การลดการกำหนดความผิดอาญาในประเทศไทย

Main Article Content

นคร วัลลิภากร

บทคัดย่อ

         การกำหนดความผิดอาญาของกฎหมายอาญาในการคุ้มครองสังคม เพื่อประโยชน์ของการอยู่ร่วมกันในสังคม กฎหมายอาญาจึงเป็นเครื่องมือในการรักษาความสงบและความเป็นระเบียบเรียบร้อยของบ้านเมือง ซึ่งสภาพบังคับใช้อาจได้แก่ โทษ วิธีการเพื่อความปลอดภัย และมาตรการอื่นๆ ตามกฎหมาย โดยเฉพาะโทษที่ใช้ทางอาญา ซึ่งมีผลกระทบต่อบุคคลสูงมาก การกำหนดกฎหมายอาญาจึงต้องมีนโยบายทางนิติบัญญัติที่เป็นไปตามหลักเกณฑ์ของกฎหมายอาญาอย่างมีดุลยภาพ และกำหนดเท่าที่จำเป็น ซึ่งอยู่ภายใต้หลักนิติธรรมหรือหลักนิติรัฐ ตามหลักสิทธิมนุษยชนและศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์ สำหรับประเทศไทยเราพบว่าในระดับดุลยภาพของการกำหนดกฎหมายอาญาออกมาบังคับใช้มีมากจนเกินความจำเป็น ทำให้เกิดปัญหาต่างๆ ที่เป็นผลตามมาคือ พนักงานฝ่ายปกครองและตำรวจ จะต้องรับทำคดีจำนวนมากในการบังคับใช้กฎหมายอาญาเพื่อนำคดีขึ้นสู่ศาล ซึ่งทำให้คดีอาญาเพิ่มมากขึ้นอย่างต่อเนื่อง และผู้ต้องขังล้นเรือนจำ เป็นผลมาจากการกำหนดความผิดอาญามากเกินไป  ปัญหานี้มิได้เกิดขึ้นเฉพาะในประเทศไทยเท่านั้น ยังมีอีกหลายประเทศทีมีสถานการณ์เดียวกัน แนวทางในการแก้ไขคือ การลดทอนความผิดอาญาที่ไม่จำเป็นลง โดยมีการทบทวนกฎหมายที่มีมาก่อนหน้านี้ เพื่อปรับปรุงแก้ไขหรือยกเลิกความผิดอาญาเสีย ในเรื่องที่ไม่สมควรเป็นความผิดอาญา เช่น ความรับผิดทางอาญาบางประเภท  ตลอดทั้งการถ่ายโอนภาระงานที่ไม่ควรใช้ความผิดอาญาไปยังงานฝ่ายปกครอง หรือมาตรการทางกฎหมายปกครอง ที่เหมาะสมกว่าอันเป็นการลดการใช้กฎหมายอาญาที่ก่ออันตรายต่อบุคคลในสังคม เพื่อให้เกิดการใช้กฎหมายอาญาเท่าที่จำเป็นอย่างมีดุลภาพภายใต้หลักนิติธรรมหรือหลักนิติรัฐต่อไป

Article Details

How to Cite
วัลลิภากร น. (2022). การลดการกำหนดความผิดอาญาในประเทศไทย. วารสารกฎหมายและสังคมรังสิต, 1(3), 49–59. สืบค้น จาก https://so07.tci-thaijo.org/index.php/RJL/article/view/492
บท
บทความวิชาการ

References

กฤษฎา ศุภวรรธนะกุล. (2556). ทีดีอาร์ไอชำแหละกฎหมายทรัพย์สินทางปัญญา ระบุยังบิดเบี้ยว-เจ้าหน้าที่รัฐไม่เข้าใจ ชี้ไทยยอมตามแรงบีบต่างประเทศ. เข้าถึงได้จาก ศูนย์ข่าว TCIJ: http://www.tcijthai.com/news/2013/01/scoop/1768

คณิต ณ นคร. (2560). กฎหมายอาญาภาคทั่วไป. (พิมพ์ครั้งที่ 6). กรุงเทพมหานคร: วิญญูชน.

จุฑารัตน์ เอื้ออำนวย. (2557). ข้อเสนอแนวทางการพัฒนานโยบายและมาตรการแก้ไขปัญหายาเสพติดในเรือนจำ. วารสารการเมือง การบริหาร และกฎหมาย, 6(1), 19-44.

เจลสมา มาร์ติน. (2553). แนวโน้มการปฏิรูปกฎหมายในยุโรปและลาตินอเมริกา. ใน Transnational Institute. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานคณะกรรมการป้องกันและปราบปรามยาเสพติด (ปปส.).

ธานี วรภัทร์. (2557). มาตรการบังคับทางอาญา. กรุงเทพมหานคร: วิญญูชน.

ธานี วรภัทร์ และอิงครัต ดลเจิม. (2562). กระบวนการยุติธรรมกับระบบทุนนิยม. ใน กองพัฒนานวัตกรรมการยุติธรรม. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานปลัดกระทรวงยุติธรรม กระทรวงยุติธรรม.

วัลลภ นาคบัว. (2559). แนวทางการพัฒนากฎหมายเกี่ยวกับกระบวนการยุติธรรมไทย. วารสารกระบวนการยุติธรรม, 9(1), 125-138.

สมเกียรติ ตั้งกิจวณิชย์ และคณะ. (2557). นิติเศรษฐศาสตร์ว่าด้วยกฎหมายเช็ค. สถาบันวิจัยเพื่อการพัฒนาประเทศไทย (TDRI).

สมยศ กิตติมั่นคง. (2559). กัญขา คือยารักษามะเร็ง. เข้าถึงได้จาก https://www.nacdl.org/getattachment/b88e9bed-f28b-441b-99a6-cfcb4745fa4b/overcriminalization-task-force-democrats-report.pdf

Andrew Ashworth. (2009). Conceptions of Overcriminalization. OHIO STATE JOURNAL OF CRIMINAL LAW, 5, 407.

Hans-Heinrich Jescheck. (1988). Lehrbuch des Strafrechts: Allgemeiner Teil. Germany: Berliner Buchdruckerei Union GmbH.

Scott C. Robert. (2014). Democratic Views on Criminal Justice Reforms Raised Before the Over-Criminalization Task Force& Subcommittee on Crime. Retrieved from Homeland Security and Investigations: https://www.nacdl.org/getattachment/b88e9bed-f28b-441b-99a6-cfcb4745fa4b/overcriminalization-task-force-democrats-report.pdf

Smith F. Stephen. (2012). Overcoming Over-Criminalization. Journal of Criminal Law and Criminology, 3(102), 536-591.