Theravada Buddhist Philosophy’s the Concept of Bodhisattva in the Viewpoint of Mahayana
Keywords:
Bodhisattva, Theravada Buddhist Philosophy, MahayanaAbstract
This article has objectives to find answers about the importance of the Bodhisattva concept of both Theravada and Mahayana Buddhist philosophy. This article, it was found that:- Both concepts will give the meaning of the Bodhisattva that is, a person who intends and has the intent to attain enlightenment or is a person who has practiced the prestige to attain enlightenment as a Buddha. Therefore preaching the dharma to save all beings from suffering. Including the process and the duration of performing the prestige are no different. For the questionnaire, there were two issues:- Mahayana Buddhist philosophy places more importance on mercy than wisdom. It arises from the image of a Bodhisattva who practiced his virtue by helping all living beings with mercy. But he did not deny the use of wisdom. As for the Theravada people, they did not deny the use of mercy, but in practicing charisma, there was always the use of hidden wisdom, even if it was a charismatic practice. And another issue related to Mahayana Buddhist philosophy tends to give more importance to self-sacrifice for others, but Theravada Buddhism teaches others to sacrifice. Even though the Theravada side is viewed like this, when carefully considered, it can be seen that such sacrifices have implications of mercy and wisdom, as in the example of Vessantara. However, there may be an unclear picture like the way of practicing Mahayana that focuses on helping others by self-sacrifice.
References
ฉัตรสุมาลย์ กบิลสิงห์ ษัฎเสน. (2538). พระพุทธศาสนาแบบธิเบต. กรุงเทพฯ: เคล็ดไทย.
บรรจบ บรรณรุจิ. (2549). พระเวสสันดรชาดก มหาบุรุษแห่งหิมพานต์. กรุงเทพฯ: บริษัทอมรินทร์ พริ้นติ้งแอนด์พับลิชชิ่ง จำกัด.
บุณย์ นิลเกษ. (2526). พุทธศาสนามหายาน. กรุงเทพฯ: แพร่พิทยา.
ประพจน์ อัศววิรุฬหการ. (2523). “การศึกษาเชิงวิเคราะห์เรื่องพระโพธิสัตว์ในคัมภีร์เถรวาทและคัมภีร์มหายาน”. วิทยานิพนธ์อักษรศาสตรมหาบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ประทุม อังกูรโรหิต. (2553). พระมหาประณิธานของพระโพธิสัตว์ : ข้อโต้แย้งทางปรัชญา. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์ แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
พระธรรมโกศาจารย์ (ชอบ อนุจารี). (2513). ปริทรรศน์เวสสันดรชาดก. กรุงเทพฯ: เจริญชัยการพิมพ์.
พระธรรมธีรราชมหามุนี (โชดก าณสิทฺธิเถร). (ม.ป.ป). พระมาลัยลงไปโปรดสัตว์นรก. กรุงเทพฯ: พ็อกเก็ต บุ๊คส์.
พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ.ปยุตฺโต). (2553). พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลศัพท์ (ชำระเพิ่มเติมช่วงที่ 1/เสริม). พิมพ์ครั้งที่ 14. กรุงเทพฯ: บริษัท ธนธัชการพิมพ์.
พระพรหมโมลี (วิลาศ าณวโร). (2545). มุนีนาถทีปนี. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์ดอกหญ้า.
พระรัตนปัญญาเถระ. (2540). ชินกาลบาลีปกรณ์. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระมหาสมจินต์ สมฺมาปญฺโ. (2544). พุทธปรัชญา: สาระและพัฒนาการ. กรุงเทพฯ: มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พุทธทาสภิกขุ. (2543). คำสอนฮวงโป. กรุงเทพฯ: ธรรมสภา.
เพชรรุ่ง เทียนปิ๋วโรจน์. (2563). “พระโพธิสัตว์อวโลกิเตศวรศิลปะศรีวิชัยที่ค้นพบในภาคใต้ของดินแดนประเทศไทยตั้งแต่คริสต์ศตวรรษที่ 8-13”. วารสารศิลปศาสตร์ มหาวิทยาลัยสงขลา- นครินทร์. ปีที่ 12 ฉบับที่ 1 (2020): มกราคม-มิถุนายน 2563: 158.
มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
วศิน อินทสระ. (2531). สาระสำคัญแห่งพุทธปรัชญามหายาน. พิมพ์ครั้งที่ 4. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์บรรณาคาร.
. (2532). พุทธปรัชญามหายาน. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
สุมาลี มหณรงค์ชัย. (2546). พุทธศาสนามหายาน. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์สยาม.
.( 2552). ทธศาสนามหายาน (ฉบับปรับปรุงแก้ไข). กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์ศยาม.
แสง มนวิทูร. (2517). ชินกาลมาลีปกรณ์. กรุงเทพฯ: กรมศิลปากร.
สมภาร พรมทา. (2540). พุทธศาสนามหายานนิกายหลัก. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สมภาร พรมทา, ศ.ดร. คำบรรยายเรื่อง “ความแตกต่างทางปรัชญาระหว่างเถรวาทและมหายาน”, บรรยายแก่นิสิตปริญญาเอก สาขาวิชาพระพุทธศาสนา มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย, เมื่อวันที่ 18 พฤศจิกายน 2561, [ออนไลน์], แหล่งที่มา: https://www. youtube.com/
watch?v=FC-XUXwNTFM [25 พฤศจิกายน 2565]
สมเด็จพระสังฆราชเจ้า กรมหลวงวชิรญาณวงศ์. (2498). พระปฐมสมโพธิกถา. พิมพ์ครั้งที่ 7. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์มหามกุฏราชวิทยาลัย.
สมเด็จพระพุทธโฆษาจารย์ (ป.อ. ปยุตฺโต), “พระพุทธศาสนาในอาเซีย”. [ออนไลน์]. แหล่งที่มา: https://www.watnyanaves.net/en/book-reading/289/10 [24 พฤศจิกายน 2565]
เสฐียร พันธรังสี, ศ.พิเศษ, ราชบัณฑิต. (2543). พุทธศาสนามหายาน. พิมพ์ครั้งที่ 4. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์สุขภาพใจ.
เสถียร โพธินันทะ. (2516). ชุมนุมพระสูตรมหายาน. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์บรรณาคาร.
.(2543). ประวัติพระพุทธศาสนา. พิมพ์ครั้งที่ 4. กรุงเทพฯ: มหามกุฏราชวิทยาลัย.
.(2543). กระแสพุทธธรรมฝ่ายมหายาน. กรุงเทพฯ: มหามกุฏราชวิทยาลัย.
.(2555). ปรัชญามหายาน. พิมพ์ครั้งที่ 6. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์มหามกุฏราชวิทยาลัย.
อภิชัย โพธิ์ประสิทธิ์ศาสต์. (2520). พระพุทธศาสนามหายาน. กรุงเทพฯ: กรุงสยามการพิมพ์.
Additional Files
Published
How to Cite
Issue
Section
Categories
License
Copyright (c) 2024 Journal of Dhammasuksa Research

This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.