การเปรียบเทียบสัญญาซื้อขายที่ไม่มีลายลักษณ์อักษรภายใต้ข้อกฎหมายและ ข้อกำหนดการจัดทำเอกสารประกอบการซื้อขายทั่วไปในทางธุรกิจ ในบริบทของภาคธุรกิจการค้า

บทคัดย่อ

          บทความวิชาการฉบับนี้ จัดทำขึ้นเพื่อให้เห็นถึงการเปรียบเทียบระหว่างบริบททางกฎหมายที่ได้บัญญัติไว้ ในเรื่องของแบบของสัญญา ตามหลักในประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ ที่กำหนดไว้ว่าต้องทำเป็นหนังสือลายลักษณ์อักษร และที่ไม่จำเป็นต้องทำเป็นสัญญาที่เป็นลายลักษณ์อักษร กับการปฏิบัติปกติ ในการทำเอกสารประกอบการซื้อขายในทางธุรกิจ ทั้งนี้การจัดทำสัญญาซื้อขายแล้ว โดยเหตุผลในการที่คู่สัญญาทั้งสองฝ่ายทำเป็นสัญญาลายลักษณอักษร อาจเป็นเหตุผลของความมั่นใจ ว่าอีกฝ่ายหนึ่งจะปฏิบัติตามสาระสำคัญแห่งสัญญาจึงได้ทำเป็นหนังสือ เพื่อเป็นการยืนยันและลดข้อโต้แย้งจากความตกลงหรือการตีความในสาระสำคัญ ที่ทั้งสองฝ่ายได้ตกลงกันไว้

          อย่างไรก็ดี หลักกฎหมายจากประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ หาไม่กำหนดอย่างเด็ดขาดว่า สัญญาจะต้องทำเป็นหนังสือที่เป็นลายลักษณ์อักษรในทุกสัญญาไม่ ในบางประเภทสัญญา กฎหมายมิได้กำหนดไว้ มีบางลักษณะที่สำคัญ กฎหมายกำหนดเป็นการเฉพาะว่าให้ต้องทำสัญญาเป็นลายลักษณ์อักษร หรือให้ทำเป็นหนังสือสัญญา และจดทะเบียนต่อพนักงานเจ้าหน้าที่ อาทิ การซื้อขายอสังหาริมทรัพย์ และหรือสังหาริมทรัพย์ชนิดพิเศษ แม้ว่ากฎหมายจะมิได้กำหนดแบบแห่งสัญญาไว้ก็ดี และคู่สัญญามิได้ทำเป็นหนังสือสัญญาต่อกันแล้วไซร้ จะถือว่าสัญญานั้นไม่สมบูรณ์มิได้ ในอีกประเด็นหนึ่งซึ่งเป็นช่องทางที่กฎหมายได้บัญญัติถึงเพื่อให้เกิดความเป็นธรรม ในกรณีที่สัญญาได้เกิดขึ้น และแม้มิได้มีการทำสัญญาเป็นหนังสือไว้ คู่ความฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งก็ยังคงสิทธิในการฟ้องร้อง บังคับคดีได้ หากปรากฎหลักฐานที่กฎหมายกำหนดไว้

          โดยในบทความนี้ จะพิเคราะห์ เชิงเปรียบเทียบเอกสารประกอบอันจำเป็น ที่สำคัญในทางการค้า โดยในบริบทของภาคส่วนธุรกิจที่ได้ใช้เอกสารเหล่านี้ เพื่อใช้เป็นเอกสารประกอบในการซื้อขาย โดยเพื่อผลทางบัญชีประการหนึ่งและเพื่อเป็นหลักฐานยืนยันความถูกต้องในกระบวนการทางธุรกิจ (Business Transaction) อีกประการหนึ่ง ว่าสามารถเทียบเคียงและมีรูปแบบลักษณะในทางกฎหมาย ในบริบทของข้อกฎหมายเชิงนิติศาสตร์ อย่างไร