A CONCEPTUAL FRAMEWORK ON DIGITAL IN CRIMINAL JUSTICE SYSTEM

Main Article Content

Sonthon Khongwan
Supachai Supraluknaree

Abstract

          Digital forensics has emerged as a critical component of the criminal justice system, underscoring the profound impact of technology on modern crime and investigative processes. The nature of digital evidence is distinct from traditional forms of evidence, characterized by its unique attributes, challenges, and implications for the criminal justice system. Understanding these aspects is essential for effectively handling digital evidence, preserving its integrity, and ensuring its reliability in legal contexts.


          This article presents a conceptual framework for understanding the role of digital forensics in legal processes, aiming to provide a comprehensive overview of the methodologies, challenges, and implications associated with digital evidence. It focuses on the systematic identification, collection, preservation, analysis, and presentation of digital evidence. Significant challenges accompany the acceptance of digital evidence in legal proceedings, stemming from its unique nature, technological complexity, and legal implications. Addressing these challenges requires a combination of robust forensic practices, international standards, ongoing education, and interdisciplinary collaboration to support the effective outcomes of digital forensics.

Article Details

How to Cite
Khongwan , S., & Supraluknaree, S. (2024). A CONCEPTUAL FRAMEWORK ON DIGITAL IN CRIMINAL JUSTICE SYSTEM. Rangsit Journal of Law and Society, 6(2), 56–67. Retrieved from https://so07.tci-thaijo.org/index.php/RJL/article/view/5463
Section
Academic Article

References

เหมือน สุขมาตย์. (2562). ความรับผิดทางอาญาของปัญญาประดิษฐ์. วารสารวิชาการ คณะนิติศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏอุบลราชธานี, 7(2), 37-49.

แลร์รี อี. แดเนียล, ลาร์ส อี. แดเนียล. (2559). การตรวจพิสูจน์หลักฐานดิจิทัลสำหรับผู้ประกอบวิชาชีพกฎหมาย: เข้าใจพยานหลักฐานดิจิทัลจากขั้นตอนหมายถึงห้องพิจารณาคดี. แปลโดย สุนีย์ สกาวรัตน์. กรุงเทพมหานคร: มูลนิธิเพื่ออินเทอร์เน็ตและวัฒนธรรมเมือง.

ซามูเอล กรีนการ์ด. (2560). อินเทอร์เน็ตแห่งสรรพสิ่ง. แปลโดย ทีปกร วุฒิพิทยามงคล. กรุงเทพมหานคร: โอเพ่นเวิลต์ส พับลิชชิ่ง เฮาส์.

ณัฐนันท์ ใจซื่อ. (2564). มาตรการทางกฎหมายเกี่ยวกับการรับฟังพยานหลักฐานดิจิทัล. วารสารมหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม, 15(1), 109-121.

ถิรพิรุฬห์ ทองคำวิฑูรย์. (2559). เทคโนโลยี Internet of Things และข้อเสนอแนะในการบริหารคลื่นความถี่ในประเทศไทย. วารสารกิจการสื่อสารดิจิทัล, 1(1), 168-172.

นัทธ์ ธเนศวาณิชย์. (2555). การรับฟังและวิธีการนำสืบพยานหลักฐานอิเล็กทรอนิกส์ในคดีอาญา ศึกษาตามพระราชบัญญัติว่าด้วยการกระทำความผิดเกี่ยวกับคอมพิวเตอร์ พ.ศ. 2550. ใน วิทยานิพนธ์. กรุงเทพมหานคร: คณะนิติศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

พรรณทิพย์ เต็มเจริญ. (2565). แนวทางการพิจารณาและรวบรวม พยานหลักฐานเกี่ยวกับการกระทำความผิดโดยใช้เทคโนโลยี: ระบบคลาวด์. วารสาร DSI, 14(1), 11-18.

พัฒนาพร โกวพัฒนกิจ และคณะ. (2560). แนวโน้มพฤติการณ์ในการกระทำความผิดทางอาญาที่เกี่ยวกับเทคโนโลยีสารสนเทศ. ใน รายงานวิจัยเสนอ สถาบันวิจัยและพัฒนารพีพัฒนศักดิ์. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานศาลยุติธรรม.

ภูมินทร์ บุตรอินทร์. (2561). กฎหมายกับปัญญาประดิษฐ์. วารสารนิติศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์, 47(3), 491-511.

วิวัฒน์ มีสุวรรณ์. (2559). อินเทอร์เน็ตเพื่อสรรพสิ่ง (Internet of Things) กับการศึกษา. วารสารวิชาการนวัตกรรมสื่อสารสังคม, 4(2), 83-92.

สาวตรี สุขศรี. (2563). กฎหมายว่าด้วยอาชญากรรมคอมพิวเตอร์และอาชญากรรมไซเบอร์. กรุงเทพมหานคร: โครงการตำราและเอกสารประกอบการสอน คณะนิติศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

สาวตรี สุขศรี และคณะ. (2555). อาชญากรรมคอมพิวเตอร์: ผลกระทบจากพระราชบัญญัติว่าด้วยการกระทำความผิดเกี่ยวกับคอมพิวเตอร์ พ.ศ. 2550 และนโยบายของรัฐกับสิทธิเสรีภาพในการแสดงความคิดเห็น. กรุงเทพมหานคร: โครงการอินเทอร์เน็ตเพื่อกฎหมายประชาชน.

สำนักงานพัฒนาธุรกรรมทางอิเล็กทรอนิกส์. (2565). การสำรวจพฤติกรรมผู้ใช้อินเทอร์เน็ตในประเทศไทย ปี 2565. เข้าถึงได้จาก กระทรวงดิจิทัล ETDA: https://www.etda.or.th/th/Useful-Resource/publications/iub2022.aspx

Damshenas, M., Dehghantanha, A., and Mahmoud, R. (2014). A Survey on Digital Forensics Trends. International Journal of Cyber-Security and Digital Forensics (IJCSDF), 3(4), 209-234.

Easttom, C. and Taylor, J. (2011). Computer Crime, Investigation, and the Law,. Massachusetts: Cengage Learning PTR.

Gary C. Kessler. (2010). Judges’ Awareness, Understanding, and Application of Digital Evidence. In Ph.D. Diss. Florida: Nova Southeastern University.

Grabosky, P. N. (2001). Virtual criminality: Old wine in new bottles? Social & Legal Studies, 10(2), 243–249.

John R. Vacca. (2008). Computer Forensics: Computer Crime Scene Investigation (2nd ed.). Boston: Charles River Media.

Nina Sunde a, and Itiel E. Dror. (2019). Cognitive and human factors in digital forensics: Problems, challenges, and the way forward. Digital Investigation, 29, 101-108.

Qusay F. Hassan, Atta ur Rehman Khan, Sajjad A. Madani (Eds). (2018). Internet of Things Challenges, Advances, and Applications. New York: CRC Press.

Raymond Lutui. (2016). A multidisciplinary digital forensic investigation process model. Business Horizons, 59(6), 593-604.

Reith, M., Carr, C., and Gunsch, G. (2002). An examination of digital forensic models. International Journal of Digital Evidence, 1(3). 1-12.

Thomas J. Holt and Adam M. Bossler. (2016). Cybercrime in Progress Theory and prevention of technology-enabled offenses. New York: Routledge.

Thomas J. Holt, Adam M. Bossler, Kathryn C. Seigfried-Spellar. (2017). Cybercrime and Digital Forensics: An Introduction. New York: Routledge.

Van Buskirk, E., and Liu, V. T. . (2006). Digital evidence: challenging the presumption of reliability. Journal of Digital Forensic Practice, 1(1), 19-26.

Vassil Roussev. (2016). Digital Forensic Science: Issues, Methods, and Challenges. San Antonio: Morgan & Claypool Publishers.