การลดการกำหนดความผิดอาญาในประเทศไทย
Main Article Content
บทคัดย่อ
การกำหนดความผิดอาญาของกฎหมายอาญาในการคุ้มครองสังคม เพื่อประโยชน์ของการอยู่ร่วมกันในสังคม กฎหมายอาญาจึงเป็นเครื่องมือในการรักษาความสงบและความเป็นระเบียบเรียบร้อยของบ้านเมือง ซึ่งสภาพบังคับใช้อาจได้แก่ โทษ วิธีการเพื่อความปลอดภัย และมาตรการอื่นๆ ตามกฎหมาย โดยเฉพาะโทษที่ใช้ทางอาญา ซึ่งมีผลกระทบต่อบุคคลสูงมาก การกำหนดกฎหมายอาญาจึงต้องมีนโยบายทางนิติบัญญัติที่เป็นไปตามหลักเกณฑ์ของกฎหมายอาญาอย่างมีดุลยภาพ และกำหนดเท่าที่จำเป็น ซึ่งอยู่ภายใต้หลักนิติธรรมหรือหลักนิติรัฐ ตามหลักสิทธิมนุษยชนและศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์ สำหรับประเทศไทยเราพบว่าในระดับดุลยภาพของการกำหนดกฎหมายอาญาออกมาบังคับใช้มีมากจนเกินความจำเป็น ทำให้เกิดปัญหาต่างๆ ที่เป็นผลตามมาคือ พนักงานฝ่ายปกครองและตำรวจ จะต้องรับทำคดีจำนวนมากในการบังคับใช้กฎหมายอาญาเพื่อนำคดีขึ้นสู่ศาล ซึ่งทำให้คดีอาญาเพิ่มมากขึ้นอย่างต่อเนื่อง และผู้ต้องขังล้นเรือนจำ เป็นผลมาจากการกำหนดความผิดอาญามากเกินไป ปัญหานี้มิได้เกิดขึ้นเฉพาะในประเทศไทยเท่านั้น ยังมีอีกหลายประเทศทีมีสถานการณ์เดียวกัน แนวทางในการแก้ไขคือ การลดทอนความผิดอาญาที่ไม่จำเป็นลง โดยมีการทบทวนกฎหมายที่มีมาก่อนหน้านี้ เพื่อปรับปรุงแก้ไขหรือยกเลิกความผิดอาญาเสีย ในเรื่องที่ไม่สมควรเป็นความผิดอาญา เช่น ความรับผิดทางอาญาบางประเภท ตลอดทั้งการถ่ายโอนภาระงานที่ไม่ควรใช้ความผิดอาญาไปยังงานฝ่ายปกครอง หรือมาตรการทางกฎหมายปกครอง ที่เหมาะสมกว่าอันเป็นการลดการใช้กฎหมายอาญาที่ก่ออันตรายต่อบุคคลในสังคม เพื่อให้เกิดการใช้กฎหมายอาญาเท่าที่จำเป็นอย่างมีดุลภาพภายใต้หลักนิติธรรมหรือหลักนิติรัฐต่อไป
Article Details

This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
References
กฤษฎา ศุภวรรธนะกุล. (2556). ทีดีอาร์ไอชำแหละกฎหมายทรัพย์สินทางปัญญา ระบุยังบิดเบี้ยว-เจ้าหน้าที่รัฐไม่เข้าใจ ชี้ไทยยอมตามแรงบีบต่างประเทศ. เข้าถึงได้จาก ศูนย์ข่าว TCIJ: http://www.tcijthai.com/news/2013/01/scoop/1768
คณิต ณ นคร. (2560). กฎหมายอาญาภาคทั่วไป. (พิมพ์ครั้งที่ 6). กรุงเทพมหานคร: วิญญูชน.
จุฑารัตน์ เอื้ออำนวย. (2557). ข้อเสนอแนวทางการพัฒนานโยบายและมาตรการแก้ไขปัญหายาเสพติดในเรือนจำ. วารสารการเมือง การบริหาร และกฎหมาย, 6(1), 19-44.
เจลสมา มาร์ติน. (2553). แนวโน้มการปฏิรูปกฎหมายในยุโรปและลาตินอเมริกา. ใน Transnational Institute. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานคณะกรรมการป้องกันและปราบปรามยาเสพติด (ปปส.).
ธานี วรภัทร์. (2557). มาตรการบังคับทางอาญา. กรุงเทพมหานคร: วิญญูชน.
ธานี วรภัทร์ และอิงครัต ดลเจิม. (2562). กระบวนการยุติธรรมกับระบบทุนนิยม. ใน กองพัฒนานวัตกรรมการยุติธรรม. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานปลัดกระทรวงยุติธรรม กระทรวงยุติธรรม.
วัลลภ นาคบัว. (2559). แนวทางการพัฒนากฎหมายเกี่ยวกับกระบวนการยุติธรรมไทย. วารสารกระบวนการยุติธรรม, 9(1), 125-138.
สมเกียรติ ตั้งกิจวณิชย์ และคณะ. (2557). นิติเศรษฐศาสตร์ว่าด้วยกฎหมายเช็ค. สถาบันวิจัยเพื่อการพัฒนาประเทศไทย (TDRI).
สมยศ กิตติมั่นคง. (2559). กัญขา คือยารักษามะเร็ง. เข้าถึงได้จาก https://www.nacdl.org/getattachment/b88e9bed-f28b-441b-99a6-cfcb4745fa4b/overcriminalization-task-force-democrats-report.pdf
Andrew Ashworth. (2009). Conceptions of Overcriminalization. OHIO STATE JOURNAL OF CRIMINAL LAW, 5, 407.
Hans-Heinrich Jescheck. (1988). Lehrbuch des Strafrechts: Allgemeiner Teil. Germany: Berliner Buchdruckerei Union GmbH.
Scott C. Robert. (2014). Democratic Views on Criminal Justice Reforms Raised Before the Over-Criminalization Task Force& Subcommittee on Crime. Retrieved from Homeland Security and Investigations: https://www.nacdl.org/getattachment/b88e9bed-f28b-441b-99a6-cfcb4745fa4b/overcriminalization-task-force-democrats-report.pdf
Smith F. Stephen. (2012). Overcoming Over-Criminalization. Journal of Criminal Law and Criminology, 3(102), 536-591.