สุนทรียสนทนา: เครื่องมือของกระบวนทรรศน์หลังนวยุคสายกลาง
คำสำคัญ:
สุนทรียสนทนา, กระบวนทรรศน์หลังนวยุค, สายกลางบทคัดย่อ
การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาหลักปรัชญาพื้นฐานของกระบวนการสุนทรียสนทนา โดยการวิเคราะห์เชิงปรัชญาจากปรัชญาสุนทรียสนทนา ปรัชญากระบวนทรรศน์ และปรัชญาจิตวิทยา ผลการวิจัยพบว่า 1) สุนทรียสนทนามีปรัชญาเป็นพื้นฐาน 2) มีจุดเน้นต่างกันในกระบวนทรรศน์ปรัชญาที่แตกต่างกัน 3) มีฐานะเป็นเครื่องมือ 4) ใช้ปรากฎการณ์วิทยาเป็นแนวทาง 5) เป็นเครื่องมือลดความขัดแย้ง และ 6) เป็นกระบวนการในการพัฒนาคุณภาพชีวิตของมนุษย์ ผู้ทรงคุณวุฒิแนะนำในเชิงหลักการและเทคนิคว่าต้องให้เข้าใจในระดับปรัชญาเพื่อการประยุกต์ใช้ในตรงกับบริบทและวัฒนธรรมไทย การใส่วงเล็บ การถอดสัญญะเพื่อลดอคติ เน้นการฟังอย่างตั้งใจ และให้ทำตนเป็นผู้สังเกตการณ์ มีความเคารพระหว่างกัน ไม่มีผู้นำ และฝึกฝนเพื่อให้รู้จักตนเองยิ่งขึ้น การวิจัยนี้สามารถนำไปประยุกต์ใช้ในการจัดการวงสุนทรียสนทนาที่ดี กระบวนการการเรียนการสอน และการเรียนรู้ตลอดชีวิตสำหรับทุกคน
เอกสารอ้างอิง
กีรติ บุญเจือ. (2546). ปรัชญาภาษาชาวบ้าน. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยเซนต์จอห์น.
วรภัทร์ ภู่เจริญ. (2552). Dialogue คิดลงสู่ในไหลลงสู่ปัญญา. กรุงเทพฯ: อริยชน.
เอนก สุวรรณบัณฑิต และกีรติ บุญเจือ. (2558). สังคมบนฐานความรู้และสันติภาพ. รมยสาร. 13(2): 149-59.
เอนก สุวรรณบัณฑิต และกีรติ บุญเจือ. (2560). ปรัชญาจิตวิทยา. กรุงเทพฯ: สุนทรฟิล์ม
Buber, M. (2000). I and You. Trans by Smith, RG. London, Scribner classics.
David Bohm. (2004). On dialogue. New York, Routledge.
Gordon, M. (2011). Listening as embracing the other: Martin Buber?s philosophy of dialogue. Educational theory. 61(2): 207-19.
Heidegger M. (1976). The question concerning technology and other essays. Lovitt, W., Trans. New York: Harper & Row.
Martin, JP. (1987). Toward a post-critical paradigm. New Testament Studies, 33(03), 370-385.
Rosen, S. M. (2003). Phenomenology, self-reference, and Bohmian dialogue. meeting of Society for Phenomenology and the Human Sciences, Boston, MA.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
