การพัฒนากลยุทธ์การสื่อสารทางการตลาดออนไลน์ ที่มีอิทธิพลต่อความตั้งใจสั่งวัตถุมงคลบูชา ของผู้บริโภคในประเทศไทย
คำสำคัญ:
การตลาดออนไลน์, วัตถุมงคลบูชาบทคัดย่อ
การวิจัยนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อความตั้งใจสั่งวัตถุมงคลเพื่อบูชาของผู้บริโภคในประเทศไทย 2) พัฒนารูปแบบกลยุทธ์การสื่อสารทางการตลาดออนไลน์ (Online Marketing Communication) ที่มีต่อความตั้งใจสั่งวัตถุมงคลเพื่อบูชาของผู้บริโภคในประเทศไทยและ 3) เพื่อตรวจสอบความสอดคล้องของรูปแบบกลยุทธ์การสื่อสารทางการตลาดออนไลน์ที่มีต่อความตั้งใจสั่งวัตถุมงคลบูชาของผู้บริโภคในประเทศไทย การวิจัยครั้งนี้ใช้เทคนิคการวิจัยแบบผสาน โดยใช้การวิจัยเชิง คุณภาพ ได้แก่ การสัมภาษณ์เชิงลึกผู้ทรงคุณวุฒิและใช้การวิจัยเชิงปริมาณโดยใช้แบบสอบถามเป็น เครื่องมือสํารวจความคิดเห็นเกี่ยวกับปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อความตั้งใจสั่งวัตถุมงคลบูชาของผู้บริโภคในประเทศไทย จากกลุ่มตัวอย่างจํานวน 350 คน วิเคราะห์ข้อมูลจากการวิจัยเชิงคุณภาพด้วยการวิเคราะห์เนื้อหา และจากการวิจัยเชิงปริมาณด้วย ด้วยสถิติเชิงพรรณนา ได้แก่ ร้อยละ ค่าเฉลี่ย และส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐานและสถิติเชิงอนุมาน ได้แก่ การใช้สมการเชิงโครงสร้าง ผลการวิจัยพบว่า กลยุทธ์การสื่อสารทาง การตลาดออนไลน์มีอิทธิพลเชิงบวกทางตรงต่อความไว้วางใจ การบอกต่อแบบปากต่อปากและการตั้งใจ ซื้อเช่าวัตถุมงคล ความไว้วางใจมีอิทธิพลเชิงบวกทางตรงต่อการบอกต่อแบบปากต่อปาก การตั้งใจสั่งวัตถุมงคลการบอกต่อแบบปากต่อปากมีอิทธิพลทางตรงมีอิทธิพลเชิงบวกทางตรงต่อการตั้งใจสั่งวัตถุมงคล โดยมีค่าดัชนีความกลมกลืนของโมเดล χ2 = 67.10, df = 52, p-value = 0.07753, GFI = 0.98, AGFI = 0.97, SRMR = 0.016, RMSEA = 0.022, CN = 694.69
References
ฉันทิชย์ กระแสสินธุ์. (2514). พระเครื่อง. พระนคร: กองการพิมพ์ สํานักงานสลากกินแบ่งรัฐบาล.
ณัฐพล อยู่รุ่งเรืองศักดิ์. (2558). คติความเชื่อและพุทธพาณิชย์ ประวัติศาสตร์ผ่านพระเครื่อง. นครปฐม: มหาวิทยาลัยศิลปากร.
เทพย์ สาริกบุตร. (2509). พุทธาภิเษกพิธี พิธีกรรมปลุกเสกพระเครื่องรางของขลัง. พระนคร: ศิลปาบรรณาคาร.
ศรีศักร วัลลิโภดม. (2537). พัฒนาการทางสังคมและวัฒนธรรมไทย. กรุงเทพฯ: อมรินทร์.
ศักดิ์ สุริยัน. (2519). พระกริ่งพระปิดตาที่สําคัญและเครื่องรางของขลัง. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์บํารุงนุกูลกิจ.
สุธน ศรีหิรัญ. (2519). หลวงพ่อสนิท. จักรวาลพระเครื่อง, 2(17), 25-27.
อรรคเดช กฤษณะดิลก. (2546). ปทานุกรมพระเครื่องชุดเบญจภาคี. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์คุรุสภา ลาดพร้าว.
Browne, J.A. and Howarth, E. (1977). A Comprehensive Factor Analysis of Personality Questionnaire Items: A Test of Twenty Putative Factor Hypotheses. Multivariate Behavioral Research, 12(4), 339-427.
Chaudhuri, A. and Holbrook, M.B. (2001). The Chain of Effects from Brand Trust and Brand Affect to Brand Performance: The Role of Brand Loyalty. Journal of Marketing, 65(2), 81-93.
Groger, L. and Buttle, F. (2014). Word-of-mouth Marketing Influence on Offline and Online Communications: Evidence from Case Study Research. Journal of Marketing Communications, 20(1), 21-41.
Lee, J., Park, D., and Han, I. (2011). The Different Effects of Online Consumer Reviews on Consumers' Purchase Intentions Depending on Trust in Online Shopping Malls: An Advertising Perspective. Internet Research, 21(2), 187-206.
Reza Jalilvand, M. and Samiei, N. (2012). The Effect of Electronic Word of Mouth on Brand Image and Purchase Intention: An Empirical Study in the Automobile Industry in Iran. Marketing Intelligence & Planning, 30(4), 460-476.
Toor, A., Husnain, M., and Hussain, T. (2017). The Impact of Social Network Marketing on Consumer Purchase Intention in Pakistan: Consumer Engagement as a Mediator. Asian Journal of Business and Accounting, 10(1), 167-199.
Downloads
เผยแพร่แล้ว
How to Cite
ฉบับ
บท
License
ผู้เขียนบทความ และผู้นำส่งบทความ จะต้องเป็นผู้รับผิดชอบในเรื่องลิขสิทธิ์ตามที่กฎหมายบัญญัติไว้ทุกประการ ไม่ว่าจะเป็นในเรื่องของ สิทธิ์แห่งความเป็นเจ้าของบทความ สิทธิ์แห่งการได้มาซึ่งบทความ สิทธิ์ของการได้มาซึ่งข้อมูลที่ปรากฏอยู่ในบทความ สิทธิ์ของการใช้เครื่องมือเพื่อการประมวลผล หรือสิทธิ์อื่นใดอันเกี่ยวข้องกับบทความ วารสาร “สยามวิชาการ” เป็นผู้ซึ่งได้รับอนุญาตให้นำบทความออกเผยแพร่โดยสุจริตเท่านั้น สิทธิ์ทั้งปวงอันเกี่ยวข้องกับบทความยังเป็นของเจ้าของสิทธิ์อยู่ สิทธิ์นั้นไม่ได้ถูกถ่ายโอนมาเป็นของวารสารฯ แต่อย่างใด
ข้อความที่ปรากฏอยู่ในบทความนั้น ถือเป็นทัศนะอิสระของผู้เขียน โดยผู้เขียนแต่ละท่านให้การรับรองว่าบทความของตนมิได้ละเมิดลิขสิทธิ์อันเป็นของผู้อื่น วารสารฯ และ ผู้ทรงคุณวุฒิกลั่นกรองบทความ เป็นแต่เพียงผู้ให้ความเห็นเรื่องคุณภาพของเนื้อหา และความเหมาะสมของรูปแบบการนำเสนอเท่านั้น วารสารบริหารธุรกิจ มหาวิทยาลัยสยาม และ ผู้ทรงคุณวุฒิกลั่นกรองบทความ ไม่มีส่วนรับผิดชอบต่อข้อความใดๆ อันเกิดจากทัศนะ และสิทธิ์ในการตีพิมพ์และเผยแพร่ของผู้เขียน