ปัจจัยเชิงสาเหตุการรับรู้ใช้งานง่ายและการรับรู้ประโยชน์ใช้งานที่มีอิทธิพลต่อพฤติกรรมการตั้งใจใช้แอปพลิเคชั่นแนะนำสถานที่ท่องเที่ยวของนักท่องเที่ยวชาวไทย ในจังหวัดนครราชสีมา
คำสำคัญ:
การรับรู้ใช้งานง่าย, การรับรู้ประโยชน์, พฤติกรรมการตั้งใจใช้งาน, แอปพลิเคชั่นแนะนำสถานที่ท่องเที่ยวบทคัดย่อ
การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อวิเคราะห์โมเดลปัจจัยเชิงสาเหตุที่มีอิทธิพลต่อการตั้งใจใช้แอปพลิเคชั่นแนะนำสถานที่ท่องเที่ยว และตรวจสอบค่าอิทธิพลของโมเดลปัจจัยเชิงสาเหตุที่มีอิทธิพลต่อพฤติกรรมการตั้งใจใช้แอปพลิเคชั่นแนะนำสถานที่ท่องเที่ยวของนักท่องเที่ยวชาวไทย ในจังหวัดนครราชสีมา กลุ่มตัวอย่างคือนักท่องเที่ยวชาวไทยที่เคยมาท่องเที่ยวในจังหวัดนครราชสีมาที่เคยใช้แอปพลิเคชั่นแนะนำสถานที่ท่องเที่ยวบนโทรศัพท์มือถือและแท็บเล็ตทุกประเภททั้งระบบ Android และ iOS จำนวน 150 คน เก็บรวบรวมข้อมูลจากการให้กลุ่มตัวอย่างตอบแบบสอบถามออนไลน์ผ่านทาง Google Form ใช้วิธีการสุ่มแบบไม่ใช้หลักความน่าจะเป็น (Nonprobability Sampling) ด้วยวิธีการสุ่มแบบบอกต่อ (Snowball Sampling) การวิเคราะห์ข้อมูลสถิติเชิงพรรณนา ส่วนสถิติเชิงอนุมานวิเคราะห์องค์ประกอบเชิงยืนยัน (Confirmatory Factor Analysis) และการวิเคราะห์สมการโครงสร้าง (Structural Equations Modeling)
ผลการศึกษา พบว่า 1) โมเดลปัจจัยเชิงสาเหตุต้นแบบมีอิทธิพลต่อพฤติกรรมการตั้งใจใช้แอปพลิเคชั่นแนะนำสถานที่ท่องเที่ยวในจังหวัดนครราชสีมาของนักท่องเที่ยวชาวไทย 2) การรับรู้ประโยชน์การใช้งานได้รับอิทธิพลทางตรงจากการรับรู้ความง่ายในการใช้แอปพลิเคชั่นแนะนำสถานที่ท่องเที่ยว 3) พฤติกรรมความตั้งใจใช้แอปพลิเคชั่นได้รับอิทธิพลทางตรงจากตัวแปรการรับรู้ประโยชน์และการรับรู้ความง่ายในการใช้แอปพลิเคชั่นแนะนำสถานที่ท่องเที่ยว และ 4) พฤติกรรมความตั้งใจใช้แอปพลิเคชั่นได้รับอิทธิพลทางอ้อมส่งผ่านจากการรับรู้ความง่ายในการใช้มายังการรับรู้ประโยชน์การใช้แอปพลิเคชั่นแนะนำสถานที่ท่องเที่ยว
เอกสารอ้างอิง
กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2566, 24 เมษายน). ภาครัฐ-เอกชน ร่วมประกาศเจตนารมณ์ เดินหน้าตามแผนพัฒนาการท่องเที่ยวแห่งชาติ ฉบับที่ 3 (พ.ศ.2566 - 2570) ตั้งเป้า สร้างอุตสาหกรรมการท่องเที่ยวที่เน้นคุณค่า และยั่งยืน. เข้าถึงได้จาก https://www.mots.go.th/news/1000397.
ชนนิกานต์ เขียวคล้าย, ฐิติมา นันทะใจ, และ ทิพย์หทัย ทองธรรมชาติ. (2562). การพัฒนาแอปพลิเคชั่นการท่องเที่ยว 5 อำเภอชายแดนจังหวัดตาก. ใน รายงานสืบเนื่องการประชุมวิชาการระดับชาติและนานาชาติ ครั้งที่ 8. (น. 783-792). มหาวิทยาลัยราชภัฏกำแพงเพชร. เข้าถึงได้จาก https://research.kpru.ac.th/research2/pages/filere/1556530234.pdf
ชาญชัย อรรคผาติ และณิชกานต์ เฟื่องชูนุช. (2562). การพัฒนาแอปพลิเคชันแนะนาสถานที่ท่องเที่ยวในกลุ่มจังหวัดนครชัยบุรินทร์โดยใช้เทคโนโลยีภาพเสมือนจริง. ใน รายงานสืบเนื่องการประชุมหาดใหญ่วิชาการระดับชาติและนานาชาติ ครั้งที่ 10. (น. 581-595). สงขลา: มหาวิทยาลัยหาดใหญ่.
ชูศรี วงศ์รัตนะ. (2544). เทคนิคการใช้สถิติเพื่อการวิจัย. (พิมพ์ครั้งที่ 8). กรุงเทพฯ: เทพเนรมิตการพิมพ์.
ณัฐธนินทร์ แสงประเสริฐ, ศรัณย์ธร ศศิธนากรแก้ว, และวราพรรณ อภิศุภะโชค. (2565). ปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อการยอมรับและพฤติกรรมการใช้งานแอปพลิเคชันเป๋าตัง. วารสารมหาจุฬานาครทรรศน์, 9(4), 245-259.
ทีเอที รีวิวิ. (2566). สถานการณ์การท่องเที่ยวตลาดในประเทศปี 2565. เข้าถึงได้จาก https://tatreviewmagazine.com/article/situation2022-domestic
นิศากร เถาสมบัติ, เนตรนภา แซ่ตั้ง, และณัฎฐ์ธมน หีบจันทร์กรี. (2563). การพัฒนาแอปพลิเคชันบนสมร์ทโฟน. วารสารก้าวทันโลกวิทยาศาสตร์, 20(1), 34-54.
ปราโมทย์ ลือนาม. (2554). แนวความคิดและวิวัฒนาการของแบบจำลองการยอมรับเทคโนโลยี. วารสารการจัดการสมัยใหม่, 9(1), 9-17.
ปิยภัสสร์ ดรจันแดง และปาริชาต สถาปิตานนท์. (2564). พฤติกรรมและปัจจัยที่ส่งผลต่อการใช้นวัตกรรมแอปพลิเคชันแกร็บ (แกร็บฟู้ด) ในภาวะวิกฤตโควิด-19. วารสารนิเทศศาสตร์, 39(3), 94-112.
ภัทร สูตรสุวรรณ, เดือนเพ็ญ ธีรวรรณวิวัฒน์, และพาชิตชนัต ศิริพานิช. (2564). การศึกษาระบบแนะนำสถานที่ท่องเที่ยวในกรุงเทพฯ และปริมณฑลสำหรับนักท่องเที่ยวต่างชาติ. วารสารสมาคมนักวิจัย, 26(3), 121-139.
มอเตอร์ครอส. (2562). 6 แอปพลิเคชันแนะนำสถานที่ท่องเที่ยวในประเทศไทยที่สายเที่ยวควรมีติดเครื่องไว้. เข้าถึงได้จาก https://www.motocrossmag.co.th/main/6app-tour-thailand/
รังสรรค์ โฉมยา, สมบัติ ท้ายเรือคำ, และเสกสรรค์ ทองคำบรรจง. (2565). วิธีการกำหนดขนาดตัวอย่างสำหรับการวิเคราะห์แบบจำลองสมการโครงสร้างเชิงเส้น. วารสารการวัดผลการศึกษา มหาวิทยาลัยมหาสารคาม, 28(2), 27-40.
รังสินี ชาสุวรรณ, สมนึก เอื้อจิระพงษ์พันธ์, และสุพิศ ฤทธิ์แก้ว. (2565). ศึกษาการยอมรับเทคโนโลยีแอปพลิเคชัันโมบายแบงก์กิ้งของผู้สูงอายุในเขตพื้นที่ภาคใต้ตอนบน. วารสารวิชาการบริหารธุรกิจ สมาคมสถาบันอุุดมศึกษาเอกชนแห่่งประเทศไทยในพระราชููปถัมภ์สมเด็จพระเทพรัตนราชสุุดาฯ สยามบรมราชกุุมารี, 11(1), 159-174.
วรวุฒิ รายาสกุล และโสมฤทัย สุนธยาธร. (2562). ความปลอดภัยและการยอมรับเทคโนโลยีส่งผลต่อการตัดสินใจซื้อตั๋วเครื่องบินผ่านแอพพลิเคชันออนไลน์ของนักท่องเที่ยวชาวไทย. วารสารวิทยาศาสตร์การกีฬาและสุขภาพ, 20(2), 178-192.
วริษฐา สุริยไพฑูรย์. (2560). อิทธิพลของการรับรู้ความมีประโยชน์และความง่ายในการใช้งานที่ส่งผลต่อ ทัศนคติและความตั้งใจซื้อสินค้าแฟชั่นของผู้บริโภคผ่านระบบพาณิชย์บนโทรศัพท์เคลื่อนที่ (วิทยานิพนธ์ปริญญาบริหารธุรกิจมหาบัณฑิต). สงขลา: มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์.
สำนักงานจังหวัดนครราชสีมา. (2566). เป้าหมายการพัฒนาจังหวัดนครราชสีมาระยะ 20 ปี (พ.ศ. 2566-2585). เข้าถึงได้จาก https://www2.nakhonratchasima.go.th/files/com_ebook_strategy/2023-06_16cad18ed19277c.pdf
สุทธิชัย กระจ่างโพธิ์ และธัญนันท์ บุญอยู่. (2566). รูปแบบสมการโครงสร้างของปัจจัยการรับรู้ที่มีผลต่อความตั้งใจใช้ระบบแอปพลิเคชั่นแพทย์ออนไลน์ของประชาชนในกรุงเทพมหานคร. วารสารการบริหารจัดการและนวัตกรรมท้องถิ่น, 5(5), 197-207.
สุรสิทธิ์ อุดมธนวงศ์. (2562). ภาพลักษณ์ตราสินค้าและการยอมรับเทคโนโลยีที่มีอิทธิพลต่อความตั้งใจใช้บริการจองโรงแรมผ่านแอพพลิเคชั่น. วารสารเกษมบัณฑิต, 20(2), 56-67.
Bentler, P. M., & Chou, C. P. (1987). Practical issues in structural modeling. Sociological Methods & Research, 16(1), 78-117.
Cronbach, L. J. (1970). Mental tests and the creation of opportunity. Proceedings of the American Philosophical Society, 114(6), 480-487.
Davis, F. (1985). A technology acceptance model for empirically testing new end-user information systems: theory an results. (Unpublished doctoral dissertation). MIT Sloan School of Management, Massachusetts.
Davis, F., Bagozzi, R., & Warshaw, P. (1989). User acceptance of computer technology: A comparison of two theoretical models. Management Science, 35(8), 982-1003.
George, D., & Mallery, P. (2006). SPSS for Windows step by step: A simple guide and reference 13.0 update. (6th ed.). Boston: Pearson A and B.
Hair, J. F., Black, W. C, Babin, B. J., & Anderson, R. E. (2014). Multivariate data analysis. London: Pearson Education.
Hair, J. F., Black, W. C., Babin, B. J., & Anderson, R. E. (2019). Multivariate data analysis. Hampshire, SP: Cengage Learning EMEA.
Kline, R. B. (2005). Principles and practice of structural equation modeling (2nd ed.). New York: Guilford Publications.
Koçoğlu, C. M. (2021). The evaluation of tourists’ online purchasing behaviors using technology acceptance model (TAM). Journal of Social Sciences of Mus Alparslan University, 9(1), 29-37.
Maravilla Jr, V., & Gantalao, C. S. (2019). E-tourism adoption of the travel agencies in Cebu City, Philippines. Journal of Economics and Business, 2(3), 555-568.
Nunnally, J. C. (1978). An overview of psychological measurement. In Wolman, B.B. (eds.), Clinical Diagnosis of Mental Disorders (pp. 97-146.). Boston, MA: Springer. https://doi.org/10.1007/978-1-4684-2490-4_4
Rovinelli, R. J., & Hambleton, R. K. (1976). On the use of content specialists in the assessment of criterion-referenced test item validity. Retrieved from https://eric.ed.gov/?id=ED121845.
Susanto, E., Hendrayati, H., Rahtomo, R. W., & Prawira, M. F. A. (2022). Adoption of digital payments for travelers at tourism destinations. African Journal of Hospitality, Tourism and Leisure, 11(2), 741-753.
Wicaksono, A., & Maharani, A. (2020). The effect of perceived usefulness and perceived ease of use on the technology acceptance model to use online travel agency. Journal of Business and Management Review, 1(5), 313-328.
Wong, W. H., & Mo, W. Y. (2019). A study of consumer intention of mobile payment in Hong Kong, based on perceived risk, perceived trust, perceived security and technological acceptance model. Journal of Advanced Management Science, 7(2), 33-38.
Zhao, Y., Wang, H., Guo, Z., Huang, M., Pan, Y., & Guo, Y. (2022). Online reservation intention of tourist attractions in the COVID-19 context: An extended technology acceptance model. Sustainability, 14(16), 10395.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2024 มหาวิทยาลัยสยาม
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
ผู้เขียนบทความ และผู้นำส่งบทความ จะต้องเป็นผู้รับผิดชอบในเรื่องลิขสิทธิ์ตามที่กฎหมายบัญญัติไว้ทุกประการ ไม่ว่าจะเป็นในเรื่องของ สิทธิ์แห่งความเป็นเจ้าของบทความ สิทธิ์แห่งการได้มาซึ่งบทความ สิทธิ์ของการได้มาซึ่งข้อมูลที่ปรากฏอยู่ในบทความ สิทธิ์ของการใช้เครื่องมือเพื่อการประมวลผล หรือสิทธิ์อื่นใดอันเกี่ยวข้องกับบทความ วารสาร “วารสารบริหารธุรกิจ มหาวิทยาลัยสยาม เป็นผู้ซึ่งได้รับอนุญาตให้นำบทความออกเผยแพร่โดยสุจริตเท่านั้น สิทธิ์ทั้งปวงอันเกี่ยวข้องกับบทความยังเป็นของเจ้าของสิทธิ์อยู่ สิทธิ์นั้นไม่ได้ถูกถ่ายโอนมาเป็นของวารสารฯ แต่อย่างใด
ข้อความที่ปรากฏอยู่ในบทความนั้น ถือเป็นทัศนะอิสระของผู้เขียน โดยผู้เขียนแต่ละท่านให้การรับรองว่าบทความของตนมิได้ละเมิดลิขสิทธิ์อันเป็นของผู้อื่น วารสารฯ และ ผู้ทรงคุณวุฒิกลั่นกรองบทความ เป็นแต่เพียงผู้ให้ความเห็นเรื่องคุณภาพของเนื้อหา และความเหมาะสมของรูปแบบการนำเสนอเท่านั้น วารสารบริหารธุรกิจ มหาวิทยาลัยสยาม และ ผู้ทรงคุณวุฒิกลั่นกรองบทความ ไม่มีส่วนรับผิดชอบต่อข้อความใดๆ อันเกิดจากทัศนะ และสิทธิ์ในการตีพิมพ์และเผยแพร่ของผู้เขียน
