Professional Competency Development for Teachers Professional Competency Development for Teachers
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
The quality of education is significantly influenced by the academic competency of teachers. Therefore, to effectively enhance the quality of education, it is essential to develop teachers to possess the necessary academic competencies required for performing their duties. The objective of this article was to create an understanding among teachers and educational personnel, and those involved with teachers' academic competencies.The content of this article was divided into two parts ; Part 1 Theories on Management, which included management theories and theories related to competencies, and teachers' academic competencies, categorized into three areas 1) Teamwork in academic work 2) Self-development in academic work 3) Seeking and utilizing knowledge in academic work, Part 2 Causal factors of teachers' academic competencies, divided into three groups 1) Network factors 2) Organizational factors 3) Personal factors. Teachers' academic competencies could be determined as a framework for research in studying models for the development of teachers' academic competencies in secondary schools. The research results would yield new knowledge in educational management. Innovations emerging from the research included research tools and management models for the development of teachers' academic competencies in secondary schools. There were guidelines for developing target groups of teachers, both overall and those who were developed beforehand. The knowledge and research outcomes could be utilized to formulate educational management policies or conduct further research.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
References
กชกร บุญยพิทักษ์สกุล, และ พิชญาณี พูลพล. (2561). ปัจจัยที่เกี่ยวข้องกับพฤติกรรมการใช้สื่อสังคมออนไลน์อย่างรู้เท่าทันของนักศึกษาปริญญาตรีในเขตกรุงเทพมหานครและปริมณฑล. กรุงเทพฯ: สถาบันวิจัยพฤติกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
กระทรวงวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี. (2550). รายงานประจำปี 2550 กระทรวงวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี. กรุงเทพฯ: กระทรวงวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี.
กระทรวงศึกษาธิการ. (2553). พระราชบัญญัติการศึกษาแห่งชาติ พ.ศ. 2542 และที่แก้ไขเพิ่มเติม (ฉบับที่ 2) พ.ศ. 2545 และ (ฉบับที่ 3) พ.ศ. 2553. กรุงเทพฯ: กระทรวงศึกษาธิการ.
กลัญญู เพชราภรณ์. (2555). การศึกษาอัตมโนทัศน์หลายมิติของนักเรียนระดับมัธยมศึกษาตอนปลายในจังหวัดสมุทรปราการตามแนวคิดของแบรคเคน.วิทยานิพนธ์ครุศาสตรมหาบัณฑิต.กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนสุนันทา.
เกรียงศักดิ์ เจริญวงศ์ศักดิ์. (2545). การจัดการเครือข่าย: กลยุทธ์สู่ความสำเร็จของการปฏิรูปการศึกษา. กรุงเทพฯ: ส.เอเชียเพลส.
ขนิฏฐา กาญจนรังษีนนท์. (2551). การสร้างเครือข่ายเพื่อการพัฒนา. กรุงเทพฯ: กลุ่มงานวิจัยและพัฒนา กรมการพัฒนาชุมชน.
จรัสชัย ปญฺญาวชิโร. (2563). โมเดลความสัมพันธ์เชิงสาเหตุของปัจจัยคัดสรรที่ส่งผลต่อประสิทธิผลโรงเรียนพระปริยัติธรรมแผนกสามัญศึกษาในภาคตะวันออกเฉียงเหนือ.วิทยานิพนธ์ปริญญาครุศาสตรมหาบัณฑิต.สกลนคร: มหาวิทยาลัยราชภัฏสกลนคร.
จิราพร เซ็นหอม. (2562). รูปแบบการบริหารการพัฒนาเพื่อเสริมสร้างการพึ่งตนเองของนิสิตนักศึกษาการศึกษานอกระบบในกรุงเทพมหานคร.ดุษฎีนิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต.พะเยา:มหาวิทยาลัยพะเยา.
ชัชปพงศ์ ไทยเพชร์กุล. (2567). รูปแบบการบริหารการพัฒนาการพึ่งตนเองและการปรับตัวของเด็กและเยาวชนในสถานพินิจและคุ้มครองเด็กและเยาวชน.ดุษฎีนิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต.พะเยา: มหาวิทยาลัยพะเยา.
ดวงเดือน พันธุมนาวิน, และ ดุจเดือน พันธุมนาวิน. (2541). การเสริมสร้างคุณภาพของคนไทย: การพัฒนาเอกลักษณ์แห่งอีโก้. วารสารพัฒนาสังคม, 2(4), 76–95.
ดวงเดือน พันธุมนาวิน, และคณะ. (2550). ความเชื่อและการปฏิบัติทางพุทธศาสนาของคนไทย: การปลูกฝังอบรมและคุณภาพชีวิต. กรุงเทพฯ: สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์.
ดวงเดือน พันธุมนาวิน. (2539). ทฤษฎีต้นไม้จริยธรรมการวิจัยและการพัฒนาบุคคล. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์จุฬาลงกรณ์.
ดวงเดือน พันธุมนาวิน, และ เพ็ญแข ประจนปัจจนึก. (2520). จริยธรรมของเยาวชนไทย (รายงานการวิจัย ฉบับที่ 21). กรุงเทพฯ: สถาบันวิจัยพฤติกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
ดุจเดือน พันธุมนาวิน. (2557). การวิจัยและพัฒนาเครื่องมือวัดพหุมิติด้านความพร้อมและศักยภาพของการเป็นนักวิจัยในบุคคลหลายประเภท. กรุงเทพฯ: สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์.
ดุจเดือน พันธุมนาวิน. (2558). ปัจจัยเชิงเหตุของพฤติกรรมเสี่ยงอย่างมีสติของนักเรียนระดับมัธยมศึกษา: การวิเคราะห์เส้นทางอิทธิพล. กรุงเทพฯ: สถาบันวิจัยพฤติกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
ทะเนศ วงศ์นาม. (2565). รูปแบบการพัฒนาสมรรถนะทางวิชาการด้วยการเรียนรู้แบบนำตนเองของครูพลศึกษาโรงเรียนมัธยมศึกษาในจังหวัดพิษณุโลก.วิทยานิพนธ์ปริญญาดุษฎีบัณฑิต.พิษณุโลก: มหาวิทยาลัยนเรศวร.
ธนาคาร จันทร์ลือชัย. (2567). รูปแบบการบริหารการพัฒนาสมรรถนะการทำงานของครูในโรงเรียนเครือคาทอลิก อัครสังฆมณฑลกรุงเทพ.วิทยานิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต.พะเยา: มหาวิทยาลัยพะเยา.
ธเนศ ขำเกิด. (2533). การจัดบรรยากาศและสิ่งแวดล้อมในโรงเรียน. กรุงเทพมหานคร: ศึกษาพิทยา.
บุปผชาติ ทัฬหิกรณ์. (2552). การประยุกต์ใช้เทคโนโลยีสารสนเทศในการเรียนการสอน (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: สำนักเทคโนโลยีเพื่อการเรียนการสอน สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน.
พงศ์ หรดาล. (2540). จิตวิทยาอุตสาหกรรมและองค์การเบื้องต้น. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยศรีปทุม.
พัฒนกิจ วงค์ลาศ. (2566). รูปแบบการบริหารการพัฒนาครูอาชีวศึกษาในการแสวงหาและใช้องค์ความรู้เพื่อยกระดับวิชาชีพและคุณภาพชีวิต.วิทยานิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต.พะเยา: มหาวิทยาลัยพะเยา.
พันธยุทธ ทัศระเบียบ. (2562). การใช้เทคโนโลยีสารสนเทศเพื่อการจัดการเรียนรู้ของครูโรงเรียนเอกชนสอนศาสนาอิสลามในจังหวัดนครศรีธรรมราช.วิทยานิพนธ์มหาบัณฑิต. นครศรีธรรมราช: มหาวิทยาลัยราชภัฏนครศรีธรรมราช.
พิพัฒน์ ศรไพบูลย์. (2563). รูปแบบการพัฒนาการทำงานอย่างอุทิศตนของข้าราชการครูสังกัดกรุงเทพมหานคร.วิทยานิพนธ์ปริญญาดุษฎีบัณฑิต.พะเยา: มหาวิทยาลัยพะเยา.
รัตน์จำเรียง เพชรแก้ว. (2545). การศึกษาความสัมพันธ์ระหว่างวิสัยทัศน์ของผู้บริหารโรงเรียนกับบรรยากาศของโรงเรียนมัธยมศึกษา สังกัดกรมสามัญศึกษาในเขตกรุงเทพมหานคร.วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต.กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
รัตน์ฐาภัทร์ ธนโชติสุขสบาย. (2566). ทัศนคติของครูผู้สอนที่มีต่อการบริหารสถานศึกษาด้านการบริหารงานวิชาการในยุคปัจจุบันของโรงเรียนมัธยมศึกษา สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษาราชบุรี. วิทยานิพนธ์มหาบัณฑิต.กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยเวสเทิร์น.
วรรณภา ใหญ่มาก และคณะ. (2561). การมีส่วนร่วมในการปฏิบัติงานด่านการประกันคุณภาพการศึกษาภายในด้วยวงจรคุณภาพ PDCA ของบุคลากรมหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลสุวรรณภูมิ.รายงานการวิจัย.คณะศิลปศาสตร์ มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลสุวรรณภูมิ.
วิราวรรณ์ เพ็ชรนาวา. (2563). แนวทางการพัฒนาชุมชนแห่งการเรียนรู้ทางวิชาชีพของโรงเรียนมัธยมศึกษาในสหวิทยาเขตวิภาวดี กรุงเทพมหานคร.วิทยานิพนธ์มหาบัณฑิต.กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยศิลปากร.
ศักดา มัชปาโต. (2550). ความเป็นองค์การแห่งการเรียนรู้ของโรงเรียนสังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาขอนแก่นเขต 5.วิทยานิพนธ์มหาบัณฑิต.เลย: มหาวิทยาลัยราชภัฏเลย.
สมพงษ์ เกษมสิน. (2523). การบริหาร (พิมพ์ครั้งที่ 7). กรุงเทพมหานคร: ไทยวัฒนาพานิชย์.
สมศักดิ์ สินธุระเวชญ์. (2542). มุ่งสู่คุณภาพการศึกษา (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: วัฒนาพาณิชย์.
สันติภาพ ไกรกิจราษฎร์. (2550). แนวทางการบริหารจัดการเครือข่ายการเรียนรู้ของสถานศึกษาขั้นพื้นฐานอำเภอเมืองเชียงราย.วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต.เชียงใหม่: มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
สุกัญญา รัศมีธรรมโชติ. (2548). แนวทางการพัฒนาศักยภาพมนุษย์ด้วย Competency-based learning (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: ศิริวัฒนา อินเตอร์พริ้นท์.
อภิบาล สุวรรณโคตร์. (2563). การบริหารจัดการสภาพแวดล้อมที่เอื้อต่อการเรียนรู้ของสถานศึกษา ศูนย์เครือข่ายพัฒนาคุณภาพการศึกษาหนองบุญมาก 2 สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษานครราชสีมา เขต 2. วารสารมหาวิทยาลัยกรุงเทพธนบุรี, 7(7), 74–86.
อัมพร ศรีประเสริฐสุข. (2562). ตัวแบบปัจจัยเชิงโครงสร้างของสุขภาวะในการทำงานของพนักงานสายวิชาการในมหาวิทยาลัยในกำกับของรัฐกลุ่ม.วิทยานิพนธ์ปริญญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาจิตวิทยาประยุกต์. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
Bovee, C. L., et al. (1993). Fundamentals of organizational planning. New York: McGraw-Hill.
Gulick, L., & Urwick, L. (1937). Papers on the science of administration. New York: Institute of Public Administration.
House, J. S. (1981). Work stress and social support. Reading, MA: Addison-Wesley.
McClelland, D. C. (1953). The achievement motive. New York: Appleton-Century-Crofts.
Van Der Krogt, F. J., & Wildemeersch, D. A. (2000). Learning-network theory: Organizing the dynamic relationships between learning and work. Management Learning: The Journal for Critical, Reflective Scholarship on Organization and Learning, 31(1), 25–42. https://doi.org/10.1177/1350507600311004.