ยุคแห่งการปรับตัวของการจัดการทรัพยากรมนุษย์

ผู้แต่ง

  • ชวาลินี ชนะสงคราม
  • วีรพงษ์ เที่ยงสันเที้ยะ
  • อภิสิทธิ์ สุขอุดม
  • Kanokporn Krutpapan RMUTT

คำสำคัญ:

การปรับตัว , การจัดการ , ทรัพยากรมนุษย์

บทคัดย่อ

บทความวิชาการนี้มีวัตถุประสงค์ศึกษาการจัดการทรัพยากรมนุษย์ในยุคแห่งการเปลี่ยนแปลง ขอบเขตทรัพยากรมนุษย์ในยุคถัดไป กระบวนการบริหารจัดการทรัพยากรมนุษย์ ประโยชน์ของการศึกษาผลกระทบและกลยุทธ์ในการจัดการทรัพยากรมนุษย์ ทรัพยากรมนุษย์ในยุค 4.0 มุมมองธุรกิจและการทำงานในยุคปัจจุบันจะเน้นผู้ที่มีความสามารถ ไหวพริบในการทำงาน การจัดการข้อมูลทางธุรกิจและกลยุทธ์ทางสังคมคือสิ่งที่ขาดไม่ได้ ดังนั้นฝ่ายทรัพยากรมนุษย์จะต้องอาศัยเทคโนโลยีช่วยในการพัฒนาประสบการณ์ของพนักงาน เสริมสร้างพลังให้แก่บุคลากร ทำให้บุคลากรมีส่วนร่วมและปรับตัวได้ในสภาพแวดล้อมทางธุรกิจที่เปลี่ยนแปลงอยู่ตลอดเวลา

References

จิรประภา อัครบวร เเละคณะ. (2552). การจัดการความรู้ (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพมหานคร: สำนักงานคณะกรรมการพัฒนา

ระบบราชการ.

ชวลิต ศุภศักดิ์ธำรง. (2561). บทบาทของฝ่ายการจัดการในการพัฒนาทรัพยากรมนุษย์. Veridian E-Journal, Silpakorn

University ฉบับภาษาไทย สาขามนุษยศาสตร์ สังคมศาสตร์ และศิลปะ, 11(2), 1702-1713.

ชัยรัตน์ ชามพูนท, กมลพร กัลยาณมิตร, สถิตย์ นิยมญาติ และทัศนีย์ ลักขณาภิชนชัช. (2564). การพัฒนาทรัพยากรมนุษย์

ในยุคการเปลี่ยนฉับพลันทางดิจิทัล. วารสารครุศาสตร์ปริทรรศน์ฯ, 8(1), 195-208.

ฑัมม์พร นิพนธ์พิทยา. (2561). ความสำคัญของการวิจัยทรัพยากรมนุษย์. วารสารวิจัยวิชาการ, 1(2), 121-136.

ทนงค์ศักดิ์ แสงสว่างวัฒนะ, ณัชนันทน์ ศิริไสยาสน์ และโชติ บดีรัฐ. “New Normal” วิถีชีวิตใหม่และการปรับตัวของคนไทย

หลังโควิด-19 : การงาน การเรียน และธุรกิจ. วารสารการบริหารการปกครองและนวัตกรรมท้องถิ่น, 4(3), 371-386.

ธนาสิทธิ์ เพิ่มเพียร. (2564). การสร้างประสบการณ์ที่ดีแก่ผู้สมัครงานแนวโน้มการสรรหาบุคลากรที่ผู้บริหาร HR ต้องรู้.

วารสารปัญญาภิวัฒน์, 13(1), 267-278.

ประคอง สุคนธจิตต์. (2562). ทรัพยากรมนุษย์ยุค 4.0. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์นายเรืออากาศ, 7, 17-28.

ผกาวรรณ ไพรัตน์ และวิษณุพงษ์ โพธิพิรุฬห์. (2564). อิทธิพลแนวทางปฏิบัติด้านการจัดการทรัพยากรมนุษย์ต่อพฤติกรรม

การสร้างนวัตกรรมในการทำงาน: การทบทวนวรรณกรรมอย่างเป็นระบบ. National & International Conference, 2(14), 486-495.

พัชรกันต์ นิมิตรศดิกุล และวิโรจน์ เจษฎาลักษณ์. (2559).กระบวนการบริหารทรัพยากรมนุษย์ของมหาวิทยาลัยราชภัฏ

นครปฐม. Veridian E-Journal, Silpakorn University ฉบับภาษาไทย สาขามนุษยศาสตร์ สังคมศาสตร์

และศิลปะ, 9(3), 631-652.

พิชญ์สินี มะโน. (2562). ผลกระทบจากการเปลี่ยนแปลงในยุค DIGITAL DISRUPTION ต่อการศึกษา.

วารสารครุศาสตร์อุตสาหกรรม, 18(1), 1-6.

ภัทราวดี ปรีจำรัส. (2564). ผลกระทบของการบริหารทรัพยากรมนุษย์เชิงรุกที่มีต่อผลการดำเนินงานของธุรกิจโรงแรม

ในประเทศไทย (วิทยานิพนธ์ปริญญาบริหารธุรกิจมหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัยมหาสารคาม, มหาสารคาม.

ภิราช รัตนันต์. (2558). พันธกิจและบทบาทของการบริหารทรัพยากรมนุษย์ในองค์การ. วารสารวิชาการและวิจัยสังคมศาสตร์,

(30), 1-16

วิชุดา สร้อยสุด, เมธินี อินทร์บัว, จีรภา มิ่งเชื้อ, ยุวดี เคน้ำอ่าง และโชติ บดีรัฐ. (2564). การจัดการทรัพยากรมนุษย์

หัวใจสำคัญของการขับเคลื่อนองค์กรยุคปัจจุบัน. .Journal of Modern Learning Development, 6(5),

-352.

วิภัสสร ยอดยิ่ง. (2564). บทบาทของนักบริหารทรัพยากรมนุษย์ในการรับมือกับสถานการณ์แพร่ระบาดของเชื้อไวรัส

โคโรน่า 2019 (COVID-19) (สารนิพนธ์ปริญญาการจัดการมหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัยมหิดล, นครปฐม.

สมบูรณ์ โตจิตร. (2564). บทบาทผู้นําในการพัฒนาองค์การ. วารสารการบริหารการศึกษา มมร.วิทยาเขตร้อยเอ็ด, 1 (3),

-70.

สมพิศ ทองปาน. (2559). HR เชิงรุกในยุคของการเปลี่ยนแปลง. วารสารบัณฑิตศึกษา มหาวิทยาลัยราชภัฏวไลอลงกรณ์

ในพระบรทราชูปถัมภ์, 10(3), 265-258.

อรรนพ เรืองกัลป์ปวงศ์ และสราวรรณ์ เรืองกัลป์ปวงศ์. (2564). บทบาทใหม่ของผู้นำการจัดการทรัพยากรมนุษย์ในยุค

เศรษฐกิจดิจิทัล. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มมร วิทยาเขตอีสาน, 2(3), 64-77.

Aslanertik, Banu Esra & Çolak, Murat. (2021). The Link Between Sustainability Reporting and The Core

Characteristics of Sustainable Human Resource Management. International Journal of

Contemporary Management Research Article, 57, 15-24. Retrieved From https://sciendo.com/pdf/10.2478/ijcm-2021-0010

Azizi, Mohammad Reza, Atlasi, Rasha, Ziapour, Arash, Abbas, Jaffar & Naemi, Roya. (2021). Innovative human

resource management strategies during the COVID-19 pandemic: A systematic narrative review approach. Heliyon, 7(6), e07233. Retrieved from https://doi.org/10.1016/j.heliyon.2021.e07233

Budhiraja, Sunil, Varkke, Biju & McKenna, Stephen. (2021). Work–life balance indicators and talent

management approach: a qualitative investigation of Indian luxury hotels. Employee Relations: The International Journal© Emerald Publishing Limited, 0142-5455. DOI 10.1108/ER-05-2021-02.

Fenech, Roberta. (2022). Human Resource Management in a Digital Era Through the Lens of Next Generation

Human Resource Managers. Journal of Management information and Decision Sciences, 25(S1), 1-10.

Higgins, Jeff. (2020). New Era for HR, A New Human Capital Reporting Standard. Retrieved on 25 May,

, from https://www.hcmi.co/post/a-new-era-for-hr-a-new-human-capital-reporting-standard

Lee, Soo-Hoon. (2021). An Attention-Based View of Strategic Human Resource Management. Academy of

Management Perspectives, 2(35), 237-247.

Downloads

เผยแพร่แล้ว

2022-06-30

How to Cite

ชนะสงคราม ช., เที่ยงสันเที้ยะ ว., สุขอุดม อ., & Krutpapan, K. (2022). ยุคแห่งการปรับตัวของการจัดการทรัพยากรมนุษย์. วารสารศิลปศาสตร์ มทร.ธัญบุรี, 3(1), 15–25. สืบค้น จาก https://so07.tci-thaijo.org/index.php/JLA/article/view/895