed.). Copenhagen: Copenhagen Business School Press

Haghirian, P. (2010). Understanding Japanese Management Practices. New York: Business Expert Press, LLC.

Hall, E. (1976). Beyond Culture. New York: Doubleday.

Hall, E., & Hall, M. (1990). Understanding Cultural Differences: Germans, French and American. Yarmouth: Intercultural Press.

Harada, Y. (2017). A cultural comparison of business practices in Thailand and Japan with implications for Malaysia. Cogent Social Sciences, 3(1), 1370994.

Harris, P. R., & Moran, R. T. (2000). Managing Cultural Differences: Leadership Strategies for a New World of Business (5th ed.). Houston, TX: Gulf Professional Publishing Company.

Hazama, H. (1978). Characteristics of Japanese-style management. Japanese Economic Studies, 6(3-4), 110-173.

Ho, D. Y. (1976). On the Concept of Face. American Journal of Sociology, 81(4), 867-884.

Hofstede Insights (n.d.). Country Comparison: Japan and Thailand [Online]. Available from: https://www.hofstede-insights.com/country-comparison/japan,thailand/ [Accessed 9 July 2019].

Hofstede, G. (1984). Culture’s Consequences: International Differences in Work-Related Values. Beverly Hills, CA: Sage Publications.

Hofstede, G. (2001). Culture's consequences: Comparing values, behaviours, institutions and organisations across nations (2nd ed.). Thousand Oaks, CA: Sage publications.

Hofstede, G., Hofstede, G. J., & Minkov, M. (2010). Cultures and organisations: Software of the mind (3rd ed.). New York: McGraw-Hill.

Holmes, H., & Tangtongtavy, S. (2003). Working with the Thais: A Guide to managing in Thailand (2nd ed.). Bangkok: White Lotus Press.

Jack, G., & Westwood, R. (2009). International and Cross-cultural Management Studies: A Postcolonial Reading. Basingstoke: Palgrave Macmillan.

Jackson, K., & Tomioka, M. (2004). The Changing Face of Japanese Management. London: Routledge.

Jones, M. L. (2007). Hofstede-Culturally questionable? Oxford Business & Economics Conference, Oxford, UK, 24–26 June, 2007

Kameda, N. (2013). Japanese Global Companies: The Shift from Multinationals to Multiculturals. Global Advances in Business Communication, 2(1), 1-18.

Kawar, T. I. (2012). Cross-cultural Differences in Management. International Journal of Business and Social Science, 3(1), 105-111.

Kennly, M., & Florida, R. (1995). The transfer of Japanese management styles in two US transplant industries: autos and electronics. Journal of Management Studies, 32(6), 789-802.

Komin, S. (1990). Psychology of the Thai People: Values and Behavioral Patterns. Bangkok: Research Center, National Institute of Development Administration.

Kongnonkok, P., & Liemsuwan, T. (2018). Opinions Towards Japanese Administrative Styles and Job Satisfaction Among Thai Employees Working for Japanese Companies in Amata Nakorn Industrial Estate, Chon Buri Province. Journal of Modern Management Science, 16(2), 115-126. [in Thai]

Lewis, R. D. (2006). When Culture Collide: Leading Across Cultures (3rd ed.). London: Nicholas Brealey Publishing.

McSweeney, B. (2002). The essentials of scholarship: A reply to Geert Hofstede. Human Relations, 55(11), 1363-1372.

Miroshnik, V. (2009). Toward a Theory of Japanese Organisational Culture and Corporate

Nagano, T. (1996). The History and Future of Japanese Management. Occasional paper no.26. Centre on Japanese Economy and Business. Columbia Business School.

Nishimura, S., Nevgi, A., & Tella, S. (2008). Communication style and cultural features in high/low context communication cultures: A case study of Finland, Japan and India. Teoksessa A. Kallioniemi (toim.), Uudistuva ja kehittyvä ainedidaktiikka. Ainedidaktinen symposiumi, 8(2008), 783-796.

Onishi, J. (2006). Working Japanese: Conflict, Cultural difference and the Japanese Multinational in Southeast Asia. Pasig City: CRC Foundation.

Performance. In D. Basu (Eds.), Economic models: Methods, theory and applications, (pp.137-149), Singapore: World Scientific.

Piyatomrongchai, R. (2018). Thai Interpreters’ Roles and Problems in Cultural Differences in the Context of Japanization: A Case Study of Japanese Enterprises in the Industrial Estate of Thailand. Journal of Language, Religion and Culture, 7(2), 51-90. [in Thai]

Ponanake, P. (2012). Implementing the Horenso Operating Technique to Reduce Manufacturing Production Process Waste. University of the Thai Chamber of Commerce Journal, 32(1), 79-98. [in Thai]

Rohitratana, K. (1998). The Role of Thai Values in Managing Information Systems: A Case Study of Implementing an MRP Systems. In C. Avgerou (Eds.), Proceedings of the Fifth International Working Conference of HU WG 9.4 on Implementation and Evaluation of Information Systems in Developing Countries, 18-20 February 1998, London School of Economics and Political Science and Asian Institute of Technology Bangkok, IFIP, (pp. 188-201).

Rungruang, S. (2017). Ho Ren So: The Business Culture toward the Excellent Organization. Business Review, 9(2), 283-298. [in Thai]

Sato, H. (1997). Positive and Negative Aspects of Japanese-Style Management: Is the Lifetime Employment System Inefficient? Japanese Economy, 25(2), 21-40.

Schneider, S. C., & Barsoux, J.-L. (2002). Managing across Cultures (2nd ed.). Englewood Cliffs, NJ: Prentice Hall.

Signorini, P., Wiesemes, R., & Murphy, R. (2009). Developing alternative frameworks for exploring intercultural learning: A critique of Hofstede’s cultural difference model. Teaching in Higher Education, 14(3), 253-264.

Susilo, A. (2015). Improving communication effectiveness by implementing the Japanese communication culture of Horenso at transport operation unit, PT. Telekomunikasi Indonesia, Tbk. Proceedings of the international joint seminar and company visit to Sony corporation, 6-10 January 2015, Tokyo, Japan, (pp. 24-31).

Teeraputtigunchai, B. (2018). Communication Problems and Cross-cultural Adjustment of Foreigners Working in Educational Institutions, Phetchabun Province. Journal of Humanities and Social Sciences, Burapha Univarsity, 26(50), 189-212. [in Thai]

Thanasankit, T., & Corbit, B. (2002). Understanding Thai Culture and its Impact on Requirements Engineering Process Management during Information Systems Development. Asian Academy of Management Journal, 7(1), 103-126.

Theerakorn, S. (2010). Theory Z organisations relating to Thai employees’ satisfaction in working life quality and overall organizational commitment in Bangkok metropolitan area. Srinakharinwirot University. Master dissertation. [in Thai]

Thovuttikul, S., Ohmoto, Y., & Nishida, T. (2018). Compaison of Influence of Thai and Japanese Cultures on Reasoning in Social Communication Using Simulated Crowds. Journal of Information and Telecommunication, 3(1), 115-134.

Trompenaars, & Hampden-Turner (1998). Riding the Waves of Culture: Understanding Diversity in Global Business. New York: McGraw-Hill.

Vanpet, P. (2012). The increasing of performance efficiency by using Kaizen concepts: Case study of Account Payable non-merchandise department. Rajamangala University of Technology Thanyaburi. Master dissertation. [in Thai]

Watcharasunthonkit, A. (2016). 5S and systematic layout planning strategic for enhancing the operation in warehouse. Burapha University. Master dissertation. [in Thai]

Whalen, J. M. (2016). The Hofstede model and national cultures of learning: a comparison of undergraduate survey data. Colorado State University. Master thesis.

Wu, M.-Y. (2006). Hofstede's cultural dimensions 30 years later: A study of Taiwan and the United States. Intercultural Communication Studies, 15(1), 33-42.

Yamada, M. (1981). The Uniqueness of Japanese-style Management: The Boom of Japanese style Management. Japanese Economic Studies, 10(1), 1-30.

Yamazaki, K. (2012). Japanese global management: Theory and practice at overseas subsidiaries. Basingstoke: Palgrave Macmillan.

Yang, C. Y. (1984). Demystifying Japanese Management Practices. Harvard Business Review. [Online]. Available from: https://hbr.org/1984/11/demystifying-japanesemanagement-practices [Accessed 8 March 2019].

Yeh, R.-S. (1983). On Hofstede’s treatment of Chinese and Japanese values. Asia Pacific Journal of Management, 6(1), 149-160.