Differentiation Strategy of Cultural Tour Service in Luang Prabang: A Case Study of Tour Eurng Luang Company Limited
Keywords:
Tourist Satisfaction, Differentiation Strategy, Cultural Tour ServiceAbstract
The purposes of this research were 1) to study the differentiation strategy of cultural tour service in Luang Prabang, provided by Tour Eurng Luang Company Limited; and 2) to study the tourist satisfaction level towards cultural tour service in Luang Prabang provided by Tour Eurng Luang Company Limited. A survey was conducted by a mix of qualitative and quantitative methods. The qualitative method used was an in-depth interview with 5 executives and officers. For quantitative method, the satisfaction questionnaires were given to 32 tourists who joined the tour.
The results indicated that 1) Tour Eurng Luang Company Limited selected the differentiation strategy to be used for cultural tour service in Luang Prabang, consisted of service pattern, service quality, additional services, and psychological factor. 2) Overall, the tourist satisfaction level towards cultural tour service in Luang Prabang was slightly high (Mean = 4.25, S.D. = 0.58). When considering their satisfaction accessed by the differentiation strategy elements, it was found that the highest level of satisfaction was additional services (Mean = 4.68, S.D. = 0.45), followed by psychological factor (Mean = 4.51, S.D. = 0.56), service quality (Mean = 4.11, S.D. = 0.68) and service pattern (Mean = 4.06, S.D. = 0.69).
References
ดารณี สังข์เจริญ. (2552). บุคคลที่มีชื่อเสียงในฐานะเป็นคุณค่าข่าวเพื่อเผยแพร่กิจกรรมการ ประชาสัมพันธ์เพื่อการตลาดของเครื่องสำอาง. วิทยานิพนธ์นิเทศศาสตรมหาบัณฑิต, จุฬาลงกรณ์ มหาวิทยาลัย.
ธีรารัตน์ สังขวาสี. (2550). กลยุทธ์การตลาดในอุตสาหกรรมท่องเที่ยว. นนทบุรี: โรงพิมพ์ มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
นงลักษณ์ จันทาภากุล และนรินทร์ สังข์รักษา. (2556). การศึกษาศักยภาพในการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม ของชุมชนบ้านหัวเขาจีนจังหวัดราชบุรี. วารสารวิทยบริการ, 24(2), 143-156.
นิตยา สุภาภรณ์. (2550). กลยุทธ์การจัดการธุรกิจโรงแรมในเกาะสมุย. วิทยานิพนธ์บริหารธุรกิจ มหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิตย์.
บุญเลิศ จิตตั้งวัฒนา. (2548). การพัฒนาการท่องเที่ยวแบบยั่งยืน. กรุงเทพฯ: บริษัทเพรส แอนด์ ดีไซน์ จำกัด.
ประไพ แสงประสิทธิ์ และคณะ. (2554). กลยุทธ์การตลาดโครงการบ้านเดี่ยวระดับบนในเขต กรุงเทพมหานครและปริมณฑล. สืบค้นเมื่อ 18 ธันวาคม 2556, จาก http://www.berac.org/BERAC/BERAC%202/00%20content.pdf
ปวีณา โทนแก้ว. (2554). การพัฒนาธุรกิจท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมชาวเขาเผ่าลีซอ จังหวัดเพชรบูรณ์. เพชรบูรณ์: มหาวิทยาลัยราชภัฏเพชรบูรณ์.
ปฏิภาณ บัณฑุรัตน์. (2553). ปัจจัยที่มีผลต่อความพึงพอใจในด้านการให้บริการของโรงแรมอมารีในเขต กรุงเทพมหานคร. วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยนเรศวร
พรทิพย์ ไชยชิต. (2552). ความพึงพอใจของนักท่องเที่ยวที่ใช้บริการบริษัท ศรีสวัสดิ์ทราเวล แอนด์ทัวร์. รายงานการค้นคว้าอิสระ ปริญญาบริหารธุรกิจมหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยราชภัฏพระนคร.
พัฒนไชย อินทรโยธา. (2551). ความพึงพอใจของลูกคที่มารับบริการในโรงแรมเจดับบลิวแมริออท. วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยนเรศวร.
ภัสสรนันทร์ อเนกธรรมกุล. (2553). ผลกระทบจากการใช้บุคคลที่มีชื่อเสียง (Celebrity) ที่เป็นผู้นำเสนอ สินค้าหลากหลายตราสินค้าในงานโฆษณา. รายงานการศึกษาอิสระ ปริญญาวิทยาศาสตร มหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
ภาณุพงศ์ สิทธิวุฒิ. (2554). การพัฒนาเชิงอนุรักษ์พื้นที่เมืองเก่า เพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยวทางวัฒนธรรม: กรณีศึกษาอำเภอเมือง จังหวัดน่าน. วิทยานิพนธ์การวางผังเมืองและสภาพแวดล้อมมหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
มณีวรรณ ชาตวนิช. (2555). การจัดการแหล่งท่องเที่ยวทางวัฒนธรรมในชุมชน. วารสารกระแสวัฒนธรรม, 13(24), 16-32.
ดารณี สังข์เจริญ. (2552). บุคคลที่มีชื่อเสียงในฐานะเป็นคุณค่าข่าวเพื่อเผยแพร่กิจกรรมการ ประชาสัมพันธ์เพื่อการตลาดของเครื่องสำอาง. วิทยานิพนธ์นิเทศศาสตรมหาบัณฑิต, จุฬาลงกรณ์ มหาวิทยาลัย.
ธีรารัตน์ สังขวาสี. (2550). กลยุทธ์การตลาดในอุตสาหกรรมท่องเที่ยว. นนทบุรี: โรงพิมพ์ มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
นงลักษณ์ จันทาภากุล และนรินทร์ สังข์รักษา. (2556). การศึกษาศักยภาพในการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม ของชุมชนบ้านหัวเขาจีนจังหวัดราชบุรี. วารสารวิทยบริการ, 24(2), 143-156.
นิตยา สุภาภรณ์. (2550). กลยุทธ์การจัดการธุรกิจโรงแรมในเกาะสมุย. วิทยานิพนธ์บริหารธุรกิจ มหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิตย์.
บุญเลิศ จิตตั้งวัฒนา. (2548). การพัฒนาการท่องเที่ยวแบบยั่งยืน. กรุงเทพฯ: บริษัทเพรส แอนด์ ดีไซน์ จำกัด.
ประไพ แสงประสิทธิ์และคณะ. (2554). กลยุทธ์การตลาดโครงการบ้านเดี่ยวระดับบนในเขต กรุงเทพมหานครและปริมณฑล. สืบค้นเมื่อ 18 ธันวาคม 2556, จาก http://www.berac.org/BERAC/BERAC%202/00%20content.pdf
ปวีณา โทนแก้ว. (2554). การพัฒนาธุรกิจท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมชาวเขาเผ่าลีซอ จังหวัดเพชรบูรณ์. เพชรบูรณ์: มหาวิทยาลัยราชภัฏเพชรบูรณ์.
ปฏิภาณ บัณฑุรัตน์. (2553). ปัจจัยที่มีผลต่อความพึงพอใจในด้านการให้บริการของโรงแรมอมารีในเขต กรุงเทพมหานคร. วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยนเรศวร.
พรทิพย์ ไชยชิต. (2552). ความพึงพอใจของนักท่องเที่ยวที้ใช้บริการบริษัท ศรีสวัสดิ์ทราเวล แอนด์ทัวร์. รายงานการค้นคว้าอิสระ ปริญญาบริหารธุรกิจมหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยราชภัฏพระนคร.
พัฒนไชย อินทรโยธา. (2551). ความพึงพอใจของลูกค้าที่มารับบริการในโรงแรมเจดับบลิวแมริออท. วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยนเรศวร.
ภัสสรนันทร์ อเนกธรรมกุล. (2553). ผลกระทบจากการใช้บุคคลที่มีชื่อเสียง (Celebrity) ที่เป็นผู้นำเสนอ สินค้าหลากหลายตราสินค้าในงานโฆษณา. รายงานการศึกษาอิสระ ปริญญาวิทยาศาสตร มหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
ภาณุพงศ์ สิทธิวุฒิ. (2554). การพัฒนาเชิงอนุรักษ์พื้นที่เมืองเก่า เพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยวทางวัฒนธรรม: กรณีศึกษาอำเภอเมือง จังหวัดน่าน. วิทยานิพนธ์การวางผังเมืองและสภาพแวดล้อมมหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์
มณีวรรณ ชาตวนิช. (2555). การจัดการแหล่งท่องเที่ยวทางวัฒนธรรมในชุมชน. วารสารกระแสวัฒนธรรม, 13(24), 16-32.
มนทกานดิ ธานิยจันทร์. (2549). การศึกษาการโฆษณาโดยใช้บุคคลที่มีชื่อเสียงในนิตยสารวาไรตี้ที่ขายดี ของเมืองไทย. สารนิพนธ์การศึกษามหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
ยลรวี สิทธิชัย. (2552). Celebrity Endorsement ขององค์การส่งเสริมการท่องเที่ยว. สืบค้นเมื่อ 28 มกราคม 2557, จาก http://www.etatjournal.com/upload/295/04_Celebrity_endorsement.pdf
เรณุมาศ กุละศิริมา และคณะ. (2556). แผนเชิงกลยุทธ์ในการสร้างคุณค่าตราให้แข็งแกร่งในการ ประกอบการร้านอาหาร/ภัตตาคารเพื่อสุขภาพส าหรับนักท่องเที่ยวชาวต่างชาติใน กรุงเทพมหานคร ประเทศไทย. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนดุสิต.
วิไลลักษณ์ น้อยพยัคฆ์ และเมธินี ทองใหญ่. (2554). นวัตกรรมด้านการตลาดการท่องเที่ยว: โครงการ Nichkhun’s 72 hours Amazing Thailand. สืบค้นเมื่อ 28 มกราคม 2557, จาก http://www.etatjournal.com/web/menu-read-web-etatjournal/menu-2011/menu-2011-julsep/344-32554-nichkhuns-72-hours-amazing-thailand
วีระพล ทองมา และคณะ. (2554). การพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมอย่างยั่งยืนของชุมชนชาวจีนใน พื้นที่ลุ่มน้ำแม่งอน. เชียงใหม่: มหาวิทยาลัยแม่โจ้.
ศรีกัญญา มงคลศิริ. (2547). Celebrity Marketing. กรุงเทพฯ: BrandAge. ศิริฮามสุโพธิ์. (2543). สังคมวิทยาการท่องเที่ยว. กรุงเทพฯ: โอเดียนสโตร์.
ศิริวรรณ เสรีรัตน์ และคณะ. (2550). กลยุทธ์การตลาดและการบริหารเชิงกลยุทธ์โดยมุ่งที่ตลาด. กรุงเทพฯ: Diamond in Business World.
ศุภชัย สิงห์ยะบุศย์. (2553). หลวงพระบางเมืองมรดกโลก ราชธานีแห่งความทรงจ าและพื้นที่พิธีกรรมใน กระแสโลกาภิวัตน์. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์สายธาร.
สกุลพงษ์ พงษ์พิจิตร. (2553). กลยุทธ์การประชาสัมพันธ์วัดร่องขุ่น จังหวัดเชียงราย ของอาจารย์เฉลิมชัย โฆษิตพิพัฒน์. รายงานการค้นคว้าอิสระ ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
สุพาดา สิริกุตตา. (2555). กลยุทธ์เศรษฐกิจสร้างสรรค์ที่มีผลต่อความสำเร็จขององค์กรธุรกิจ: กรณีศึกษา ผู้ประกอบการอุตสาหกรรมภาคกลางตอนบน. วิทยาสารเกษตรศาสตร์ สาขาสังคมศาสตร์, 34(3), 428-439.
อรุณี พงศ์สมบัติสิริ. (2549). การวิเคราะห์ผลการดำเนินงานระหว่างบริษัทที่ใช้กลยุทธ์ความเป็นผู้นำด้าน ต้นทุนกับบริษัทที่ใช้
กลยุทธ์สร้างความแตกต่างของผลิตภัณฑ์ของบริษัทจดทะเบียนในตลาด หลักทรัพย์แห่งประเทศไทย. วิทยานิพนธ์บัญชีมหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยบูรพา.
Applegate, L.M., Piccoli, G., and Dev, C. (2008). Case Study: Hilton Hotels: Brand Differentiation through Customer Relationship Management. Retrieved March 1, 2014, from http://faculty.mu.edu.sa/public/uploads/1361962401.026customer%20relationship95.pdf
Armstrong, G. and Kotler, P. (2012). Marketing: An Introduction. (หลักการตลาด). แปลและเรียบ เรียง โดย นันทสารีสุขโต และคณะ. กรุงเทพฯ: เพียร์สัน เอ็ดดูเคชั่น อินโดไชน่า, 2555.
Becerra, M., Santaló, J., and Silva, R. (2013). Being Better VS Being Different: Differentiation, Competition, and Pricing Strategies in the Spanish Hotel Industry. Tourism Management, 34, 71-79.
Dyson, A. and Turco, D. (1998). The State of Celebrity Endorsement in Sport. Retrieved March 1, 2014, from http://fulltext.ausport.gov.au/fulltext/1998/cjsm/v2n1/dyson.htm
Fisher, R.J. (1991). Durable Differentiation Strategies for Services. Journal of Services Marketing, 5(1), 19-28.
Hollensen, S. and Schimmelpfennig, C. (2013). Selection of Celebrity Endorsers: A Case Approach to Developing an Endorser Selection Process Model. Marketing Intelligence and Planning, 31(1), 88-102.
Klaus, N. (2008). Celebrity Endorsements: An Examination of Gender and Consumers’ Attitudes. American Journal of Business, 23(2),53-61.
Kotler, P. and Keller, K.L. (2012). Marketing Management (14th ed.). Harlow: Pearson Education. Ricci, O. (2011). Celebrity-Spotting: A New Dynamic in Italian Tourism. World Wide Hospitality and Tourism Themes, 3(2),117-126.
Roy, S., Jain, V. and Rana, P. (2013). The Moderating Role of Consumer Personality and Source Credibility in Celebrity Endorsements. Asia-Pacific Journal of Business Administration, 5(1), 72- 88.
Tantiseneepong, N., Gorton, M., and White, J. (2012). Evaluating Responses to Celebrity Endorsements Using Projective Techniques. Qualitative Market Research: An International Journal, 15(1), 57-69.
Tourism Development Department, Ministry of Information, Culture and Tourism. (2013). 2013 Statistical Report on Tourism in Laos. Retrieved March 1, 2014, from http://www.tourismlaos.org/files/files/2013%20Statistical%20Report%20on%20Tourism% 20in%20English.pdf
UNESCO World Heritage Center. (2004). The Criteria for Selection. Retrieved March 1, 2014, from http://whc.unesco.org/en/criteria/
Downloads
Published
How to Cite
Issue
Section
License
Copyright (c) 2016 ณัฐนุช วณิชย์กุล
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
ผู้เขียนบทความ และผู้นำส่งบทความ จะต้องเป็นผู้รับผิดชอบในเรื่องลิขสิทธิ์ตามที่กฎหมายบัญญัติไว้ทุกประการ ไม่ว่าจะเป็นในเรื่องของ สิทธิ์แห่งความเป็นเจ้าของบทความ สิทธิ์แห่งการได้มาซึ่งบทความ สิทธิ์ของการได้มาซึ่งข้อมูลที่ปรากฏอยู่ในบทความ สิทธิ์ของการใช้เครื่องมือเพื่อการประมวลผล หรือสิทธิ์อื่นใดอันเกี่ยวข้องกับบทความ วารสาร “วารสารบริหารธุรกิจ มหาวิทยาลัยสยาม เป็นผู้ซึ่งได้รับอนุญาตให้นำบทความออกเผยแพร่โดยสุจริตเท่านั้น สิทธิ์ทั้งปวงอันเกี่ยวข้องกับบทความยังเป็นของเจ้าของสิทธิ์อยู่ สิทธิ์นั้นไม่ได้ถูกถ่ายโอนมาเป็นของวารสารฯ แต่อย่างใด
ข้อความที่ปรากฏอยู่ในบทความนั้น ถือเป็นทัศนะอิสระของผู้เขียน โดยผู้เขียนแต่ละท่านให้การรับรองว่าบทความของตนมิได้ละเมิดลิขสิทธิ์อันเป็นของผู้อื่น วารสารฯ และ ผู้ทรงคุณวุฒิกลั่นกรองบทความ เป็นแต่เพียงผู้ให้ความเห็นเรื่องคุณภาพของเนื้อหา และความเหมาะสมของรูปแบบการนำเสนอเท่านั้น วารสารบริหารธุรกิจ มหาวิทยาลัยสยาม และ ผู้ทรงคุณวุฒิกลั่นกรองบทความ ไม่มีส่วนรับผิดชอบต่อข้อความใดๆ อันเกิดจากทัศนะ และสิทธิ์ในการตีพิมพ์และเผยแพร่ของผู้เขียน
