การวิเคราะห์งานวรรณกรรมเรื่องนอกเหตุเหนือผลของพระโพธิญาณเถร (ชา สุภทฺโท) ด้วยพื้นฐานการตีความ
บทคัดย่อ
บทความชิ้นนี้มีจุดประสงค์เพื่อวิเคราะห์งานวรรณกรรมเรื่องนอกเหตุเหนือผลของพระโพธิญาณเถร (ชา สุภทฺโท) ด้วยพื้นฐานการตีความ จากการศึกษาพบว่า หลักในการตีความที่ใช้เป็นพื้นฐานในการวิเคราะห์นั้น แบ่งออกเป็น 3 หัวข้อ คือ 1) เจตนาในการส่งสาร ประกอบด้วยรูปแบบประโยคบอกเล่าและคำถาม 2) การใช้ถ้อยคำ ประกอบด้วยการหาความหมาย 3 แบบ คือ ความหมายตรง ความหมายโดยนัยและความหมายเปรียบเทียบ และ 3) ทัศนคติ มี 4 หัวข้อย่อยคือ การประชดประชัน การประณาม การชื่นชม และการปลุกเร้า ซึ่งหลักการทั้ง 3 ข้อนี้ส่งผลให้การตีความงานวรรณกรรมจากบันทึกคำสอนของพระโพธิญาณเถระนั้นตรงกับเจตนาและความหมายที่ท่านได้สื่อทิ้งไว้ให้เข้าใจได้ไม่ผิดประเด็น
Downloads
Article Details
รูปแบบการอ้างอิง
ประเภทบทความ
บทความวิชาการ
หมวดหมู่
Copyright & License
ลิขสิทธิ์ (c) 2022 วารสารศิลปะและวัฒนธรรมลุ่มแม่น้ำมูล
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความทุกเรื่องที่ตีพิมพ์ในรูปแบบ เปิดให้เข้าถึง (Open Access) ภายใต้สัญญาอนุญาต CC BY-NC-ND 4.0 จะสามารถเข้าถึงได้ฟรีทันทีและอย่างถาวรสำหรับทุกคน โดยผู้อ่านสามารถอ่าน ดาวน์โหลด ทำสำเนา แจกจ่าย พิมพ์ ค้นหา หรือเชื่อมโยงไปยังบทความได้โดยไม่เสียค่าใช้จ่าย การใช้งานอนุญาตเฉพาะเพื่อวัตถุประสงค์ที่ไม่แสวงหากำไร (ไม่อนุญาตการใช้เพื่อการค้า) และต้องไม่ทำการดัดแปลงแก้ไขผลงาน (ไม่อนุญาตการดัดแปลง) การเข้าถึงไม่จำเป็นต้องขออนุญาตล่วงหน้าจากสำนักพิมพ์หรือผู้แต่ง ทั้งนี้ต้องมีการอ้างอิงถึงแหล่งตีพิมพ์ต้นฉบับอย่างถูกต้องและเหมาะสม
เอกสารอ้างอิง
ดียู ศรีนราวัฒน์. (2559). ภาษาและภาษาศาสตร์. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ : มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
พระโพธิญาณเถร (ชา สุภทฺโท). (2559). 48 พระธรรมเทศนา มรดกธรรมเล่มที่ 37. นครปฐม : สาละพิมพการ.
ราชบัณฑิตยสถาน. (2548). พจนานุกรมศัพท์ปรัชญาอังกฤษ – ไทย ฉบับราชบัณฑิตยสถาน. (พิมพ์ครั้งที่ 4). กรุงเทพฯ : ศักดิโสภาการพิมพ์.
ราชบัณฑิตยสถาน. (2554). พจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ : นานมีบุคส์พับลิเกชัน.
สมบัติ พรศิริเจริญพันธ์. (2559). เฮอร์เมนูติกส์: ศาสตร์แห่งการตีความและศิลปะแห่งการเข้าใจ. นนทบุรี : วัชรินทร์ พี.พี.
โสรัจจ์ หงศ์ลดารมภ์. (2552). ปรัชญาภาษา. กรุงเทพฯ : จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
