การเล่าเรื่องของชาติและท้องถิ่นจากหอศรีลำดวนเฉลิมพระเกียรติเกาะห้วยน้ำคำ : “ศรีสะเกษโบราณในศรีสะเกษสมัยใหม่”

ผู้แต่ง

  • ธันยพงศ์ สารรัตน์ คณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏศรีสะเกษ
  • ปิยวรรณ กันทอง คณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏศรีสะเกษ
  • สิริโชค สิงห์วงษา คณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏศรีสะเกษ
  • ภัคพล ทวี คณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏศรีสะเกษ
  • ธงชัย ชำนิกุล คณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏศรีสะเกษ

คำสำคัญ:

หอศรีลำดวนเฉลิมพระเกียรติ เกาะห้วยน้ำคำ, , ศรีสะเกษโบราณ, ศรีสะเกษสมัยใหม่, ท้องถิ่นนิยมทางวัฒนธรรม, ชาติพันธุ์, การเล่าเรื่อง

บทคัดย่อ

แนวคิดการจัดนิทรรศการสำหรับพิพิธภัณฑ์ยุคสมัยใหม่ภายใต้บรรยากาศของกระแสโลกาภิวัตน์ได้เปลี่ยนแปลงไป มีการใช้วัฒนธรรมเป็นแนวทางสำคัญในการจัดแสดง ซึ่งศรีสะเกษเป็นจังหวัดหนึ่งในภาคตะวันออกเฉียงเหนือของประเทศไทย เป็นหนึ่งในท้องถิ่นที่มีความเปลี่ยนแปลงไปในแนวทางดังกล่าว โดยเฉพาะหอศรีลำดวนเฉลิมพระเกียรติ เกาะห้วยน้ำคำ อำเภอเมืองฯ จังหวัดศรีสะเกษ ที่มีความเป็นพิพิธภัณฑ์เมืองที่สำคัญที่สุดของจังหวัดศรีสะเกษ ความเปลี่ยนแปลงที่เป็นรูปธรรมเห็นได้ชัดเจน คือ เทศบาลเมืองศรีสะเกษใช้งบประมาณจำนวนมากในการสร้างอาคารสมัยใหม่ที่มีความสะดวกสบายและทันสมัย มีลักษณะก้ำกึ่งระหว่างพิพิธภัณฑ์และหอคอยสูงชมเมือง พร้อมทั้งมีการพัฒนาห้องจัดแสดงเรื่องราวของศรีสะเกษสมัยก่อนประวัติศาสตร์จนถึงยุคอารยธรรมขอม นำเสนอพัฒนาการของศรีสะเกษในแต่ละยุคด้วย 4 ประเด็นหลักที่เชื่อมโยงกับประวัติศาสตร์แห่งชาติของไทยในประเด็นพัฒนาการทางการเมือง เศรษฐกิจ สังคมและวัฒนธรรม และความสัมพันธ์กับดินแดนใกล้เคียง ซึ่งสะท้อนถึงการนิยามความหมายให้กับอดีตศรีสะเกษ ภาพความสำคัญของศรีสะเกษในฐานะ “เมืองสำคัญในกลุ่มวัฒนธรรมเขมรป่าดงที่สืบสานต่อเนื่องมาอย่างยาวนานจากผู้คนหลายชาติพันธุ์โดยเฉพาะชาติพันธุ์ส่วย ลาว เขมร เยอ และชาวจีน” สืบเนื่องถึงบริบทการท่องเที่ยว การเมือง ท้องถิ่น นโยบายของรัฐ และชาติพันธุ์ แสดงให้เห็นถึงความเป็นท้องถิ่นนิยมทางวัฒนธรรมของเมืองศรีสะเกษสมัยใหม่ในพื้นที่ของพิพิธภัณฑ์ประวัติศาสตร์เมืองศรีสะเกษที่เป็นแหล่งให้ความรู้และประโยชน์ใช้สอยที่ควบคู่ไปกับความงาม

References

จีรยศ ธูปเมืองปักษ์. (2551). พิพิธภัณฑ์ท้องถิ่น: กรณีศึกษาพิพิธภัณฑ์วัดพรหมราช อำเภอปักธงชัย จังหวัดนครราชสีมา. การศึกษาเฉพาะบุคคลปริญญามหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยศิลปากร, คณะโบราณคดี, สาขาการจัดการทรัพยากรทางวัฒนธรรม.

เทศบาลเมืองศรีสะเกษ. (2565). คู่มือนำชมศูนย์แสดงพันธุ์สัตว์น้ำศรีสะเกษ อควาเรียมและหอศรีลำดวนเฉลิมพระเกียรติ. ศรีสะเกษ: เทศบาลเมืองศรีสะเกษ.

ธันยพงศ์. สารรัตน์. (2563). พิพิธภัณฑ์ท้องถิ่นกับการสร้างองค์ความรู้เรื่องอดีตของเมืองศรีสะเกษ. ในรวมบทคัดย่อการประชุมวิชาการประวัติศาสตร์ โบราณคดี และพิพิธภัณฑ์ศึกษา. กรุงเทพฯ: พิพิธภัณฑ์ธรรมศาสตร์เฉลิมพระเกียรติ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

ธันยพงศ์ สารรัตน์. (2564). ชุดความรู้เกี่ยวกับอดีตทางวัฒนธรรมในพิพิธภัณฑ์จังหวัดศรีสะเกษ. วารสาร วนัมฏองแหรกพุทธศาสตรปริทรรศน์, 2(1), 221-230.

ธวัช สุระบาล. (2561). มาลัยอักษรา ธวัช สุระบาล. ศรีสะเกษ: สำนักงานจังหวัดศรีสะเกษ.

นิติกร สิงห์ลอ. (2557). พิพิธภัณฑ์ชุมชนนครชุม จังหวัดกำแพงเพชร. การศึกษาเฉพาะบุคคลปริญญามหาบัณฑิต, สาขาสถาปัตยกรรม, คณะสถาปัตยกรรม, มหาวิทยาลัยศิลปากร.

เบน เอนเดอร์สัน. (2547). ชุมชนจินตกรรม: บทสะท้อนว่าด้วยกำเนิดและการแพร่ขยายของชาตินิยม. แปลโดย ชาญวิทย์ เกษตรศิริ และคณะ. กรุงเทพฯ: มูลนิธิโครงการตำราสังคมศาสตร์และมนุษยศาสตร์.

มูลนิธิเล็ก-ประไพ วิริยะพันธุ์. (2542).ประสบการณ์พิพิธภัณฑ์ท้องถิ่น. กรุงเทพฯ: มูลนิธิเล็ก-ประไพ วิริยะพันธุ์.

ปาลิดา ธนาโชติวัฒน์. (2553). พิพิธภัณฑ์ประวัติศาสตร์เมืองอุดรธานี. ภาคนิพนธ์ปริญญาบัณฑิต, สาขาการออกแบบทางสถาปัตยกรรม, คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์, มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลธัญบุรี.

ยงยุทธ ชูแว่น. (2560). ประวัติศาสตร์ท้องถิ่นไทย. กรุงเทพฯ: ยิปซี กรุ๊ป.

วนิษา ติคำ. (2553). การจัดการพิพิธภัณฑ์เชิงบูรณาการ: กรณีศึกษาพิพิธภัณฑ์ชุมชนท้องถิ่นแหล่งเตาเมืองน่านในบ้านเจาไหแชเลียง ตำบลสวก อำเภอเมือง จังหวัดน่าน. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต, สาขาการจัดการทรัพยากรทางวัฒนธรรม, คณะโบราณคดี, มหาวิทยาลัยศิลปากร.

วราวุธ ผลานันท์. (2557). พิพิธภัณฑ์ล้ำค่าในวัดสุปัฏนารามวรวิหาร. อุบลราชธานี: สำนักศิลปะและวัฒนธรรม มหาวิทยาลัยราชภัฏอุบลราชธานี.

ศูนย์มานุษยวิทยาสิรินธร. (2545). พิพิธภัณฑ์ไทยในศตวรรษใหม่. กรุงเทพฯ: ศูนย์มานุษยวิทยาสิรินธร.

สง่า ขาววงค์. เจ้าหน้าที่พิพิธภัณฑ์. (3 ธันวาคม 2565). สัมภาษณ์.

อุดมลักษณ์ ฮุ่นตระกูล. (2553). พิพิธภัณฑ์ชาติและพิพิธภัณฑ์ท้องถิ่น: พื้นที่ของการให้ความหมายและ การรับรู้ถึงอดีตของลำพูน. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต, สาขาการพัฒนาสังคม, คณะสังคมศาสตร์, มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.

อุดมลักษณ์ ฮุ่นตระกูล. (2555). มองความหมายของ “มรดกทางวัฒนธรรมผ่านพื้นที่พิพิธภัณฑ์ กรณีการจัดการมรดกทางวัฒนธรรมจังหวัดลำพูน. วารสารศิลปศาสตร์, 12(1), 128-171.

อาบู ทาลิบ อาหมัด. (2563). พิพิธภัณฑ์ ประวัติศาสตร์ และวัฒนธรรมของมาเลเซีย. แปลโดย เทียมสูรย์ สิริศรีศักดิ์ และชีวสิทธิ์ บุณยเกียรติ. กรุงเทพฯ: ศูนย์มานุษยวิทยาสิรินธร.

เผยแพร่แล้ว

06/30/2023

How to Cite

สารรัตน์ ธ., กันทอง ป. ., สิงห์วงษา ส. ., ทวี ภ. ., & ชำนิกุล ธ. (2023). การเล่าเรื่องของชาติและท้องถิ่นจากหอศรีลำดวนเฉลิมพระเกียรติเกาะห้วยน้ำคำ : “ศรีสะเกษโบราณในศรีสะเกษสมัยใหม่”. วารสารวิจัยธรรมศึกษา, 6(1), 230–246. สืบค้น จาก https://so07.tci-thaijo.org/index.php/dsr/article/view/2586