THE EXERCISE OF PROSECUTORIAL DISCRETION IN FORENSIC EVIDENCE ACCEPTANCE
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
This research article has objectives for 1) to study the meaning and the exercise of public prosecutor discretion, 2) to study a probative value of forensic evidence and 3) to study the approach of discretion on the public prosecutor in forensic evidence acceptance by using the studying method of qualitative research. The results showed that when the public prosecutors receive the investigation files, the forensic evidence will be considered to make an opinion and an order whether to prosecute the alleged offender to the court. The discretion of the public prosecutors for ordering to prosecute the case is very important in the criminal justice process. However, there are problems for the discretion of the public prosecutors in forensic evidence acceptance which are 1) the extent of the discretion of the public prosecutor, 2) knowledge and understanding of forensic evidence from the public prosecutors, 3) the standard of collection, preservation, and examination of forensic evidence, and 4) the authority to investigate for public prosecutors in cases related to forensic evidence. Therefore, the researcher proposed to establish the approach of hearing the forensic evidence witnesses by having the public prosecutors participate in the investigation cases that related to forensic evidence, also to arrange the training for the public prosecutors about forensic evidence which will help the public prosecutors to discrete the forensic evidence acceptance to be more efficient.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
References
กิตติพงษ์ กิตยารักษ์ และคณะ. (2551). ประมวลจริยธรรมและมาตรฐานการปฏิบัติงานของอัยการในนานาประเทศ. กรุงเทพมหานคร: เดือนตุลา.
เข็มชัย ชุติวงศ์. (2560). หลักนิติธรรมกับการสั่งคดีของพนักงานอัยการ. ใน เอกสารวิชาการส่วนบุคคลหลักสูตรหลักนิติธรรมเพื่อประชาธิปไตย. กรุงเทพมหานคร: สํานักงานศาลรัฐธรรมนูญ.
คณะวิทยาศาสตร์ประยุกต์ มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิตย์. (2559). การพัฒนาแนวทางการรับฟังพยานหลักฐานทางนิติวิทยาศาสตร์เพื่อพิสูจน์ความจริงในคดี. ใน รายงานการวิจัย. กรุงเทพมหานคร: สถาบันวิจัยรพีพัฒนศักดิ์ สํานักงานศาลยุติธรรม.
คณิต ณ นคร. (2561). กฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา. (พิมพ์ครั้งที่ 9). กรุงเทพมหานคร: วิญญูชน.
จรัญ ภักดีธนากุล. (2560). คำอธิบายกฎหมายลักษณะพยาน. (พิมพ์ครั้งที่ 12). กรุงเทพมหานคร: สำนักฝึกอบรมกฎหมายแห่งเนติบัณฑิตยสภา.
จักรกฤษณ์ วรวีร์ และ ศุภชัย ศุภลักษณ์นารี. (2566). คุณค่าเชิงพิสูจน์ของพยานหลักฐานทางนิติวิทยาศาสตร์ ในคดีข่มขืนกระทำชำเรา. วารสารนิติ รัฐกิจ และสังคมศาสตร์ สำนักวิชานิติศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงราย, 7(1), 131-150.
ณัฐ ตันศรีสวัสดิ์ และ ชินวัต สุวรรณทิพย์. (2549). การรับฟังพยานหลักฐานทางวิทยาศาสตร์. จุฬาลงกรณ์เวชสาร, 50(11), 763-767.
ประพันธ์ นัยโกวิท. (2539). การอำนวยความยุติธรรมในคดีอาญาโดยพนักงานอัยการ. บทบัณฑิตย์, 52(4), 25-40.
ภาวินี หาญธงชัย. (2564). เอกภาพการสอบสวนในคดีอาญา. วารสารบัณฑิตศึกษานิติศาสตร์, 14(3), 502-520.
มานะ เผาะช่วย. (2556). ระบบการดําเนินคดีอาญาในชั้นเจ้าพนักงาน : ศึกษาเปรียบเทียบ ระบบของประเทศอังกฤษ ฝรั่งเศส และประเทศไทย. ใน ดุษฎีนิพนธ์ หลักสูตรนิติศาสตรดุษฎีบัณฑิต. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
รัชดาภรณ์ น้อยแก้ว และวรธัช วิชชุวาณิชย. (2563). การศึกษาความสำคัญของพยานหลักฐานทางนิติวิทยาศาสตร์และการนำไปใช้ประโยชน์ในคดีอาญา: กรณีศึกษาสถานีตำรวจภูธรในพื้นที่จังหวัดสตูล. วารสารวิชาการอาชญาวิทยาและนิติวิทยาศาสตร์ โรงเรียนนายร้อยตำรวจ, 6(2), 167-180.
รุ่งโรจน์ แจ่มพิทยากรณ์. (2555). การสั่งคดีที่ไม่เป็นประโยชน์แก่สาธารณชนในชั้นพนักงานอัยการ. วารสารรามคำแหง ฉบับนิติศาสตร์, 1(2), 40-53.
สรรพัชญ รัชตะวรรณ. (2564). การสั่งไม่ฟ้องคดีอาญาของพนักงานอัยการด้วยเหตุคดีไม่เป็นประโยชน์ต่อสาธารณะ : ศึกษาเปรียบเทียบกับประเทศอังกฤษ. วารสารนิติศาสตร์, 1(68), 150-184.
สัญลักข์ ปัญวัฒนลิขิต. (2552). ประสิทธิภาพในการดำเนินคดีอาญา ศึกษาระบบการดำเนินคดีชั้นเจ้าพนักงานและชั้นศาล. ใน ดุษฎีนิพนธ์ หลักสูตรนิติศาสตรดุษฎีบัณฑิต. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
สารัตน์ ล้วนดี. (2560). แนวโน้มของการใช้พยานหลักฐานด้านนิติวิทยาศาสตร์ต่อการพิจารณาคดี. ใน ดุษฎีนิพนธ์ หลักสูตรปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชานิติวิทยาศาสตร์และงานยุติธรรม. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยศิลปากร.
David W. Neubauer, Henry F. Fradella. (2010). America's Courts and the Criminal Justice System. (10th Ed.). CA: Wadsworth: Inc.
Davis, Kenneth C. (1969). Discretionary justice. Baton Rouge. LA: Louisiana: State University Press.
Green, Bruce A. and Roiphe, Rebecca. (2020). A Fiduciary Theory of Prosecution. American University Law Review, 69(3), 101-158.
Jeffrey Bellin. (2020). Theories of Prosecution. California Law Review, 108(4), 1203-1253.
John A. Lundquist. (1972). Prosecutorial Discretion - A Re-Evaluation of the Prosecutor's Unbridled Discretion and Its Potential for Abuse. DePaul Law Review, 21(2), 485-518.
Joycelyn M. Pollock. (2010). Ethical Dilemmas and Decisions in Criminal Justice. (6th Ed.,). CA: Wadsworth: Cengage Learning.
Kären M. Hess. (2009). Introduction to Law Enforcement and Criminal Justice. (9th Ed.). CA: Wadsworth: Cengage Learning.
Robert L. Misner. (1996). Recasting Prosecutorial Discretion. Journal of Criminal Law and Criminology, 86(3), 717-777.
Samuel J. Levine. (2017). The Potential Utility of Disciplinary Regulation as a Remedy for Abuses of Prosecutorial Discretion. Duke Journal of Constitutional Law & Public Policy, 12(2), 1-12.
United Nations Office on Drugs and Crime. (2014). The Status and Role of Prosecutors. New York: United Nations.