ปัจจัยความสำเร็จของโรงเรียนในการพัฒนาชุมชนให้เป็นชุมชนเข้มแข็ง กรณีศึกษา: โรงเรียนวัดใหม่ดงสัก ที่มีต่อชุมชนบ้านท่าเตียน ตำบลไทรโยค อำเภอไทรโยค จังหวัดกาญจนบุรี

ผู้แต่ง

  • ณัฏฐ์พัฒชา เดชะ หลักสูตรศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารและพัฒนาสังคม มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์
  • ชัยรัตน์ วงศ์กิจรุ่งเรือง สาขาพัฒนาสังคม คณะสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์

DOI:

https://doi.org/10.60101/jla.2025.6.1.5084

คำสำคัญ:

ปัจจัยแห่งความสำเร็จของโรงเรียน , การพัฒนาชุมชน , ชุมชนเข้มแข็ง

บทคัดย่อ

โรงเรียนวัดใหม่ดงสัก มีบทบาทเป็นอย่างมาก ที่ทำให้ชุมชนบ้านท่าเตียน ได้รับเลือกให้เป็นชุมชนต้นแบบในการเป็นชุมชนเข้มแข็งของจังหวัดกาญจนบุรี ดังนั้น บทความวิจัยนี้ จึงมีวัตถุประสงค์ เพื่อศึกษาปัจจัยความสำเร็จของโรงเรียนในการพัฒนาชุมชนให้เป็นชุมชนเข้มแข็ง การศึกษานี้เป็นงานวิจัยเชิงวิจัยคุณภาพ เก็บข้อมูลจากผู้ให้ข้อมูลสำคัญคือ ผู้นำชุมชน ผู้นำฝ่ายปกครอง ผู้นำทางศาสนา ผู้อำนวยการโรงเรียน บุคลากรครู และชาวบ้าน จำนวน 17 คน โดยใช้การสังเกตแบบมีส่วนร่วม และการสัมภาษณ์เชิงลึก เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัยคือ แบบสัมภาษณ์กึ่งโครงสร้าง แล้วจึงนำมาวิเคราะห์เชิงพรรณนา  ผลการศึกษาพบว่า ปัจจัยที่ทำให้โรงเรียนวัดใหม่ดงสัก ประสบความสำเร็จในการพัฒนาชุมชนบ้านท่าเตียนให้เป็นชุมชนเข้มแข็ง มีดังนี้ 1) ภาวะผู้นำ การที่ผู้อำนวยการโรงเรียน มีความเป็นผู้นำในการพัฒนาโรงเรียน และพัฒนาชุมชน 2) การทำงานเป็นทีม มีการทำงานร่วมกันเป็นทีม ระหว่างโรงเรียนกับผู้นำชุมชนและคนในชุมชน 3) การมีส่วนร่วมในการพัฒนา คนในชุมชนส่วนใหญ่ให้การยอมรับ และต้องการเข้ามามีส่วนร่วมในโครงการพัฒนาต่างๆที่เข้ามาในชุมชน โดยผ่านหรือคิดสร้างสรรค์จากครูของโรงเรียนวัดใหม่ดงสัก 4) การสื่อสาร โรงเรียนมีการสื่อสารที่ได้มีการดำเนินงานอย่างจริงจังและต่อเนื่อง ซึ่งมีส่วนต่อการสนับสนุนชุมชนให้มีความรู้ ความเข้าใจ ยอมรับและเข้ามามีส่วนร่วมในกิจกรรมของชุมชน 5) การสร้างจิตสำนึก โรงเรียนสามารถช่วยกระตุ้นให้คนในชุมชนสร้างจิตสำนึกว่า ตนเองเป็นเจ้าของปัญหาของชุมชน และมีเจตจำนงที่จะเข้าร่วมรับผิดชอบและแก้ไขปัญหาร่วมกัน

เอกสารอ้างอิง

โกวิทย์ พวงงาม. (2562). การจัดการตนเองของชุมชนและท้องถิ่น (พิมพ์ครั้งที่ 2). ธรรมสาร.

ขวัญใจ พุ้มโอ. (2562). รูปแบบการบริหารงานเพื่อส่งเสริมความสัมพันธ์ระหว่างโรงเรียนกับชุมชน สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษา เขต 6. [วิทยานิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต ไม่ได้ตีพิมพ์]. มหาวิทยาลัยนอร์ทกรุงเทพ.

คณะกรรมาธิการการแก้ไขปัญหาความยากจนและลดความเหลื่อมล้ำ วุฒิสภา. (2564). รายงานการพิจารณาศึกษา เรื่อง การจัดการตำบลเข้มแข็งเพื่อสร้างสุขภาวะองค์รวมตามแนวยุทธศาสตร์ชาติและแผนการปฏิรูปประเทศ ของคณะกรรมาธิการการแก้ปัญหาความยากจนและลดความเหลื่อมล้ำ. สำนักงานเลขาธิการวุฒิสภา.

ชาย โพธิสิตา. (2554). ศาสตร์และศิลป์แห่งการวิจัยเชิงคุณภาพ. อมรินทร์พริ้นติ้งฯ.

ชูชาติ พ่วงสมจิตร์. (2560). การสร้างความสัมพันธ์ระหว่างโรงเรียนกับชุมชน. วารสารมนุษยศาสตร์ สังคมศาสตร์และศิลปะ มหาวิทยาลัยศิลปากร, 10(2), 13-43.

ไชยา ภาวะบุตร. (2555). ภาวะผู้นำทางวิชาการในสถานศึกษา. คณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏสกลนคร.

ติน ปรัชญพฤทธิ์. (2552). ทฤษฎีองค์การ (Organization theory) (พิมพ์ครั้งที่ 5). อินทภาษ.

นฤมล โยคานุกุล. (2556). ภาวะผู้นำการเปลี่ยนแปลงของผู้บริหารสถานศึกษาขั้นพื้นฐาน สังกัดองค์การการบริหารส่วนจังหวัดนครราชสีมา. [สารนิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต ไม่ได้ตีพิมพ์]. มหาจุฬาลงกรณ์ราชวิทยาลัย.

นาวิน แกละสมุทร. (2562). การส่งเสริมความสัมพันธ์ระหว่างโรงเรียนกับชุมชนของโรงเรียนวัดใหม่บ้านบ่อ สำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาสมุทรสาคร. วารสาร มจร พุทธปัญญาปริทรรศน์, 4(3), 569-580.

ปฏิภาณ ศาสตร์อำนวย, กาญจนา บุญภักดิ์ และบุญจันทร์ สีสันต์. (2561). ปัจจัยที่ส่งผลต่อการความสัมพันธ์ระหว่างโรงเรียนกับชุมชน สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาสมุทรปราการเขต 2. วารสารคุรุศาสตร์อุตสาหกรรม, 17(1), 129-134.

ประเวศ วะสี. (2546). สร้างความเข้มแข็งของชุมชน ชุมชนคือจุดยุทธศาสตร์ชาติ. มูลนิธิสาธารณสุขแห่งชาติ.

รณกร ไข่นาค, ประยูร แสงใส และพระครูกิตติญาณวิสิฐ. (2562). แนวทางการสร้างความสัมพันธ์ตามหลักพุทธบริหารการศึกษาระหว่างโรงเรียนกับชุมชนในโรงเรียนสังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษาเขต 3 จังหวัดพระนครศรีอยุธยา. วารสารครุศาสตร์ปริทรรศน์ฯ, 6(1), 133-144.

รังสรรค์ ประเสริฐศรี. (2551). ภาวะผู้นำ (พิมพ์ครั้งที่ 2). ธนธัชการพิมพ์.

วันเพ็ญ รัตนอนันต์. (2555). การศึกษาภาวะผู้นำการเปลี่ยนแปลงของผู้บริหารสถานศึกษา สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาฉะเชิงเทรา เขต 2. [วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต ไม่ได้ตีพิมพ์]. มหาวิทยาลัยบูรพา.

World Bank Group. (2567). การวิเคราะห์แนวทางการพัฒนาประเทศอย่างเป็นระบบสำหรับประเทศไทย (ฉบับปรับปรุง) พ.ศ. 2567: ยกระดับการขับเคลื่อนเศรษฐกิจ. www.worldbank.org/thailand

สร้อยตระกูล (ติวยานนท์) อรรถมานะ. (2550). พฤติกรรมองค์การ: ทฤษฎีและการประยุกต์. มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2554). การศึกษาวิเคราะห์ปัจจัยทางเศรษฐกิจ สังคมและวัฒนธรรมที่สนับสนุนให้ชุมชนเข้มแข็ง. สำนักงานฯ.

สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2559). แผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ ฉบับที่สิบสอง พ.ศ. 2560-2564. สำนักนายกรัฐมนตรี.

อนวัช รังสรรค์ และพนมพร จันทรปัญญา. (2561). กระบวนการสร้างความสัมพันธ์ระหว่างโรงเรียนกับชุมชนประถมศึกษาในอำเภอดอยเต่า จังหวัดเชียงใหม่. วารสารวิชาการมหาวิทยาลัยอีสเทิร์น, 12(2), 115-130.

อรรถวิท ชื่นจิตต์. (2557). ภาวะผู้นำการเปลี่ยนแปลงและวัฒนธรรมองค์กรที่ส่งผลต่อแรงจูงใจในการปฏิบัติงานของพนักงานบริษัทเอกชนรุ่นเจนเนอเรชั่นวายในเขตกรุงเทพมหานคร. [การค้นคว้าอิสระปริญญามหาบัณฑิต ไม่ได้ตีพิมพ์]. มหาวิทยาลัยกรุงเทพ.

ดาวน์โหลด

เผยแพร่แล้ว

2025-06-30

รูปแบบการอ้างอิง

เดชะ ณ., & วงศ์กิจรุ่งเรือง ช. (2025). ปัจจัยความสำเร็จของโรงเรียนในการพัฒนาชุมชนให้เป็นชุมชนเข้มแข็ง กรณีศึกษา: โรงเรียนวัดใหม่ดงสัก ที่มีต่อชุมชนบ้านท่าเตียน ตำบลไทรโยค อำเภอไทรโยค จังหวัดกาญจนบุรี. วารสารศิลปศาสตร์ มทร.ธัญบุรี, 6(1), 30–41. https://doi.org/10.60101/jla.2025.6.1.5084

ฉบับ

ประเภทบทความ

บทความวิจัย