คุณค่าและความงามของพระพุทธรูปไม้อีสานในวัดอาม็อง
บทคัดย่อ
พระพุทธรูปไม้วัดอาม็อง มีจุดประสงค์ในการสร้างเพื่อระลึกถึงองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า (ตัวแทน) เพื่อสร้างรูปเคารพสักการะจากความศรัทธาและเลื่อมใส และเพื่อเป็นรูปแบบของการกระทำความดีหรือบุญในสังคม (ผลของการกระทำ)ตามคติความเชื่อของพุทธศาสนา พระพุทธรูปไม้วัดอาม็องเป็นงานพุทธศิลป์ตามแบบศิลปะท้องถิ่น โดยผสมผสานคติความเชื่อแบบท้องถิ่นกับพุทธศาสนา และศาสนาพราหมณ์-ฮินดูเข้าด้วยกัน พระพุทธรูปไม้วัดอาม็องแสดงให้เห็นถึงความงามทั้งภายนอกและภายใน รวมทั้งคุณค่าจากผู้สร้าง (ศิลปิน) ที่ได้สะท้อน วิถีชีวิต ความเชื่อ วัฒนธรรมและประเพณี ของคนอีสานใต้ได้อย่างลงตัว
Downloads
Article Details
รูปแบบการอ้างอิง
ประเภทบทความ
บทความวิชาการ
Copyright & License
ลิขสิทธิ์ (c) 2023 วารสารศิลปะและวัฒนธรรมลุ่มแม่น้ำมูล
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความทุกเรื่องที่ตีพิมพ์ในรูปแบบ เปิดให้เข้าถึง (Open Access) ภายใต้สัญญาอนุญาต CC BY-NC-ND 4.0 จะสามารถเข้าถึงได้ฟรีทันทีและอย่างถาวรสำหรับทุกคน โดยผู้อ่านสามารถอ่าน ดาวน์โหลด ทำสำเนา แจกจ่าย พิมพ์ ค้นหา หรือเชื่อมโยงไปยังบทความได้โดยไม่เสียค่าใช้จ่าย การใช้งานอนุญาตเฉพาะเพื่อวัตถุประสงค์ที่ไม่แสวงหากำไร (ไม่อนุญาตการใช้เพื่อการค้า) และต้องไม่ทำการดัดแปลงแก้ไขผลงาน (ไม่อนุญาตการดัดแปลง) การเข้าถึงไม่จำเป็นต้องขออนุญาตล่วงหน้าจากสำนักพิมพ์หรือผู้แต่ง ทั้งนี้ต้องมีการอ้างอิงถึงแหล่งตีพิมพ์ต้นฉบับอย่างถูกต้องและเหมาะสม
เอกสารอ้างอิง
กฤษฎา ศรีธรรมา. (2558). ภูมิปัญญาท้องถิ่นอีสาน. (พิมพ์ครั้งที่ 4). มหาสารคาม : โรงพิมพ์มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม.
กานต์ กาญจนพิมาย. (2566ก). พระพุทธรูปปางนาคปรก [ภาพถ่าย]. 12 พฤษภาคม 2566. สุรินทร์ : วัดอาม็อง หมู่ที่ 13 ตำบลท่าสว่าง อำเภอเมืองสุรินทร์ จังหวัดสุรินทร์.
กานต์ กาญจนพิมาย. (2566ข). พระพุทธรูปปางตามพุทธประวัติ [ภาพถ่าย]. 12 พฤษภาคม 2566. สุรินทร์ : วัดอาม็อง หมู่ที่ 13 ตำบลท่าสว่าง อำเภอเมืองสุรินทร์ จังหวัดสุรินทร์.
กีรติ บุญเจือ. (2522). ปรัชญาศิลปะ. กรุงเทพฯ : ไทยวัฒนาพานิช.
ราชบัณฑิตยสถาน. (2548). พจนานุกรม ศัพท์ปรัชญา อังกฤษ-ไทย ฉบับราชบัณฑิตยสถาน. (พิมพ์ครั้งที่ 4). กรุงเทพฯ : ราชบัณฑิตยสถาน.
ราชบัณฑิตยสถาน. (2556). พจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. 2554. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ : นานมีบุ๊ค.
ราศี ชัยมูล. (2542). วิเคราะห์นิทานพื้นบ้านของชาวไทยเขมรบ้านพลวง ตำบลพลวง อำเภอปราสาท จังหวัดสุรินทร์. วิทยานพนธ์. ปริญญาศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาไทยคดีศึกษา. มหาสารคาม : มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
วิทยา วุฒิไธสง. (2565). พระไม้ลายมือ. ขอนแก่น : โรงพิมพ์มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
วิบูลย์ ลี้สุวรรณ. (2546). ศิลปะชาวบ้าน Folk Art. (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์อมรินทร์.
วิรุณ ตั้งเจริญ. (2546). สุนทรียศาสตร์เพื่อชีวิต. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์อีแอนด์ไอคิว.
สุชาติ เถาทอง. (2532). ศิลปะกับมนุษย์. กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์โอเดียนสโตร์.
อัจฉรา ภาณุรัตน์. (2551). ภูมิไทย ชุดไทย ภาคตะวันออกเฉียงเหนือ. สุรินทร์ : มหาวิทยาลัยราชภัฏสุรินทร์.
