รูปแบบการประยุกต์ใช้พุทธอรรถปริวรรตศาสตร์ว่าด้วยเรื่องกฎแห่งกรรม เพื่อการแก้ปัญหาเยาวชนในสังคมหลังนวยุค

ผู้แต่ง

  • พระมหาอุบล จรธมฺโม (ดวงเนตร) สาขาวิชาปรัชญาและศาสนา มหาวิทยาลัยเซนต์จอห์น
  • สมบูรณ์ บุญโท สาขาวิชาปรัชญาและศาสนา มหาวิทยาลัยเซนต์จอห์น
  • สวัสดิ์ อโณทัย สาขาวิชาปรัชญาและศาสนา มหาวิทยาลัยเซนต์จอห์น

คำสำคัญ:

รูปแบบการประยุกต์ใช้, พุทธอรรถปริวรรตศาสตร์, กฎแห่งกรรม

บทคัดย่อ

การวิจัยเรื่อง “รูปแบบการประยุกต์ใช้พุทธอรรถปริวรรตศาสตร์ว่าด้วยเรื่องกฎแห่งกรรมเพื่อการแก้ปัญหาเยาวชนในสังคมหลังนวยุค” มีวัตถุประสงค์ 1) เพื่อศึกษาปัญหาของเยาวชนรุ่นใหม่ในสังคมหลังนวยุค 2) เพื่อศึกษาพุทธอรรถปริวรรตศาสตร์ว่าด้วยกฎแห่งกรรม 3) เพื่อประยุกต์ใช้พุทธปริวรรตศาสตร์ว่าด้วยกฎแห่งกรรม เพื่อการแก้ปัญหาเยาวชนในสังคมหลังนวยุค 4) เพื่อสร้างองค์ความรู้ใหม่ และรูปแบบการประยุกต์ใช้พุทธอรรถปริวรรตศาสตร์ ว่าด้วยกฎแห่งกรรม เพื่อการแก้ปัญหาเยาวชนในสังคมหลังนวยุคเป็นการวิจัยเชิงคุณภาพ ด้วยวิธีการวิจัยเชิงเอกสาร ภายใต้กระบวนการศึกษาเชิงวิเคราะห์ วิจักษ์ และวิธาน เพื่อนำไปสู่การสร้างองค์ความรู้ใหม่ทางปรัชญาและศาสนา ผลการวิจัยพบว่า เยาวชนและวัยรุ่น คือ คนหนุ่มสาวที่มีอายุไม่เกิน 25 ปี ลักษณะปัญหาของมนุษย์ตามกระบวนทรรศน์ปรัชญา ทุกคนมีปัญหาทั้งนั้น จากเล็กจนโต การวิเคราะห์สังคม 3 ยุค ตามกระบวนทรรศน์ปรัชญา ยุคดึกดำบรรพ์มองทุกอย่างว่า มาจากน้ำพระทัยของอำนาจลึกลับ ไม่มีกฎเกณฑ์ตายตัวอยู่ร่วมกันเป็นสังคมใหญ่ กระบวนทรรศน์ยุคโบราณ เริ่ม (450-300 ก่อนคริสตกาล) แบ่งเป็นสามยุคย่อย คือ “ยุคโบราณเริ่มต้น ยุคโบราณยุครุ่งเรือง ยุคโบราณยุคเสื่อม” กระบวนทรรศน์ปรัชญา 5 ยุค กระบวนทรรศน์ยุคดึกดำบรรพ์ เชื่อว่า มนุษย์ในยุคดึกดำบรรพ์อุบัติขึ้นมาจนถึง 2-3 ล้านปีมาแล้วชีวิตอยูตามธรรมชาติ กระบวนทัศน์โบราณ แนวคิดที่เชื่อว่า โลกมีกฎเกณฑ์การแก้ปัญหาหรือขจัดทุกข์มีกฎมีเกณฑ์ กระบวนทรรศน์ยุคกลาง เชื่อว่าโลกมีกฎเกณฑ์ แต่ยึดเอาความสุขในโลกหน้า โลกนี้จะอยู่อย่างไรไม่ค่อยเน้นความสำคัญนัก ปัญหาและรากเหง้าของปัญหาเยาวชนรุ่นใหม่ คือ ขาดการอบรมบ่มนิสัยหรือจริยธรรม และมีปัญหาทางจิตใจ วัตถุประสงค์ข้อที่ 2 แนวคิดอรรถปริวรรตศาสตร์ตามกระบวนทรรศน์ปรัชญาหลังนวยุค เป็นเรื่องของการปฏิบัติแห่งการตีความมากกว่าที่จะเป็นเรื่องของปรัชญา วัตถุประสงค์ข้อที่ 3 การสร้างองค์ความรู้ใหม่และรูปแบบการประยุกต์ใช้ แบ่งเป็น 4 ขั้นตอนหลักๆ คือ การสำรวจตรวจค้น การทดลอง การเรียนรู้จากการปฏิบัติ การปฏิบัติเพื่อให้เกิดการเรียนรู้ วัตถุประสงค์ข้อที่ 4 วิธีประยุกต์ใช้ การยึดมั่นในหลักกรรม การชี้ให้เห็นความสำคัญญของกฎแห่งกรรม และองค์ความรู้ใหม่ คือ การบูรณาการหลักไตรสิกขา หลักขันธ์ 5 และหลักไตรลักษณ์ เข้ากับพุทธอรรถปริวรรตศาสตร์เข้ากับหลัก กรรมและกฎแห่งกรรม เพื่อการอธิบาย การเกิดขึ้นของกรรม ความใกล้ชิดของกรรมกับชีวิตคนมนุษย์ ตั้งแต่เกิดจนตาย

References

กรมการศาสนา กระทรวงศึกษาธิการ. (2525). พระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับหลวง. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์กรมการศาสนา กระทวรงศึกษาธิการ.

กรมพินิจและคุ้มครองเด็กและเยาวชน. (2554). ระเบียบกรมพินิจและคุ้มครองเด็กและเยาวชนว่าด้วยหลักสูตร การฝึกอบรมเด็กและเยาวชน พุทธศักราช 2554. กรุงเทพฯ: กรมพินิจและคุ้มครองเด็กและเยาวชน.

จักรพันธ์ สุทธิธรรม. (2561). ศึกษาการรับผลกรรมในพุทธปรัชญาเถรวาทที่มีอิทธิพลต่อการดำเนินชีวิต. วารสารพุทธมัคค์ ศูนย์วิจัยธรรมศึกษา สำนักเรียนวัดอาวุธวิกสิตาราม. ปีที่ 3 ฉบับที่ 1 มกราคม-มิถุนายน, 2561: 19-25.

ชัชฎาภรณ์ อยู่เย็นเป็นสุข. (2561). การศึกษาพุทธปรัชญาเพื่อการพัฒนาที่ยั่งยืน. วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต (การเมืองและยุทธศาสตร์การพัฒนา). คณะพัฒนาสังคมและสิ่งแวดล้อม: สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์.

เบญจวรรณ ชยางกูร ณ อยุธย. (2559). แนวทางการอธิบายเรื่องนรกและสวรรค์ในพุทธศาสนาสำหรับคนรุ่นใหม่. วารสารพุทธมัคค์ ศูนย์วิจัยธรรมศึกษา สำนักเรียนวัดอาวุธวิกสิตาราม. ปีที่ 1 ฉบับที่ 1 มกราคม-มิถุนายน, 2559: 44-53.

พระธรรมปิฎก (ป.อ. ปยุตฺโต). (2546). พจนานุกรมพุทธศาสน์ ฉบับประมวลศัพท์. พิมพ์ครั้งที่ 11. กรุงเทพฯ: มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ.ปยุตฺโต). (2551). พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลธรรม. พิมพ์ครั้งที่ 17. กรุงเทพฯ: มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ.ปยุตฺโต). (2559). พุทธธรรม ฉบับปรับขยาย. พิมพ์ครั้งที่ 46. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์ บริษัท สหธรรมิก จำกัด.

มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. กรุงเทพฯ: มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

มหามกุฏราชวิทยาลัย. (2539). อภิธัมมัตถสังคหบาลีและอภิธัมมัตถวิภาวินีฎีกา ฉบับแปลเป็นไทย. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์มหามกุฏราชวิทยาลัย.

มหามกุฏราชวิทยาลัย. (2548). พระไตรปิฎกอรรถกถาภาษาไทย. นครปฐม: โรงพิมพ์มหามกุฏราชวิทยาลัย ในพระบรมราชูปถัมภ์.

วีรณัฐ โรจนประภา, สมบูรณ์ บุญโท และสวัสดิ์ อโณทัย. (2562). การนำกระบวนทรรศน์ปรัชญาหลังนวยุค และพุทธปรัชญามาสร้างสังคมแห่งสัมมาปัญญาในประเทศไทย 4.0. วารสารเซนต์จอห์น. ปีที่ 22 ฉบับที่ 30 มกรคม- มิถุนายน, 2562: 1-37.

วีรชาติ นิ่มอนงค์. (2552). การศึกษาวิเคราะห์ทฤษฎีอรรถปริวรรตศาสตร์ในคัมภีร์พุทธปรัชญาเถรวาทเถรวาท. รายงานการวิจัยฉบับสมบูรณ์. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยอัสสัมชัญ.

วีรชาติ นิ่มอนงค์. (2558). เฮอร์เมนูติกส์: ศาสตร์แห่งความเข้าใจ (ตีความ) ของพระพุทธปรัชญา (ศาสนา) เถรวาทและมหายานเชิงเปรียบเทียบ. วารสารสารนิพนธ์พุทธศาสตรบัณฑิต, 2558. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

วีรชาติ นิ่มอนงค์. (2560). เฮอร์เมนูติกส์: ศาสตร์แห่งความเข้าใจ (ตีความ) ของพระพุทธปรัชญา (ศาสนา) เถรวาทและมหายานเชิงเปรียบเทียบ. วารสารมหาจุฬาวิชาการ. ปีที่ 2 ฉบับที่ 1, 2560: 79-92.

สุรวัฒน์ หิรัณย์สิริกุล. (2563). แนวทางการนำเสนอเรื่องกรรมที่สอดคล้องกับสังคมไทยปัจจุบัน. วารสารสังคมศาสตร์และมานุษยวิทยาเชิงพุทธ. ปีที่ 5 ฉบับที่ 2 กุมภาพันธ์, 2563: 138-154.

อุทัย สติมั่น. (2561). จักกวัตติสูตร: ศึกษาวิเคราะห์บนฐานทฤษฎีอรรถปริวรรตศาสตร์. ธรรมธารา วารสารวิชาการทางพุทธปรัชญาเถรวาท. ปีที่ 4 ฉบับที่ 1 (ฉบับรวมเล่มที่ 6), 2561: 30-66.

วารสารวิจัยธรรมศึกษา

เผยแพร่แล้ว

06/21/2022

How to Cite

ดวงเนตร พ. จ., บุญโท ส., & อโณทัย ส. (2022). รูปแบบการประยุกต์ใช้พุทธอรรถปริวรรตศาสตร์ว่าด้วยเรื่องกฎแห่งกรรม เพื่อการแก้ปัญหาเยาวชนในสังคมหลังนวยุค. วารสารวิจัยธรรมศึกษา, 5(1), 25–35. สืบค้น จาก https://so07.tci-thaijo.org/index.php/dsr/article/view/1341