การพัฒนาการท่องเที่ยววิถีพุทธเชิงสร้างสรรค์ ตำบลทางพระ อำเภอโพธิ์ทอง จังหวัดอ่างทอง
DOI:
https://doi.org/10.60101/jla.2025.6.2.8805คำสำคัญ:
การท่องเที่ยว , การท่องเที่ยววิถีพุทธเชิงสร้างสรรค์ , จังหวัดอ่างทองบทคัดย่อ
งานวิจัยเชิงคุณภาพฉบับนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาและรวบรวมทรัพยากรในพื้นที่เพื่อใช้ในการพัฒนาการท่องเที่ยววิถีพุทธเชิงสร้างสรรค์ในตำบลทางพระ อำเภอโพธิ์ทอง จังหวัดอ่างทอง ตามหลักการของการท่องเที่ยววิถีพุทธเชิงสร้างสรรค์ วิธีการเก็บรวบรวมข้อมูลหลักคือ การสัมภาษณ์รายบุคคลแบบกึ่งมีโครงสร้างเชิงลึกกับตัวแทนภาคประชาชน จำนวน 15 คน และตัวแทนหน่วยงานภาครัฐส่วนท้องถิ่น จำนวน 10 คน โดยมีการสังเกตแบบไม่มีส่วนร่วมและการวิเคราะห์เอกสารเป็นเทคนิคเสริม ผลการวิจัย พบว่า การพัฒนาการท่องเที่ยววิถีพุทธเชิงสร้างสรรค์ ตำบลทางพระ อำเภอโพธิ์ทอง จังหวัดอ่างทอง สามารถดำเนินการได้ตามแนวทางหลัก 3 ระยะ คือ 1) ระยะสั้น (0 – 3 เดือน)—จัดตั้งคณะทำงานระดับตำบลและศูนย์ข้อมูลนักท่องเที่ยว ออกแบบป้ายนำทางและป้ายข้อมูลเชิงวัฒนธรรม และจัดอบรมมัคคุเทศก์ท้องถิ่นหรือผู้นำเยาวชนในบทบาทนักเล่าเรื่องวิถีพุทธ 2) ระกลาง (3 – 9 เดือน)—เปิดตัวเส้นทางท่องเที่ยวแบบครึ่งวันและเต็มวัน พร้อมกิจกรรมเวิร์กช็อป เช่น การทำขนมพื้นบ้านและการแสดงศิลปวัฒนธรรมท้องถิ่น เป็นต้น สนับสนุนกิจกรรมสร้างสรรค์ที่เชื่อมโยงวัด อาหาร และภูมิปัญญาท้องถิ่น ตลอดจนพัฒนาผลิตภัณฑ์ต้นแบบที่เป็นมิตรต่อสิ่งแวดล้อม และพัฒนาช่องทางจำหน่ายทั้งออฟไลน์และออนไลน์ และ 3) ระยะยาว (9 – 24 เดือน)—ขยายเครือข่ายความร่วมมือระหว่างแหล่งท่องเที่ยว ผู้ประกอบการ หน่วยงานท้องถิ่น และตลาดนักท่องเที่ยว จัดทำข้อตกลงการแบ่งปันรายได้เพื่อให้เกิดประโยชน์หมุนเวียนภายในชุมชน และสร้างเครือข่ายการตลาดร่วมกับสำนักงานการท่องเที่ยวจังหวัด สื่อดิจิทัล และแพลตฟอร์มจองทัวร์/เวิร์กช็อปออนไลน์ ผลการศึกษาชี้ให้เห็นถึงกรอบแนวคิดแบบบูรณาการและการมีส่วนร่วมในการพัฒนาการท่องเที่ยววิถีพุทธเชิงสร้างสรรค์อย่างยั่งยืน โดยสามารถใช้เป็นแนวทางเชิงปฏิบัติสำหรับหน่วยงานท้องถิ่น วิสาหกิจชุมชน และผู้วางแผนการท่องเที่ยว ในการส่งเสริมการอนุรักษ์มรดกทางวัฒนธรรม เสริมสร้างเศรษฐกิจท้องถิ่น และพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนในพื้นที่ชนบทของประเทศไทย
เอกสารอ้างอิง
กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2565). แผนพัฒนาการท่องเที่ยวแห่งชาติ ฉบับที่ 3 (พ.ศ. 2566–2570). กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา.
เขมลักษณ์ คุปคีตพันธ์ และปริญญา บรรจงมณี. (2563). แนวทางการพัฒนาองค์ประกอบการท่องเที่ยวเชิงสุขภาพของนักท่องเที่ยวชาวยุโรปในจังหวัดประจวบคีรีขันธ์. วารสารบัณฑิตศึกษา มหาวิทยาลัยราชภัฏวไลยอลงกรณ์ ในพระบรมราชูปถัมภ์, 14(1), 1-13.
จักรพันธ์ กิตตินรรัตน์ และอรณัฏฐ์ อชีรญาวัฒน์. (2567). การสุ่มตัวอย่างในงานวิจัย: หลักการ วิธีการ และการประยุกต์ใช้. วารสารนวัตกรรมการบริหารและการจัดการศึกษา, 2(1), 39-55.
จำเนียร จวงตระกูล และนวัสนันท์ วงศ์ประสิทธิ์. (2562). การวิเคราะห์เนื้อหาในการวิเคราะห์ข้อมูลการวิจัยเชิงคุณภาพ. วารสารสมาคมรัฐประศาสนศาสตร์แห่งประเทศไทย. 2(2), 2-14.
ชลธิชา จิรภัคพงค์, พระครูปริยัติวรากร, พระศักดิธัช แสงธง, และสมจิต ขอนวงค์. (2565). การสร้างเครือข่าย กลไกการตลาดผลิตภัณฑ์สร้างสรรค์ของชุมชนสัมมาชีพในจังหวัดแพร่. วารสารวิทยาลัยสงฆ์นครลำปาง, 11(3), 84-101.
ทวีศักดิ์ นพเกสร. (2548). การจัดการท่องเที่ยวโดยชุมชน. สำนักพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
เทศบาลตำบลทางพระ. (2565). ข้อมูลพื้นฐานตำบลทางพระ อำเภอโพธิ์ทอง จังหวัดอ่างทอง. เทศบาลตำบลทางพระ.
พระครูโกศลอรรถกิจ (ชัยศักด์ แซ่ลี้), พระครูโฆสิตวัฒนานุกูล, พระครูวิจิตรศีลาจาร, และสิทธิโชค ปาณะศร. (2567).
การพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์วิถีพุทธจังหวัดนครศรีธรรมราช. วารสารปารมิตา ศูนย์วิจัยธรรมศึกษา สำนักเรียนวัดอาวุธวิกสิตาราม, 6(1), 620-630.
พระนำโชค อานนโท (ทองดี). (2560). ศึกษาการสร้างเครือข่ายความร่วมมือในการพัฒนาเศรษฐกิจชุมชนที่ยั่งยืนของภาครัฐและภาคประชาชนในตำบลกระทุ่มล้ม อำเภอสามพราน จังหวัดนครปฐม. [วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต ไม่ได้ตีพิมพ์]. มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
ลัดดาวรรณ ทองใบ. (2561). การท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์กับกิจกรรมการท่องเที่ยวโดยชุมชน. วารสารวิชาการมหาวิทยาลัยอีสเทิร์นเอเชีย ฉบับสังคมศาสตร์และมนุษยศาสตร์, 8(2), 103-112.
วรรณพร ผาสุข. (2565). การตลาดเชิงประสบการณ์ที่ส่งผลต่อการกลับมาท่องเที่ยวซ้ำในเขตพื้นที่เมืองพัทยาของกลุ่มนักท่องเที่ยวไทย. [วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต ไม่ได้ตีพิมพ์]. มหาวิทยาลัยบูรพา.
วรรณา ศิลปะอาชา. (2563). การวิจัยด้านการท่องเที่ยว (หน่วยที่ 13) ในเอกสารการสอนชุดวิชาประสบการณ์วิชาชีพการจัดการการท่องเที่ยว. โรงพิมพ์มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
ศิริลักษณ์ สุวรรณวงศ์. (2538). การพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม. สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
สำนักงานสภาพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2565). แผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ ฉบับที่ 13 (พ.ศ. 2566–2570). สำนักนายกรัฐมนตรี.
อรสุชา สุจินพรัหม. (2558). แนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์ของไร่กาแฟ บริษัท ดอยช้าง คอฟฟี่ ออริจินอล จำกัด. [วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยเชียงใหม่]. CMUDC. https://cmudc.library.cmu.ac.th/frontend/Info/item/dc:123738
อัศวิน แสงพิกุล. (2562). ระเบียบวิธีวิจัยด้านการท่องเที่ยวและการโรงแรม. สำนักพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
อัษฎา วรรณกายนต์, นิคม ลนขุนทด, เที่ยวธรรม สิทธิจันทเสน, สุรเชษฐ์ วรศรี, สุชาติ ดุมนิล, อภิชัย ไพรสินธุ์, แก้วตา ดียิ่งศิริกุล, ลลิลทิพย์ รุ่งเรือง, และปัทมาพร ท่อชู. (2567). การพัฒนาและสร้างช่องทางการตลาดผลิตภัณฑ์ชุมชนตำบลทมอ อำเภอปราสาท จังหวัดสุรินทร์ เพื่อขับเคลื่อนเศรษฐกิจ และสังคมหลังโควิด-19. วารสารวิชาการเทคโนโลยีการจัดการ, 5(2), 45-60.
Aphakaro, P.S. (2012). The model and process of Buddhism-based tourism development in Thailand. Thailand Research Fund.
Chokkatiwat, S. (2021). The strategy of Buddhist tourism model in Asean. Journal of Graduate Studies Review, 17(1), 85-99.
Raksachom, M. K., Takudrua, N., & Pinyosinwat, P. (2017). The model and process of making public consciousness for sustainable Buddhist tourism management. Academic Journal of Buriram Rajabhat University, 9(2), 83-97.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2025 วารสารศิลปศาสตร์ มทร.ธัญบุรี

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License.


